صفحه نخست » حمایت از حیوانات » گیاه خواری

زرتشت روزی از گرما در زیر انجیربنی خفته بود و دست ها را بر چهره نهاده، که ماری در رسید و گردن اش را گزید، چنان که زرتشت از درد فریاد کرد. چون دست از چهره بر گرفت، مار را دید. مار چشمانِ زرتشت را بشناخت و ناشیانه به خود پیچید و رو در گریز نهاد.
زرتشت گفت: «مرو که هنوز سپاس ات نگفته ام! تو مرا بهنگام از خواب برخیزاندی. من هنوز راهی دراز در پیش دارم.»
مار غمگین گفت: «راهی چندا در پیش نداری، زهر من کشنده است.»
زرتشت لبخندی زد و گفت: «کجا اژدهایی از زهر ماری مرده است! بیا زهر ات را بازگیز! تو نه چندان توانگر ای که آن را به من بخشی.» آنگاه مار دیگر بار بر گردن او افتاد و زخم اش را مکید.



در ادامه ی مقدمه ای که ارائه شد، لازمست جمع بندی مختصری داشته باشیم و پس از سراغ مبحث بعدی خواهم رفت.

همه ی ما هر روزه کم و بیش با توجه به اینکه تا چه حد از "عرف" فاصله میگیریم تجربه ی برخوردهای کین آمیز و خصمانه را داشته ایم- گاهی مستقیم و گاهی در پس یک پوسته ی ظاهری جذاب مانند آنانی که ناگهان دایه ی مهربانتر از مادر می شوند.
در زندگی اجتماعی، همیشه این کشمکش ها وجود داشته و دارد ولی ملل مختلف با توجه سطح شعور فردی، تعالی فرهنگی و تقویت مهارتهای زندگی جمعی در طول زمان آموخته اند که به جای تحقیر و توهین به عقاید متفاوت و تلاش برای زیر ساوال بردن یا حذف اش، آنرا بپذریند.
در این میان گاهی لازم بوده قانون به کمک افراد بیاید و با محدود کردن سلطه جویی عده ای، فردیت سایرین را تضمین کند، مانند پست اول. صرفنظر از اینکه تا چه حد با قرار گرفتن وگانیزم در راستای اعتقاداتی چون مذاهب یا خداناباوری و حتی معتقدین به فلسفه ی اصالت بشر موافق باشیم.... صرفنظر از اینکه تا چه حد با دخالت قانون در تعیین حد و مرز روابط فردی موافق باشیم... صرفنظر از اینکه خودِ افراد تا چه حد به این سطح از شعور اجتماعی رسیده اند که بتوانند بدون درگیری در کنار یکدیگر زندگی کنند...
صرفنظر از تمام این بحث ها، تنها نکته ی مورد نظر در پست اول، "مقایسه" بود... مقایسه ای بین وضعیت فرهنگی/قانونی کشوری مثل انگلستان با وضعیت ما.


بین مردم ما که نه تجربه ی دموکراسی را دارند و نه تعریف درستی از آزادی، جای تعجب نیست اگر افراد تلاش کنند در قالب "آزادی" عملا تفاوتها را نابود کنند.
جای تعجب نیست اگر عده ای صرفا به دلیل اینکه "اکثریت" هستند، اعتقادات خود را به عنوان گزاره ای همیشه درست به بقیه بقوبولانند- چه با کمک اهرم های فشار، چه رسانه های انحصاری و چه با دروغ و فریب و حیله و تحریف.
آموخته ایم که به سادگی در پوسته ای به ظاهر متمدنانه، به هر وسیله ای یا برای تخریب متوسل شویم.
آموخته ایم که "تفاوتها" را تهدید بپنداریم.
آموخته ایم که تفرقه انداز و حکومت کن فرشته ی نجات حفظ وضع موجود است.
آموخته ایم که "زیر سوال برویم و سکوت کنیم".... و اینها چیزی نیست که به این زودی ها از ذهن ما بروند....

در پست دوم و سوم، مثالی دیدید از جامعه ی آمریکا زمانی که یک آشپز، نویسنده ی کتابهای آشپزی و فروشنده ی مواد غذایی(!!) به نام نینا پلانک مطلبی سرتاسر دروغ، جوسازی، تحریف را در خصوص علم تغذیه(!!) منتشر کرد و آسمان و ریسمان را به هم بافت در نهایت نتیجه بگیرد: "مرگ بر اثر وگانیزم"!


