مهندسان دانشگاه کالیفرنیا سن دیه گو موفق به ساخت هیدروژلی شده اند که می تواند پس از وارد شدن آسیب به سرعت خود را ترمیم کرده و به حالت اولیه باز گردد.
هیدروژلها موادی نیمه جامد و کشسانی هستند که از زنجیره هایی از مولکولهای پلیمری ساخته شده اند. ویژگی آبدوست بودن این ژلها آنها را به نسخه ای مناسب برای نسوج طبیعی تبدیل می کند زیرا با توجه به محتوی بالای آبی این مواد می توانند انعطاف پذیری و دیگر ویژگی های بافتی عناصر زیستی را شبیه سازی کنند.
از این رو این ژلها همواره در مصارف پزشکی از قبیل ساخت چارچوبهایی برای مهندسی نسوج و یا انتقال دارو استفاده می شوند با این همه تا کنون تلاش زیادی برای خود ترمیم شدن این ژلها پس از بریده شدن یا شکافته شدن انجام نگرفته بود.
محققان دانشگاه کالیفرنیا دریافتند کلید ایجاد قابلیت خود ترمیمی در هیدروژلها یافتن زنجیره های قطع شده و اتصال دوباره آنها خواهد بود.
سپس محققان تلاش کردند به واسطه مکانیزمی به نام مولکولهای "زنجیره جانبی معلق" قابلیت خود ترمیمی را در ژلها به وجود آورند.
این مولکولها مانند زایده هایی که از ساختار اصلی زنجیره پلیمری آویزان شده اند، قطعات یدکی را به وجود می آورند که زنجیره های قطع شده می توانند به آن متصل شوند. شبیه سازی های رایانه ای نشان داد که طول این مولکولها نقشی حیاتی رادر ایجاد خود ترمیمی ژلها به عهده دارند.
به علاوه قدرت خود ترمیمی این هیدروژلها را می توان به واسطه تغییر سطح اسیدیته یا PH محیط دچار تغییر کرد. به این شکل در محیطی که PH پایین است شدت اتصالات هیدروژلها بسیار قوی تر می شود در حالی که PH بالاتر موجب تضعیف پیوندها می شود. چنین ویژگی هایی استفاده از این ژلها را برای استفاده در محیطهای اسیدی ایده آل خواهد ساخت.
بر اساس گزارش پاپ ساینس، محققان قصد دارند در قدم بعدی هیدروژلهایی متنوعی را به وجود آورند که در محیطهای مختلف با PH متفاوت دچار شکافتگی و اتصال می شوند تا به این شکل کاربرد آنها برای استفاده در محیطهای مختلف که صرفا اسیدی نیستند به وجود بیاید.
این ماده می تواند به تولید نسل جدیدی از پلاستیکهای خود ترمیم شونده و مواد ترکیبی منجر شود که می توانند به واسطه ترمیم آسیبهای وارد شده طول عمر طولانی داشته باشند.