کاراکال را شاید بتوان زیباترین گربه وحشی ایران دانست . این گربه زیبا به رنگ قهوه ای روشن و درست همرنگ بیابان ها و استپ های محل زندگی اش است و به خوبی می تواند خود را استتار کند . کاراکال ها به سبب پرش های بلندشان برای شکار پرندگان ، معروف اند . 



کاراکال


.. کاراکال در یک نگاه ..

نام فارسی : کاراکال

نام انگلیسی :

نام علمی :

خانواده : گربه سانان 

جمعیت : نامعلوم 

پراکنش : در قاره های آفریقا و آسیا زندگی می کند . در ایران در مناطق شمالی خوزستان ، تهران ، فارس ، یزد ، سیستان و بلوچستان ، کرمان و خراسان دیده می شوند . 

زیستگاه : کاراکال در دشت های مناطق استپی و بیابانی زندگی می کند . 

اندازه : طول بدن این گربه وحشی 55 تا 90 سانتی متر ، طول دمش 22 تا 34 سانتی متر ، ارتفاع بدنش 38 تا 50 سانتی متر و وزنش 16 تا 22 کیلوگرم است . 

ریخت شناسی : کاراکال قامتی بلند و استخوانی ، و گوش های بزرگ و مثلثی شکل دارد که در نوک هر کدام یک دسته موی سیاه و بلند به طول تقریبا 6 سانتی متر دیده می شود . دست ها و پاهای بلند این جانور بلند ، دمش متوسط و بدون انتهای سیاه رنگ ، و کف پایش پهن است . موهای بدنش به طور یکنواخت به رنگ قهوه ای روشن یا دارچینی ، و زیر بدنش سفید است . دو طرف لب ، بالای چشم ها و پشت گوش های کاراکال سیاه دیده می شود . 

رژیم غذایی : گاراکال از پستانداران کوچک ، پستانداران بزرگ ، به اندازه آهو ، پرندگان ، مار و حشره ها تغذیه می کند . 

زادآوری : جفت گیری کاراکال ها در زمستان و تولد نوزادهایشان در بهار صورت می گیرد . 

وضع حفاظتی : از وضع این گونه در ایران اطلاع دقیقی در دست نیست ، ولی به نظر می رسد جمعیت آن رو به کاهش باشد . 


کاراکال

یک جانور و چند نام 

در زبان فارسی قدیم ، به کاراکال ( پروانک ) می گفتند . این واژه به معنای کسی است که پیک یا قاصد را به سوی مقصد راهنمایی می کند . نام دیگر این گربه ( شاطر شیر ) ، به معنای پیش دونده شیر بوده است . شاطر شیر جلوتر از شیر می دوید و حیوانات دیگر را از حضور آن آگاه می کرد . بعضی عقیده دارند که نام شاطر شیر به این سبب به این حیوان اطلاق می شده که از پس مانده غذای شیر تغذیه می کرده است . 

گرسنگی به دلیل انتظار !

بیشتر گربه سانان مدت زیادی در کمین طعمه هایشان می نشینند . این انتظار باعث می شود که برخی از آن ها مانند کاراکال ، بعد از به دست آوردن فرصت مناسب برای حمله ، بکوشند تعداد زیادی طعمه را شکار کنند . زمانی که یک کاراکال به دسته ای از پرندگان می رسد ، به سرعت تعداد زیادی از آن ها را در زمین و هوا شکار می کند . 

پرش هایی به ارتفاع 3 متر 

کاراکال ها ، که در برخی شهرها به آن ها ( گوش سیاه ) یا ( یوزو ) می گویند ، حیواناتی بسیار سریع و چابک اند . آن ها به سبب پرش های عمودی و ضربه زدن با پنجه به پرندگان در حال پرواز ، مشهورند . کاراکال ها می توانند در حالت ساکن ، تا ارتفاع 3 متری بپرند . 

بدن بدون خط و خال

کاراکال ها از معدود گربه سانانی است که بدنی یک دست قهوه ای دارد و هیچ خط و خال مشخصی روی پوستش دیده نمی شود . این ، یکی از بارزترین خصوصیات کاراکال و عامل شناسایی آن در طبیعت است . در عین حال ، همین ویژگی باعث می شود که کاراکال در دشت ها و مناطق بیابانی ، به راحتی خود را مخفی کند و به طعمه اش نزدیک شود . این جانور پس از تعقیب طعمه و نزدیک شدن به آن ، به طور ناگهانی و برق آسا روی آن می جهد . 

کاراکال های دست آموز 

کاراکال در گذشته برای شکار خرگوش ، طاووس و پرندگان تربیت می شد . هنوز هم در برخی کشور ها مسابقه کاراکال های تربیت شده برگزار می شود . در این مسابقه ها ، کاراکال را در میان دسته ای از کبوتر های چاهی می اندازند و هر کاراکالی که تعداد بیشتری پرنده بگیرد ، برنده است . 

نقش کاراکال در طبیعت 

کاراکال ها در کنترل جمعیت جوندگان نقش مهمی دارند . در مناطقی که تعداد کاراکال ها کاهش یافته ، جمعیت جوندگان افزایش پیدا کرده است و این جانوران به صورت آفت در آمده اند . 

منبع : فرهنگ نامه حیات وحش ایران