صفحه-نخست » تکنولوژی

تا به حال چند بار براي برطرف کردن حس کنجکاوي‌ مجبور شديد از نو ويندوز نصب کنيد؟‌ براي مثال نرم‌افزار خاصي را مايليد روي سيستم داشته باشيد ولي مطمئن نيستيد که با ديگر برنامه‌هاي نصب شده در سيستم شما هماهنگي دارد يا خير. از آنجايي که مسائل معمولاً به بدترين شکل ممکن پيش مي‎رود، پس از نصب به اين نتيجه مي‌رسيد که سيستم حسابي دچار مشکل شده! بدتر از آن اينکه حتي با پاک کردن آن برنامه هم مشکل کاملاً برطرف نخواهد شد و بقيه ماجرا.
اکنون دو انتخاب پيش روي شماست، اول اينکه از کنجکاوي‌هايي کامپيوتري دست بکشيد و دوم اينکه به جاي استفاده از سيستم اصلي‌ بعنوان آزمايشگاه، از يک سيستم مجازي درون کامپيوتر بهره ببريد. اگر هر بلايي سر اين سيستم مجازي بيايد چيز زيادي از دست نخواهد رفت!

سيستم مجازي چه امکاناتي به ما مي‌دهد؟
اولين پرسشي که ممکن است براي هر کاربري در مواجهه با اين مسئله پيش آيد اين است که اين سيستم عامل مجازي چيست و پس از راه‌اندازي چه امکاناتي را در اختيار ما قرار مي‌دهد؟
جواب اين پرسش بسيار ساده است: عملاً هر آنچه که يک سيستم واقعي به شما مي‌دهد! بطور مثال در اين نوع سيستم عامل‌ها انواع منابع ورودي و خروجي در اختيارتان قرار خواهد گرفت. سي‌دي‌رام، انواع پورت‌هاي ورودي و خروجي
(مانند LPT، COM و...)، کارت شبکه، کارت صدا و ...
بله! يک سيستم کامل، دقيقاً درون سيستم اصلي، ضمن آنکه نيازي به نصب درايورها هم نداريد، چرا که اکثر شرکت‌هاي سازنده اين نرم‌افزارها اغلب تمهيدات لازم را ديده‌اند. فقط شايد لازم باشد پکيچ‌هاي کوچک و خاصي پس از راه اندازي ويندوز نصب کنيد تا از امکانات اضافي بهره‌مند شويد يا هماهنگ‌سازي‌هاي بيشتري در درايورهاي سيستمي به وجود آوريد.
شروع کار
اصولاً شرکت‌هاي مختلفي در زمينه مجازي‌سازي فعال هستند و نرم‌افزارهاي گوناگوني را ارايه کرده‌اند. محصولات آنها گوناگون است و از سيستم‌هاي ساده (در سطح Workstation) تا مجازي‌سازي سرورها را در بر مي‌گيرد.
معروف‌ترين سازندگان نرم‌افزارهاي مجازي‌ساز Microsoft و VMware هستند. از آنجايي که انتخاب‌هاي گوناگوني براي اين مقاله داشتيم، سعي کرديم در اولين گام سراغ يکي از ساده‌ترين و خوش‌دست‌ترين نرم‌افزارهاي مجازي‌سازي برويم که هم رايگان است و هم محصول امپراطور نرم‌افزار، يعني مايکروسافت است.
براي اين شماره کار را با Microsoft Virtual PC آغاز مي‌کنيم.
نصب اين نرم‌افزار نکته خاصي ندارد، فقط کافيست حداقل منابع مورد نياز را در اختيار داشته باشيد .
براي اطلاعات بيشتر در اين خصوص به نشاني زير مراجعه کنيد:

http://www.microsoft.com/windows/virtual-pc

پس از نصب برنامه، صفحه‌اي همانند شکل 1 ظاهر خواهد شد.
اين صفحه در حقيقت همان کنسول کاري شما خواهد بود. در اينجا مي‌توانيد سيستم‌عامل جديدي بسازيد و يا روي سيستم‌عامل قبلي مديريت داشته باشيد.

Click this bar to view the full image.