تا اینجای داستان، در هر جایی می تواند رخ دهد. چنین افردای کم وبیش همه جا هستند. آنچه تفاوت کشورها را آشکار میکند واکنش مسئولین، افراد و گروه های مختلف و صاحبنظران به چاپ این مقاله است:

در آمریکا، سیل نامه ها و عکس ها بود که برای روزنامه و خود نویسنده ارسال شد.... اکثرا (ولی نه منحصر به) خانواده های وگان... کسانی که سالیان سال وگان بوده اند و خود و فرزندانشان در سلامت کامل اند... در کنار آن، اظهارات متخصصین و حتی شاکیان دادگاه مورد نظر هم وجود داشت... تا حدی که در مقاله ای که در همان ستون چاپ شد، نویسنده ای که نه وگان بود و نه کوچکترین ارتباطی با جامعه ی وگان داشت و نه حتی اطلاعات کافی داشت.... ولی صادقانه نسبت به برخورد یک جانبه ی روزنامه در چاپ مطلبی بی اساس اعتراض کرد و در نهایت حتی سلامتِ ستون نویسندگان میهمان را زیر سوال برد...

آنها هم می توانستند به سادگی گفتن این جمله که "اهمیتی ندارد" یا "آنقدر ابلهانه است که کسی باور نمیکند" از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند به زندگی عادیشان ادامه بدهند و خم به ابرو نیاورند ولی یاد گرفته بودند که "حقوقی دارند و حریمی و ارزشی"... حق خود می دانستند که در برار مطلبی که موجب زیر سوال رفتن شان میشد موضع گیری کنند... نمیخواستند اجازه دهند مطلبی بی پایه، سند مخالفت دوستان و آشنایان با سبک زندگی شان شود.... برای خود، خواننده ها و افکار عمومی ارزش قائل بودند، طوری که نتوانند در برابر مطلبی سخیف و مغرضانه و نادرست که شاید حتی باور کردنی هم نباشد سکوت کنند...


چیزی که این اتفاق به من شخصا ثابت کرد این بود که "سکوت" در قبال اظهارات بی اساس و سرتاسر فریب و مغرضانه مختص جوامع بیمار و مردم سرکوب شده است. مردمی که یاد نگرفته اند از حقوق و حریم خود دفاع کنند. مردمی که طبق نوشته ی برتولت برشت باید "تاریخ بخوانند تا بدانند باید سر را پایین انداخت تا شاید زنده ماند":

"پسر کوچکم می پرسد: باید ریاضیات بخوانم؟ فایده اش چیست؟
می گویم: تا بدانی 2 تکته نان بیش از یک تکه است و این تمام چیزیست که می آموزی.
پسر کوچکم می پرسد: باید زبان فرانسه بخوانم؟ فایده اش چیست؟
می گویم: کشور در حال فروپاشی است و اگر صرفا دست بر شکم بکشی و ناله کنی، به آسانی مقصود ات را می رسانی.
پسر کوچکم می پرسد: باید تاریخ بخوانم؟ فایده اش چیست؟
می گویم: تا یاد بگیری سر به ریز باشی تا شاید بتوانی زنده بمانی.
به او میگویم: بله، ریاضیات بیاموز، زبان فرانسه بیاموز و تاریخت را بدان!"



اما وضعیت ما به گونه ای دیگر است. ما «جهان سومی ها»! مایی که مدام سر هیچ و پوچ مشغول مشاجره ایم و مبارزه. مایی که مصداق این مثال شاملوی بزرگ در بخشی از سخنرانی اش در "كنگره نويسندگان آلمان (اينترليت)" هستیم:

"شورشى را به‏خاطر مى‏آوريم كه به سال 1857 در هند به راه افتاد و حتى ارتش هندىِ انگليس (شامل افراد هندو و مسلمان) نيز به آن پيوست و شورش به قيامى مسلحانه مبدل شد اما انگيزه شورش نه استقلال‏طلبى بود نه بيداد فقر و مرض و گرسنگى، نه چريده‏شدن هند تا مغز استخوان و نه هيچ معارضه غرورانگيز و انسانى ديگر. قيام مسلحانه‏يى كه سه سال تمام كار به دستِ استعمار انگليس داد و هند را به خون كشيد علتش فقط اين وهن غيرقابل تحمل بود كه روغن تفنگ‏هاى انفيلد Enfield ارتش هندى انگليس با مخلوطى از چربى گاو مقدس هندوها و خوك نجس مسلمان‏ها ساخته شده آسمان را به زمين آورده بود!

دريغا كه فقر
چه به ‏آسانى احتضار فضيلت است!"



