صفحه نخست » ماهی » ماهی خانواده انانتید » ماهی

منبع: aquarticles.com
نویسنده: Kevin Thurston
مترجم: میلاد

اولین ماهی هایی که در آکواریوم من تخم ریزی کردند، بتا (فایتر) بودند. این اتفاق در یک آکواریوم پنج گالونی با قاب فلزی و بدون بخاری افتاد. احتمالا آنهایی که چیزی از علاقه ی بتا ها به تخم ریزی در آب گرم می دانند، با این سوال مواجه می شوند که ماهی های من چگونه در آب سرد و بدون بخاری تخم ریزی کرده اند؟ نکته اینجاست که من آب را با لامپی که در زیر درب فلزی آکواریوم قرار داشت و دائما روشن بود گرم نگه می داشتم. واقعا نمی دانم که ماهی ها چگونه با روشنایی دائمی لامپ کنار آمده بودند ولی به نظر می رسید که با آن مشکلی ندارند! روشن نگه داشتن شبانه روزی تانک یک فایده داشت. این کار موجب رشد اینفوزیا در آب تانک شده بود، که منبع غذایی خوبی برای لارو هاست. این روز ها من سعی میکنم برای رسیدن به همان نتایج، از شیوه های پیچیده تری استفاده کنم.

نقطه ی شروع کاشت اینفوزیا در تانک، استفاده از گیاه سرخس هندی (Ceratopteris thalictroides) به عنوان محلی برای ایجاد لانه ی حبابی توسط والدین است. گورامی دارف ها از این گیاه استقبال بسیار خوبی خواهند کرد. اگرچه نمی توانم این را به عنوان یک حقیقت علمی ثابت کنم، اما به نظر می رسد گروهی از میکرو ارگانیسم ها به همراه گیاه سرخس هندی وارد آب می شوند. این روزها من از نور فلورسنت برای آکواریوم استفاده می کنم و اطمینان حاصل میکنم که سرخس هندی به اندازه ی جلبک ها برای رشد مناسب در تانک تخم ریزی نور دریافت می کند. هنگامی که ماهی های مولد به تانک تخم ریزی منتقل می شوند، همواره ممکن است مقداری از غذایی که به آنها داده می شود مصرف نشده باقی بماند. کمی از این پسماند غذا می تواند به رشد اینفوزیا در تانک کمک کند، اگر چه مقدار اضافی آن سبب فاسد شدن آب آکواریوم می شود. اگر پس از مدتی آب شروع به سبز شدن در نتیجه ی رشد جلبک ها نکرد، من از حقه ای استفاده می کنم که در هنگام پرورش لارو ها آموخته ام؛ یعنی کمی زرده ی تخم مرغ آب پز به آب تزریق می کنم.

گیاه سرخس هندی (Ceratopteris thalictroides)

استفاده از زرده ی تخم مرغ روش قدیمی دیگری برای تغذیه ی لارو های بسیار کوچک است. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک تخم مرغ را بپزید تا کاملا سفت شود. هنگامی که سرد شد، پوست و سفیده ی آن را جدا کنید. زرده را در یک ظرف درب دار قرار دهید و به اندازه ی حجم خود زرده به آن آب اضافه کنید. می توانید با یک چنگال نیز زرده ی تخم مرغ را له کنید. سپس درب ظرف را ببندید و آن را به خوبی تکان دهید. می توانید از یک مخلوط کن یا هم زن نیز برای این کار استفاده کنید. به هر صورت در نتیجه مخلوطی از زرده ی تخم مرغ خواهید داشت. همانگونه که در بالا گفته شد، از این مخلوط می توانید برای کمک به رشد اینفوزیا در تانک تخم ریزی و یا برای تغذیه ی لارو ها استفاده کنید.