شکل 1

نصب اولين سيستم عامل
براي شروع کار، روي دکمه New کليک کنيد، با اين کار ويزارد ايجاد سيستم‌عامل مجازي باز خواهد شد. در صفحه اول روي Next کليک کنيد.
در صفحه Options اولين گزينه يعني Create a virtual machine را برگزينيد. با انتخاب اين گزينه در حقيقت سيستم‌عامل مجازي جديد با تنظيماتي که خودتان قرار است آن‌ها را تعيين کنيد، ساخته خواهد شد.
گزينه دوم نيز براي ساخت سيستم‌عامل جديد مورد استفاده قرار مي‌گيرد با اين تفاوت که تنظيمات پيش‌فرض خود برنامه اعمال خواهد شد. گزينه آخر نيز زماني مورد استفاده قرار مي‌گيرد که قبلاً سيستم‌عامل مجازي را جايي ديگر ساخته‌ايد و فقط تمايل داريد در اين سيستم هم از آن بهره ببريد.
پس از انتخاب گزينه اول و کليک روي Next بايد تعيين کنيد که نام سيستم عامل مجازي قرار است چه باشد. معمولاً اين نام با توجه به ماهيت سيستم‌عامل و وظيفه‌اي که قرار است براي کاربر ايفا کند معين مي‌شود. بطور مثال
Windows Vista - Test. البته اين اسم کاملاً سليقه‌اي است.
نکته: دقت داشته باشيد هنگام ساخت يک سيستم‌عامل مجازي دو فايل خروجي با پسوند‌هاي vmc و vhd ايجاد خواهد شد.

فايل اول يعني vmc در حقيقيت حاوي اطلاعات کلي سيستم‌عامل مجازي است و فايل دوم فضاي تخصيص داده شده به هاردديسک مجازي خواهد بود. دقت داشته باشيد در مرحله‌اي که نام سيستم‌عامل را تعيين مي‎کنيد با کليک روي Browse مي‌توانيد محل ذخيره سازي فايل vmc (که حجم بسيار کمي دارد و بطور پيش‌فرض در مسير اسناد کاربر در درايوي که ويندوز اصلي در آن نصب شده، قرار مي‌گيرد) را تغيير دهيد.
همانطور که در شکل2 ملاحظه مي‌کنيد در صفحه Operation System، مي‌توانيد نوع سيستم‌عاملي که مايل به نصب آن هستيد را برگزينيد. در حقيقت انتخاب هر سيستم‌عامل تنظيمات پيش‌فرضي را در رابطه با سخت‌افزار مجازي سيستم در اختيار شما قرار مي‌دهد. اين سخت‌افزارها شامل ميزان حافظه اصلي سيستم، فضاي هاردديسک و کارت صدا خواهد بود.
نکته: با وجود تعيين پيش‌فرض‌هاي سخت‌افزاري، امکان تغيير آن‌ها هم در ادامه مراحل نصب و هم پس از راه‌اندازي سيستم امکان‌پذير خواهد بود.

Click this bar to view the full image.