ولی بیایید گرفتار دور باطل نشویم...
بیایید انرژی مان را هدر ندهیم...
بیایید وارد بازی کثیف فریب و دورغ طرف مقابل نشویم...
در عوض مطابق قواعد خود پاسخ گوییم...

توهین میبینیم، توهین میکنیم، توهین می کنند..... و همچنان سوالات بی جواب و سوء تفاهم ها باقی میمانند.

بیایید در نهایت، جایی از چرخش دایره وار را متوقف کنیم...
بیایید وارد هر بازی که می شویم، قواعد اش را از نو تعریف کنیم...

بیایید نگذاریم مصداق این شعر باشیم که در ادامه ی سخنرانی به آن اشاره شد:

و مردى كه اكنون با ديوارهاى اتاقش آوارِ آخرين را انتظار می‏كشد
از پنجره كوتاه كلبه به سپيدارى خشك نظر می دوزد:
سپيدارِ خشكى كه مرغى سياه برآن آشيان كرده است.
و مردى كه روز همه روز از پس دريچه‏هاى حماسه‏اش نگران كوچه بود اكنون با خود می‏گويد:

اگر سپيدار من بشكفد مرغ سيا پرواز خواهد كرد.
اگر مرغ سيا بگذرد سپيدار من خواهد شكفت!

و ادامه میدهد:
"می‏خواهم بگويم تا آن زمان كه جهل هست فقر نيز هست، و تا فقر برجا است جهالت نيز باقى است. اما جهالت چه به معناى خاص باشد چه به‏معناى ناآگاهى مادرزاد، چه به‏معناى قرارگرفتن در معرض تحميق و مغزشويى باشد براى زوبرتافتنِ داوطلبانه خلق از معبدِ دانش بشرى به شوق بر خاك افتادن دربرابر بت‏هاى عتيق خرافه و همچشمى در تعصبات كوركورانه - بى‏گمان پس از روبيده شدن فقر نيز باقى خواهد ماند.... "


بیایید در جمع کوچکمان آزادی را تجربه کنیم و حدود اش را بشناسیم.
مسئولیت گفته هایمان را بپذیریم و برای ارضای کینه های فردی و مشکلات شخصی روند خانم پلانک را در پیش نگیریم.

حتی برای پاسخگویی به ادعایی همچون مقاله ی خانم پلانک نیازی به آتش افروزی و جنجال و هیاهو نیست. نیازی نیست مثل او آسمان و ریسمان را به هم ببافیم تا نتیجه ی دلخواهمان را خلاف تمام شواهد و حقایق مستند بگیریم!


بیایید از دوستان گیاهخوارمان در فرهنگ های دیگر ایده بگیریم. آنها در مقابله با مقاله ی خانم پلانک چه کردند؟ خیلی ساده:

1. خانواده های وگان اعتراض خود را اعلام کردند و اقدام به ارسال تصاویر کودکان وگان سلامت خود به دفتر روزنامه کردند.
2. صاحبنظران و رهبران جامعه ی وگان از کانالهای مختلف اقدام به انتشار پاسخ های معقول و علمی کردند.
3. مقالات تغذیه ای در خصوص سلامت بودن رژیم های وگان برای مادر و فرزند بار دیگر بصورت عمومی اطلاع رسانی شد.


میخواهم در آخر، نتیجه ای را بگیرم که شاملوی بزرگ در ادامه ی صحبتهایش در باب «جهان سوم، جهان ما» گرفت:
"من به معجزه در آن مفهوم كه اهل ايمان معتقدند اعتقادى ندارم؛ اما باكم نيست كه اين‏جا در حضور شما همدردانِ جهانى مشكل‏مان را با اين عبارت غم‏انگيز بيان كنم كه: روشنفكر جهان سوم بايد معجزه ‏يى صورت دهد و در كوه غيرممكن‏ها تونلى بزند."



در چنین مواردی، تک تک شما مثال های زنده ای هستید از تاثیر رژیم های گیاهی بر سلامت انسان....
ولی به شرطی که اظهار وجود کنید...
به شرطی که دیده شوید...
به شرطی که همیشه غایب نباشید...
به شرطی که همیشه ساکت نباشید....
شاید زمان آن رسیده که از مامن های امن تان خارج شوید و فقط "اعلام کنید که هستید"...
همان کاری خانواده های وگان آمریکایی به سادگی تمام با ارسال تصاویر کودکان وگان و سلامتشان به دفتر روزنامه انجام دادند...
حضورِ خود را دریغ نکنید، این حداقل کاری است که در حق خود می توانید بکنید...




مدیریت تالار گیاهخواری
تیرماه 90