کم کم دامپزشکان نقش حمايتی و نظارتی پيدا کردند در ايران هم همين اتّفاق افتاده،من فکر ميکنم

که دامپزشکانی که در زمينه حيوانات خانگی مشغول به کار هستند ميتونن نقش خيلی خيلی

بزرگی در شناساندن اين مسأله داشته باشند،هم از جنبه مثبت هم از جنبه منفی،من شخصاً معتقد

نيستم که تمام چيز هايی که در کنار نگهداری از حيوانات خانگی هستند خوبند و بخوام به افراد

توصيه کنم، من فقط ميتونم توصيه کنم در صورتی که کسی امکانات،توانايی،وقت و... داره ميتونه

بره سراغ نگهداری حيوان خانگی چون اگه نداشته باشه هم حيوان اذيت ميشه هم خود شخص،

يعنی هر کدوم از دامپزشکان ما بايد فرهنگش رو از راه های مختلف به مردم آموزش بدن-

حالا يا از راه گفتاری يا از راه نوشتاری،چون ما هيچ رسانه اي برای مطرح کردن اين موضوع نداريم

بنابراين دامپزشکان و افرادی که حيوانات رو دوست دارند به نوعی بايد بتونند اين مسأله رو در
جامعه جا بندازند،دکتر از ديد شما نگهداری حيوانات خانگی جنبه لوکس و تزئينی دارند يا

جنبه عاطفی داره و برای آرامش افراد هست؟

دو حالت داره،من چی ميبينم يا جامعه چی ميبينه؟

از نظر يک دامپزشک-

مسلماً من به عنوان يک پديده لوکس بهش نگاه نميکنم،يا پديده اي که بتونه باعث فخر فروشی بشه

لوکس از نظر من مثل يک گلدان ارزشمنده که آدم تو خونه ميذاره تا بقيه نگاه کنن با لذت ببرن

ولی من به حيوان خانگی به اين شکل نگاه نميکنم،من فکر ميکنم اگر کسی به اين درجه از

فرهنگ و فکر برسه که احساس کنه به وجود يک حيوان خانگی در منزل نياز داره بايد اين کار رو

انجام بده،اينجا ديگه لوکس معنی نداره،ديگه ميشه يکی از ملزومات زندگی اون فرد،من افراد

زيادی رو ميشناسم که تا حالا بدون حيوان خانگی زندگی نکردند و تصوّرش هم ندارند که مثلاً

يک روزی توی خونشون سگ يا گربه نباشه ديگه اين مسأله شده لازمه زندگيشون سگشون

وقتی به سن شش يا هفت سال که ميرسه سعی ميکنن که ازش يک توله بگيرندکه نسل

اون حيوان در خونه شون باقی بمونه،به اين ديگه نميشه گفت لوکس

امّا شما قبول داريد که افرادی هم هستند که به اين پديده به عنوان يک پديده لوکس نگاه ميکنند؟-

صد درصد شما از يک طرف ميبينيد شخصی به خاطر سگش خودکشی ميکنه و از طرفی هم

افرادی هستند که از اين طريق فقط ميخوان فخر بفروشن يا جلب توجّه کنند،اين در حقيقت

به خاطر آموزش غلطی که به فرد داده شده و کمبود هايی که در پس زمينه زندگيش داشته

هست که اين کبودها رو به خيال خودش ميخواد با چيز ديگری پر کنه و از اين طريق ميخواد

خود نمايی کنه يعنی نگهداری حيوانات خانگی هم چون پديده جديدی هست ميشه يکی از

راه هايی که اون شخص باهاش خودنمايی کنه

پس افرادی هم هستند که در حقيقت ميخوان هويت خودشون رو با مارک لباسشون يا سگشون-

نشون بدن و جلب توجّه کنند،حالا از ديد شما به عنوان يک دامپزشک درسته که ما فقط روی

 کنيم و بگيم همه کسانی که حيوان خانگی دارند همين طور هستند؟و ميخوانzoomاينگونه افراد

از طريق سگشون هويت دار بشن؟و مشکل ديگری که ما در جامعه داريم اينه که افراد ميآن ميگن

سگ پا کوتاه،سگ تزئينی،سگی که از خارج وارد ميشه يا اصلاً گربه،پرنده و هر حيوانی فرهنگ

غربيه که وارد کشور ميشه و ميخوان فرهنگ ايران رو خراب کنن،اين درسته به نظر شما؟

نه متأسّفانه،اين اصلاً درست نيست،به قول شما چيزی که ما هميشه ميشنويم همينه

که ميآن راجع به اين مسأله ميگن فرهنگ غربيه و خيلی جالبه که بدونيد اوّلين قومی که شانزده

هزار سال پيش حيوان رو اهلی کردند آريايی ها بودند و اوّلين حيوانی هم که اهلی شد سگ بود

پس اين از اوّل اين ما بوديم که چنين پديده اي رو به دنيا معرّفی کرديم،حتّی اسب رو هم ما

اهلی کرديم و به اروپا و آمريکا و ... اهدا کرديم،همين اسب عربی که ميبينيد اسب ايرانی هست

که بعد از حمله اعراب به اون منطقه منتقل شد،در مورد سگ هم همين داستان هست.حالا

گربه اينطور نيست چون گربه در مصر اهلی شد و بعد به جاهای ديگر دنيا از جمله ايران منتقل شد

که در اثر نسل کشی ها گربه ايرانی هم به وجود اومد و ميدونيد که شهرت ما در دنيا يکی گربمونه

(persian cat,persian carpet)و يکی فرشمون

پس اين نميتونه يک فرهنگ غربی باشه.ولی  همونطوری که گفتم استفاده ابزاری از يک چيز

هست که اون رو تعريف ميکنه،شما ميتونيد با يک چاقو آدم بکشيد و با همون چاقو جان يک انسان

رو نجات بديد ،چاقو همون چاقو هست،استفاده ابزاريش مهمه،مسأله نگه داری از حيوانات خانگی

هم به همين صورت هست،مثلاً وقتی سگ رو دست يک فرد بديم تازه مشخص ميشه که

نگهداريش چه تعريفی داره،من افراد زيادی رو ديدم که به سختی نون شبش رو درمياره امّا حيوان

خانگيش رو هم داره و حاضر براش خرج کنه،وقت بذاره و به مسائل پزشکيش برسه،چون اون

حيوان جزء ملزومات زندگيشه و براش مهمه همونطوری که بچش مهمه،يعنی اگر سگش مريض

بشه همونقدر براش اهمّيت داره که اگر بچش مريض بشه مهمه