شکل 2

پس از انتخاب سيستم‌عامل مورد نظر، در صفحه Memory همان ميزان حافظه اصلي که براي سيستم تعيين شده بود را مي‌توانيد توسط زبانه کشويي که موجود است، تغيير دهيد. براي اين کار روي گزينه Adjust the RAM کليک کنيد تا زبانه کشويي موردنظر ظاهر شود. در صفحه بعدي يعني Virtual Hard Disk Option دو گزينه در اختيار قرار خواهد گرفت.
با انتخاب گزينه اول(An existing …) مي‌توانيد هاردديسکي که قبلاً ساخته‌ايد (که فايلي با بافت vhd خواهد بود) را مورد استفاده قرار دهيد. اگر چنين فايلي در اختيار نداشتيد، گزينه دوم (A new ...) را برگزينيد. در اين حالت در صفحه بعدي مي‌توانيد محل ذخيره‌سازي و ميزان فضايي که مايليد به هاردديسک سيستم مجازي‌ تخصيص دهيد را تعيين کنيد.
در آخرين صفحه با انتخاب Finish کار تنظيمات اوليه با موفقيت به پايان خواهد رسيد.
راه اندازي سيستم‌عامل
پس از پايان يافتن مراحل اوليه اکنون زمان نصب ويندوز (و يا هر سيستم عامل ديگري که انتخاب کرده‌ايد) فرا مي‌رسد. در کنسول اصلي برنامه، نام سيستم عاملي که تعريف کرده‌ايد را يافته و روي آن دوبار کليک کنيد، صفحه‌اي سياه رنگ که نمايان خواهد شد، اين صفحه تقريباً شبيه زمانيست که کامپيوتري واقعي را روشن مي‌کنيد. پس از گذراندن چند مرحله اوليه، سيستم آماده بوت از يک ابزار بوت شونده خواهد شد. از آنجايي که در حال حاضر روي هاردديسک مجازي هيچ سيستم عاملي نصب نشده، بايد يک وسيله‌اي بوت کننده‌اي را مهيا سازيد. بطور مثال مي‌توانيد از درايو سي‌دي سيستم اصلي‌ استفاده کنيد، براي اينکار ابتدا سي‌دي ويندوز را درون درايو قرار داده و از منوي اصلي، روي CD رفته و گزينه Use Physical Drive … را انتخاب کنيد. پس از اين کار مراحل نصب ويندوز آغاز خواهد شد (شکل 3).
نکته: اگر بوت از روي سي‌دي انجام نشد، يکبار سيستم مجازي را مجدداً راه‌اندازي کنيد. براي اين کار از منوي Actions گزينه Crtl+Alt+Del را انتخاب کنيد.

Click this bar to view the full image.

شکل 3

از اين بعد ماجرا، مشابه نصب يک ويندوز روي سيستمي عادي خواهد بود. پس مراحل اين کار را تا پايان دنبال کنيد. پس از پايان يافتن اين مراحل، سيستم شما صاحب يک ويندوز ديگر شده که البته از نوع مجازي است؛ درست مثل اين که دو سيستم از اين پس در اختيار شما قرار دارد.
نکته: با انتخاب گزينه Use Physical Drive … (حتي پس از نصب سيستم‌عامل)، امکان استفاده از سي‌دي رام سيستم اصلي درون ويندوز مجازي‌ فراهم خواهد شد.
تنظيمات سخت‌افزاري
اکنون که کار راه اندازي سيستم عامل پايان يافته است، قصد داريم سراغ سخت‌افزارهاي اين کامپيوتر مجازي برويم. براي انجام اين کار در پنل اصلي برنامه روي نام سيستم عامل موردنظر يکبار کليک کرده و گزينه Settings را برگزينيد. همانطور که در شکل 4 ملاحظه مي‌کنيد، اغلب نيازهاي سيستمي در پنل نمايش داده‌شده پيش‌بيني شده است. بطور مثال در قسمت Memory مي‌توانيد ميزان حافظه اصلي سيستم را کمتر و زيادتر از حالت اوليه کنيد. در قسمت Hard Disk نيز قادر خواهيد بود هاردديسک‌هاي جديدي به سيستم اضافه کنيد يا هاردديسک قبلي را تغيير دهيد. در قسمت CD/DVD Drive نيز مي‌توانيد ابزارهايي مديايي مانند سي‌دي و يا دي‌وي‌دي‌رام خود را براي استفاده در سيستم مجازي تنظيم کنيد. در قسمت Floppy هم همين روال را خواهيد داشت. در قسمت‌هاي COM و LPT مي‌توانيد ورودي‌هايي که سيستم اصلي‌ بصورت سريال و پارالل در اختيار قرار داده است را به سيستم مجازي نيز بشناسانيد. بطور مثال اگر پرينتري داريد که از پورت LPT بهره مي‌برد در اينجا مي‌توانيد آن را به سيستم مجازي‌ خود متصل کنيد. اما يکي از مهم‌ترين بخش‌هاي اين قسمت که تنظيمات گوناگون و متنوعي را در اختيار قرار مي‌دهد بخش Networking است که در ادامه به طور کامل آن را بررسي خواهيم کرد.

Click this bar to view the full image.

