جزایر کره ای جیجو به مادربزرگان غواصشان میبالند. شگفت انگیز است که بدانید قدمت این کار در این جزیره به حدود یک قرن می رسد. البته رواج آن به دلیل ازدیاد مشاغل زمینی کمتر شده است.
برای اینکه بیشتر در مورد غواصی مادربزرگان بدانید باید به چند صد سال قبل در تاریخ کره برگردیم. جزیره جیجو حدود ۵۳ مایل مساحت دارد و در جنوب کره واقع است. با توجه به موقعیت جغرافیایی، ماهیگیری همیشه یکی از مشاغل مهم و پر طرفدار آن به حساب می آمده است. آبهای اطراف مملو از غذاهای دریایی نظیر اختاپوس، صدف حلزونی، آبالون و توتیا هستند.
اما به دلیل مالیات بالایی که فروش این محصولات برای ماهیگیران در پی داشت، مردها خیلی به دنبال شکارشان نبودند. اما تبصره ای در قانون وجود داشت که به زنان اجازه می داد این جانوران را بدون پرداخت مالیات شکار کنند.
همین تبصره خیل زنان را در سده ی ۱۸۰۰ به سوی این کار کشاند. کم کم این شغل گسترده تر شد و زنان این جزیره تبدیل به نیروهای غواص منسجمی در کشور شدند. این زنان برای خود نام «هائینو» را برگزیدند.
بیشتر شدن تعداد هائینوها در فرهنگ کشور هم تاثیر گذار بود. چون اقتصاد منطقه به این زنان وابسته گردید و آنها توانستند جامعه ی مرد سالارشان را به سمت زن سالاری و یا حداقل شرایط برابر برای زن و مرد سوق بدهند.
در گذشته بیش از سی هزار هائینو در این جزیره وجود داشته است. امروزه تعداد آنها تنها ۵ هزار نفر است و عوامل زیادی باعث آن بوده اند. اول اینکه هائینو ها دوست داشتند مهارتشان را به دختران خودشان منتقل کنند و طبیعی بود که بچه ها نمی خواستند غواصی حرفه ی اصلی شان باشد. رشد صنعت جهانگردی در این جزیره هم سبب کاهش جمعیت هائینوها شده است.
حالا متوسط سنی غواصان زن جیجو، ۵۰ سال شده است و در بینشان زنان ۶۵ و ۷۰ ساله هم دیده می شوند. گزارشی نشان می دهد که تنها دو غواص زیر ۳۰ سال در جیجو وجود دارد.
زیبایی کار هائینو ها در شکل آزاد غواصی شان است. همگی دور هم جمع می شوند لباس غواصی شان را می پوشند و تور و گیره ی غواصی شان را بر می دارند. جالب است بدانید آنها از کپسول اکسیژن استفاده نمی کنند چون از سرعتشان می کاهد. پس از آن به مدت ۵ ساعت مدام زیر آب می روند و بالا می آیند و در پایان روز صیدشان را به خانه می برند.