با مشاهده ی شکم لارو ها می توانید تشخیص دهید که آیا غذایی را که برای آنها فراهم کرده اید را خورده اند یا نه. لارو هایی که از زرده ی تخم مرغ تغذیه کرده اند شکم زرد رنگ و آنهایی که از اینفوزیا تغذیه کرده اند شکمی سبز و یا خاکستری رنگ خواهند داشت. البته شکم آنها به شکل قابل توجهی نیز برامده خواهد بود. سیستم تغذیه ای که من استفاده می کنم، به میزان رشد اینفوزیا در تانک تخم ریزی بستگی دارد. ممکن است کمی از زرده ی تخم مرغ استفاده کنم یا هرگز این کار را نکنم. یکی از اشتباه هایی که ممکن است رخ دهد، استفاده ی طولانی مدت از غذا های خیلی ریز است. من همیشه سعی میکنم در اولین فرصت ممکن از تخم میگوی تازه هچ شده برای تغذیه ی لارو ها استفاده کنم. هنگامی که آنها شروع به خوردن میگو کنند، رشدشان سریع تر خواهد بود و فایده ی این کار برای شما این است که به زودی می توانید برای تغذیه ی آنها از غذا هایی مانند پولکی خورد شده استفاده کنید.

 

چیزی که به نظر می رسد در هر مقاله ای که در مورد پرورش لاروی آناباتویید نوشته شده وجود دارد، این است که اندام تنفسی لارو ها (لابیرنت) پس از چند هفته تکامل پیدا می کند و هوایی که برای اولین بار تنفس می کنند، باید گرم و مرطوب باشد. به همین دلیل معمولا توصیه می شود که بر روی تانک خود از درپوش استفاده کنید. در گذشته، هنگامی که از نور دائمی برای گرم نگه داشتن آب استفاده می کردم، به دلیل شرایط موجود اطمینان داشتم که اولین تنفس لارو ها گرم و مرطوب است. از آن زمان به بعد، تخم ریزی هایی را شاهد بوده ام که می دانستم اولین تنفس لارو ها مشخصا گرم یا مرطوب نیست، با این حال تفاوتی را در نرخ رشد و زنده ماندن آنها مشاهده نکردم. ممکن است سطح آب گرم تانک، حاوی لایه ای نازک از هوای گرم و مربوط مورد نیاز لارو ها باشد؛ در هر صورت من خیلی نگران اولین نفس های لارو ها نیستم.

نکته ی دیگر، نگرانی هایی است که در مورد لاروی بتا ها وجود دارد. ممکن است به شما توصیه شود به محض اینکه نر ها قابل تشخیص بودند، آنها را جدا کنید. من برای جدا کردن آنها خیلی عجله نمی کنم. پرورش آنها در تانک بسیار ساده تر از بزرگ کردنشان در بطری است. بتا ها معمولا در صورتی که از یکدیگر جدا نشوند نسبت به بقیه ی ماهی هایی که با آنها بزرگ شده اند خیلی مهاجم نیستند؛ بنابراین بیشتر از آنچه که فکر می کنید آنها را می توان با هم نگه داری کرد. البته اگر بتا ها شروع به خوردن باله و دم یکدیگر کردند، به این معنی است که آنها را بیش از حد با یکدیگر نگه داشته اید.

مورد دیگری که باید به یاد داشته باشید این است که میزان تخم ریزی آناباتوئید ها بسیار زیاد است و به احتمال زیاد شما قادر نخواهید بود که تمام تخم ها را به ماهی های بالغ تبدیل کنید. بنابراین اگر از صد ها و یا حتی هزاران تخمی که ریخته شد تنها چند ماهی قابل فروش به دست آوردید، نا امید نشوید.

برای جمع بندی، لارو ها را با اینفوزیای کشت شده در تانک تخم ریزی بزرگ کنید. در صورت لزوم از زرده ی تخم مرغ برای تغذیه استفاده کنید. در اولین فرصت ممکن از تخم میگوی تازه هچ شده و غذای پولکی ریز شده استفاده کنید و خیلی نگران اولین تنفس لارو ها و یا جدا کردن بتا های نر تا زمانی که از خود رفتار های تهاجمی نشان نداده اند نباشید.