شکل 4

تنظيمات شبکه‌اي
همانطور که اشاره کرديم يکي از قسمت‌هاي مهم در بحث مجازي‌سازي سيستم‌عامل‌ها، مبحث شبکه کردن آن‌هاست. به طور مثال فرض کنيد قصد داريد دو سيستم‌عامل مجازي را به شکلي به سيستم خود مرتبط کنيد که به نظر برسد آن‌ها دو سيستم کاملاً مستقل هستند و در شرايط واقعي توسط يک سوييچ به هم متصل شده‌اند. از اين رو کافي است در تنظيمات آيپي آدرس‌شان، آن‌ها را در يک Subnet قرار دهيد.
حالت ديگر اين است که شايد بخواهيد چند سيستم عامل مجازي داشته باشيد که به هيچوجه با سيستم شما در يک شبکه قرار نگيرند (حتي اگر در يک Subnet باشند).
حالت سوم اين است که مايل باشيد سيستم عامل‌هاي مجازي شما در يک Subnet باشند ولي براي دسترسي به Subnet ‌‌هاي خارج از محدوده‌شان (مانند اتصال به اينترنت و ...) از طريق سيستم مادر (همان سيستم اصلي خودتان) اقدام کنند.
خوشبختانه هر سه حالت بيان شده با Virtual PC امکان پذير است.
براي اعمال تنظيمات شبکه‌اي در قسمت Settings به بخش Networking (شکل 5) مراجعه کنيد. همانطور که ملاحظه مي‌کنيد در قسمت Number of network… مي‌توانيد تعيين کنيد چه تعداد کارت شبکه براي سيستم مجازي درنظر گرفته شود. شايد اين مسئله کمي گيج‌کننده به نظر برسد ولي در سناريوهاي مختلف مي‌تواند بسيار کاربردي باشد (در ادامه با طرح يک مثال عملي در شبکه اين مسئله را بهتر درک خواهيد کرد).

Click this bar to view the full image.

شکل 5

در قسمت Adapter ها مي‌توانيد تعيين کنيد هر يک از کارت شبکه‌هاي موجود در سيستم‌، از چه نوعي باشد.
انواع کارت شبکه‌ها را مي‌توانيد در جدول 1 ملاحظه کنيد.

جدول 1

يک مثال عملي در شبکه
فرض کنيد قرار است که آزمايشگاه کوچکي براي خود داشته باشيد که در آن 3 هاست وجود داشته باشد. يک سرور دامين کنترلر که هم‌زمان نقش DNS و DHCP را ايفا کند، سروري ديگر نقش گيت خروجي را داشته باشد (مانند آيزا سرور يا نَت سرور) و سيستم ديگر يک کلاينت معمولي (مثلاً با سيستم‌عامل ويستا) باشد.
در اين سناريو ابتدا بايد براي سرور دامين کنترلر يک کارت شبکه Local Only در نظر گرفته و بصورت استاتيک آيپي آدرسي را به آن تخصيص دهيد. سيستم کلاينت نيز بايد يک کارت شبکه داشته باشد که آن هم بصورت Local Only تنظيم گردد (که از طريق DHCP آيپي دريافت کند). براي هاست سوم (که بطور مثال مي‌تواند آيزا سرور باشد) حتماً بايد دو کارت شبکه درنظر گرفت. کارت شبکه اول بايد Local Only باشد (زيرا بايد با دو هاست ديگر در ارتباط باشد) کارت شبکه دوم مي‌تواند کارت شبکه اصلي‌ سيستم‌ باشد.
نکته: درنظر داشته باشيد آيپي آدرسي که به کارت شبکه (External) تخصيص مي‌دهيد بايد به گونه‌اي باشد که بتوان به وسيله اين کارت شبکه به اينترنت دسترسي داشت.
به همين سادگي با يک سناريو ساده، يک آزمايشگاه تحقيقاتي مي‌سازيد و بدون نگراني از مشکلات احتمالي قادر خواهيد بود هر گونه آزمايش شبکه‌اي را که مايل بوديد روي آن‌ پياده سازي کنيد!

منبع : http://computernews.ir/