صفحه نخست » حمایت از حیوانات » حمایت از حیوانات

این مطلب از زبان یک سگ نوشته شده و یک حقیقت بزرگی را آشکار میسازد... من خط به خطش را غرق در اشک خواندم و خواستم آن را با شما شریک بشم. تا شاید کسانی که این داستان را میخوانند پیش از اینکه از روی هوس سگی بخرند و چند وقت بعد به بهانه های مختلف آن را واگذار و یا در خیابان ها رها کنند 1 بار دیگر روی تصمیم خود فکر کنند.....

Click this bar to view the full image.

سال ها گذشته.. یادم میاد روزهای شیرینی که من توله بودم. منو "کوچولوی من" صدای من میکردی. اگه اون چند تا کفش جویده شده و بالشت از بین رفته رو در نظر نگیریم توی مدت کوتاهی بهترین دوست تو شدم. هروقت کار بدی میکردم انگشتت رو تکون میدادی و داد میزدی " چطور تونستی همچین کاری بکنی؟". هرچند که چند دقیقه بعدش وقتی آروم میشدی منو میخوابوندی و شکمم رو ناز میکردی...

اون دوره خیلی سرت شلوغ بود. در عین حال تعلیم دستشویی رفتن من از اونی که فکرش رو میکردیم بیشتر طول کشید. اما با کمک هم بلاخره از پسش بر اومدیم. شبهایی که خودم رو توی بغل تو جا میدادم و با هم میخوابیدیم یادم نرفته. با همدیگه پیاده روی های طولانی میرفتیم، توی پارک با هم میدویدیم و بستنی میخوردیم. یادته ؟ فقط یه کم از قیف بستنی رو به من میدادی چون برام ضرر داشت. وقتی توی خونه منتظر بودم تو از سر کار برگردی پشتم رو به گرمای آفتاب میدادم و در آرامش میخوابیدم.

Click this bar to view the full image.

کم کم وقت بیشتری رو برای کارت گذاشتی و توی زمان بیکاریت دنبال همسر برای خودت بودی. من برای تو مثل همیشه صبر کردم. برای ناراحتی و غصه هات مرهم بودم. هیچ وقت برای تصمیم های اشتباهت تورو محکوم نکردم و هر دفعه با علاقه خیلی زیاد به استقبال تو اومدم.. بلاخره عاشق یکی شدی و ازدواج کردی....

در پناهگاه ترک شدم.....

متاسفانه همسرت سگها رو دوست نداشت. اما به استقبال اون هم با علاقه رفتم. خوشبخت بودم، چون تو خوشبخت بودی.. بعدش بچه هات به دنیا اومدن. هیجان اومدن اونها رو با شما شریک شدم. تن نرم پنبه مانند بچه ها و بوی عجیب بدنشون من رو هیجان زده میکرد. من هم میخواستم برای اونها مادری کنم. چه حیف که هم تو و هم همسرت فکر میکردین که من به اونها آسیب میزنم و من رو توی اتاق زندانی کردین. در حالی که من از عشق محروم بودم علاقه م روز به روز به بچه ها بیشتر شد. هیچوقت نفهمیدید......

Click this bar to view the full image.

 

 

وقتی بچه ها بزرگتر شدند بهترین دوست اونها شدم. در حالی که دستشون رو توی موهای بدنم گره زده بودند برای اولین بار روی پاهای تپلشون وایستادن. انگشتهای کوچولوشون رو توی چشمم میزدن ، گوشم رو میکشیدن و بینیم رو میبوسیدن... اگر لازم میشد به قیمت جونم از اونها دفاع میکردم. اما در عین حال حسرت یک نوازش تو رو کشیدم. اون روزهایی که ازت میپرسیدن " سگ داری؟ " و تو از کیف پولت عکس منو در میاوردی و در موردم داستان های بامزه تعریف میکردی در گذشته مونده بود.. از حالت سگت بودن در اومده و سربارت شده بودم. هر پولی که برام خرج میکردی آزارت میداد.

