صفحه نخست » بخش تخصصی » اطلاعات تخصصی » سگ

سگهای امداد سگهایی هستند که به منظور امداد رسانی به افراد آسیب دیده همراه امدادگران به فعالیت مشغول می شوند. این گروه از سگها کارایی بسیاری دارند و به همین علت در تمام دنیا از ارزش خاصی برخوردار می باشند و گران قیمت ترین سگهای جهان محسوب می شوند.

یافتن افراد آسیب دیده در زیر آوار و یا بهمن، مشخص کردن مکان دقیق افراد زنده در حوادث، مشخص کردن مکان قرار گیری اجساد، رساندن آب و غذا به فرد آسیب دیده در مکانهای دور از دسترس مانند کوها و دره ها و در بهمن، بیرون کشیدن افراد از آب، همراهی نابینایان و افراد معلول از کارهای است که سگهای امداد و نجات برای انجام آنها تربیت می شوند.
آموزش این گروه از سگها یکی از دشوارترین آموزشهای سگ می باشد و مربی باید در این زمینه متعد و دارای تجربه، صبر و حوصله بالا باشد. دورۀ آموزشی یک سال زمان میبرد و به طور متوسط شامل 2 تا 4 جلسه در هفته می باشد.
آیا نژاد خاصی برای سگ امداد وجود دارد؟
نه لزوما نژاد خاصی وجود ندارد، اما برخی از نژادها که در گروه سگهای کاری (working dogs) قرار دارند مانند: سنت برنارد، هاسکی، کوکر اسپانیل، ماستیف، دوبرمن، روتوایلر، آکیتا که در مقایسه با دیگر نژادها کارایی بیشتری در این آموزش از خود نشان می دهند، و علت آن بالا بودن سطح قدرت و استقامت بدنی می باشد. اما می توان از سگهایی که در گروه سگهای ورزشی (sporting group) مانند: پوینتر، گلدن روتریور، لابرادو و سگهای گله (herding group) مانند: کولی، ژرمن شپرد، مالینویس نیز در این زمینه استفاده کرد. میزان آموزش در این سگها طولانی تر است و باید آموزش از دوران قبل از بلوغ صورت گیرد.
اما اینکه بگیم تمام نژادهایی که در این گروه ها وجود دارند حتما برای آموزش امداد کارایی دارند کاملا صحیح نیست زیرا در بعضی موارد عدم آموزش ثابت شده است. اما نژادهایی مانند گلدن روتریور و ژرمن شپرد از توانایی بالایی در آموزش امداد برخوردار می باشند و بسیار مناسب هستند.
برای انتخاب یک سگ مناسب برای آموزش امداد علاوه بر نژاد، خصوصیات اخلاقی و جسمی نیز بسیار مهم می باشد.
سگ نجات و امداد باید داری چه خصوصیاتی باشد؟
داشتن رفتاری اجتماعی با افراد، برخورداری از شامۀ قوی، میزان توجۀ سگ به محیط اطراف، کنترل شیطنت و بازیگوشی مهار شدنی. همچنین پوشش بدن و جثۀ سگ در انتخاب یک نژاد برای آموزش امداد دارای اهمیت می باشد.
سگی که پوشش بدنش از موهای بلند و پشمی باشد نیاز به رسیدگی زیاد دارد و در خاک و خاشاک دچار آلودگی و بهم چسبیدگی می شود. همچنین موهای پشمی سبب می شوند در آب و باران، رطوبت زیادی در بدن حیوان باقی بماند و در شرایط آب و هوایی سرد باعث بیماری حیوان شود.
جثۀ سگ نیز باید در نظر گرفته شود. سگهایی که جثه کوچک دارند به زیر آوارها می روند و در آنجا گرفتار می شوند و از قدرت بدنی پاینی برخوردار هستند و توان فعالیت در شرایط دشوار را ندارند. سگهایی که جثه های بسیار بزرگی دارند علاوه بر نیاز به غذای بسیار، در زمان عبور از روی ویرانه ها و همچنین در زمان حمل و نقل باعث دشواری کار امدادگران می شوند.
یکی از مهمترین قسمت آموزش سگ برای امداد، انتخاب تولۀ و یا سگ بالغ مناسب است و تکیه برروی صفات اولیۀ سگ بسیار مهم می باشد.
بنظر من انتخاب توله برای این منظور بهتر از سگ بالغ می باشد زیرا سگ بالغ یکسری آموزش از محیط و اطرافیان کسب کرده که ممکن است مانعی برای پیشرفت حیوان در آموزش باشد مانند: بی اطمینانی به انسان و یا حیوانات بر اثر تنبیه نادرست و یا مورد حمله قرار گرفتن، بازیگوشی زیاد و وابستگی بیش از حد به صاحب قبلی و ...
بهترین زمان برای شروع آموزش های امداد در 8 هفتگی تا 10 ماهگی می باشد. در این زمان توله تمام آموزشهای مقدماتی را فراگرفته و شخصیتش مطابق میل و نظر مربی شکل می گیرد.
شرایط یک تولۀ مناسب برای آموزش امداد چیست؟
1. سلامت کامل جسمی.
2. داشتن ارتباطی مناسب با صاحب (مربی) یعنی شدیدن وابسته نباشد و به اندازۀ کافی مستقل عمل کند.
3. داشتن واکنشی بی طرفانه نسبت به افراد غریبه.
4. واکنشی دوستانه نسبت به تمام افراد.
5. داشتن رفتاری مسالمت آمیز با حیوانات.
6. داشتن کنترل رفتار در مقابل غذا ( نگرفتن غذا از دیگران، تحمل گرسنگی، دزدی نکردن غذا، نخوردن غذا از روی زمین).
7. کنترل احساسات در زمان هیجان.
8. نحراسیدن از بلندی و ارتفاع.
9. کنترل رفتار در مواجه با خطراطی چون آتش، انفجار، زلزله، طوفان و...
10. تمایل همیشگی به انجام فرامین و یادگیری آموزشهای جدید.
سگی که این 10 شراط را داشته باشد همیشه پتانسیل کامل برای آموزشهای تخصصی سگهای نجات و امداد را خواهد داشت.