Click this bar to view the full image.

 

 

آخر هم برای یک شهر دیگه ماموریت پیدا کردی . توی آپارتمان جدیدن برای تو و خانوادت جا بود اما برای من... نه!... برای خانوادت بهترین تصمیم رو گرفتی اما فراموش نکن یه روزی خانوادت فقط من بودم....

توی آخرین گردشی که با ماشین منو بردی هیجانزده بودم.. تا زمانی که به پناهگاه رسیدیم !! یادمه که داشتی فرمها رو پر میکردی و وقتی به مسئول اونجا گفتی " مطمئنم که برای اون یک خونه مناسب پیدا میکنید" شانه بالا انداخت و بهت یک نگاه تمخسخر آمیز کرد. اونها عاقبت یک سگ و یا گربه میانسال که ترک شده رو میدونستن. قلاده منو که پسرت محکم گرفته بود به زور از دستش جدا کردی و به جیغ و گریه ها و بیقراری هایش اهمیت ندادی . من برای اون هم ناراحت و هم خیلی نگران شدم. نگرانی من بخاطر درس اشتباهی که به پسرت درمورد دوستی ، صداقت ، علاقه ، مسئولیت و احترام به یک موجود زنده میدادی بود. برای آخرین بار به سرم دست کشیدی و باهام خداحافظی کردی. از نگاه کردن به چشمهام فرار کردی. جاهایی باید میرفتی، کارهایی باید انجام میدادی و زمان بر علیه تو حرکت میکرد. همونطور که علیه من داشت حرکت میکرد....

وقتی که تو رفتی 2 تا خانوم توی پناهگاه برای اینکه تو از ماه ها پیش میدونستی و برای پیدا کردن یک خانه امن هیچ زحمتی نکشیدی حرص خوردند. فقط با ناراحتی سر تکون دادن و پشت تو پرسیدن"چطور تونستی همچین کاری بکنی؟"

توی پناهگاه هرزمان که وقت داشته باشن به ما رسیدگی میکنن. به ما غذا میدن اما اشتهایی نمونده... قبلا هر کس که به قفسم نزدیک میشد به هوای اینکه تو باشی جلوی قفس میدویدم. شاید تصمیمت رو عوض کردی... شاید همه اینها یه کابوسه.. و شاید یکی دلش برای من سوخته و برای نجاتم اومده..... اما به این حقیقت تلخ رسیدن که نمیتونم با یک توله سگ کوچولو توی این زمینه رقابت کنم... یه گوشه رفتم .. به تقدیرم راضی شدم و منتظر سرنوشت نامعلومم نشستم......

و مرگ.....

اول صدای پاهاشو شنیدم. وقتی دست و پاها کنار رفتن من رو از قفس بیرون اورد. به دنبال اون تا ته راهرو و دم آخرین در رفتم. یک اتاق آروم و ساکت بود. من رو آروم بلند کرد و روی میز گذاشت. سرم رو نوازش کرد. پشت گوشم رو خاروند. بهم گفت نگران نباشم. قلبم دیوانه وار میزد اما در عین حال توی دلم یه آرامش بینهایت نشست. مثل اینکه شمارش معکوسم به پایان رسیده بود.. بیشتر از خودم برای اون ناراحت بودم. مسئولیت روی دوشش خیلی سنگین بود. اونو داشت له میکرد. همونطوری که توی زمانی که باهام زندگی میکردیم حال تو رو میفهمیدم حس درون اون رو هم میدونستم. دستش خیلی سبک بود. اگر اشکهایی که میریخت رو نمیدیدم احتمالا متوجه سوزنی که توی دست جلوییم فرو میرفت نمیشدم. همونطور که سالها پیش به تو دلداری میدادم به آرومی دستش رو لیس زدم. سوزن رو به آرومی توی رگم فرو کرد. اول یک سوزش خفیف داشت بعدش حس کردم توی رگهام چیزی یه سردی یخ حرکت میکنه.

Click this bar to view the full image.