با درود


میانگین مصرف انرژی روزانه برای فراز از جانوران شکارگر به دست آوردن غذا و تولید مثل در یک پرنده ی 380 گرمی نزدیک به 50 تا 75 درصد بیش از یک جونده ی 380 گرمی است.این مصرف اضافی انرژی در پرندگان به توانایی در پرواز کردن مربوط است, زیرا پرواز فعالیتی فوق العاده پر تحرک است.بنابر این یک نوع طوطی استرالیایی (budgerigar) ویا یک غراب که در یک تونل باد در سطح دریا پرواز میکند, 5/1 تا 3 برابر بیش از یک پستاندار با جثه همسان که در یک چرخ گردان میدود, اکسیژن مصرف میکند.پرندگان در زمان پرواز نزدیک به 13 برابر مصرف اکسیژن خود را نسبت به میزان متابولیسم استاندارد خود افزایش میدهند.در هوای متلاطم و یا زمانی که پرنده رو به اوج گرفتن است, مصرف اکسیژن آن برای مدت کوتاهی 20 تا 30 برابر افزایش میابد.بازده نیرو در انسان مبنایی را برای مقایسه ارائه میدهد, یک انسان دونده هنگام حد اکثر فعالیت خود میتواند به افزایش 15 تا 20 برابر در مصرف اکسیژن و فقط برای چند دقیقه دست یابد.خفاشها مصرف اکسیژن خود را در زمان پرواز مداوم دست کم 20 برابر افزایش می دهند, و دست کم در سطح دریا قدرت نیروی پرواز خفاش با پرندگان عموما قابل مقایسه بنظر می رسد.

برخی از پرندگان به نیروی شایان توجهی دست می یابند.پرستوهایی که میان اروپا و افریقا مهاجرت می کنند باید نزدیک به 50 ساعت بدون استراحت بر روی صحرا(کویر شمال افریقا) پرواز کنند.سلیم طلایی آمریکایی بیش از 2000 مایل را بدون توقف میان آلاسکا و هاوایی پرواز میکند.
پرستوی دریایی قطبی از یک قطب به قطب دیگر مهاجرت میکند, در مجموع رفت و برگشت نزدیک به 20000 مایل است.اگر چه بیشتر پرندگان مانند گونه های معمولی گنجشگان در پرواز آزاد با سرعت 15 تا 35 مایل در ساعت پرواز میکنند, سرعت باد خورک ها به 60 تا 90 مایل در ساعت می رسد.
بازده نیرو در برخی از گونه های بدون توان پرواز نیز جالب توجه است.به عنوان مثال پنگوئن در زیر آب با سرعتی نزدیک به 20 مایل در ساعت "پرواز" میکند و هنگامی که شتر مرغ در فشار قرار گیرد, به سرعت مایل در ساعت بر روی زمین دست می یابد. به هر حال مهمترین شکارهای شایان توجه به وسیله ی پرندگان در ارتفاع بالا کسب میشود.
غاز سرمیله ای مهاجر از سطح نزدیک به سطح دریا بلند می شود تا از قله های هیمالایا بگذرد که 9000 متر ارتفاع دارند, این کار در مفهوم نیروی انسانی همانند دوچرخه سواری کردن بر روی قله ی اورست است.
هواپیما در ارتفاعهای شگفت آوری با پرندگان برخورد کرده است.برای نمونه گزارش شده که یک کرکس بالای 11000 متری به هواپیما برخورد کرده است.معمولا پروازهای مهاجرتی زیر ارتفاع 1500 متری انجام می شود, اما در ارتفاعهای 6000 متری نیز پرندگان مهاجر به طور به مکرر دیده شده اند!

در ارتفاعات, برتری نیروی پرندگان بر پستانداران کاملا آشکار است.در ارتفاع 6100 متری,بدون توجه به توانایی انجام کار سنگین (که پرواز نمونه آن است) یک انسان نا مانوس به این ارتفاع, پس از ده دقیقه در حالت غش ابتدایی ناشی از کمبود اکسیژن قرار می گیرد! موش در ارتفاع برابر با 6100 متری در یک محفظه کم فشار (که میتوان هوا را به طور تصاعدی تخلیه کرد و در نتیجه همانند ارتفاعات است) به حالت اغما فرو می رود, در حالی که گنجشک خانگی معمولی می تواند پرواز کند و حتی اوج بگیرد!
در ارتفاع 7600 متری هنوز گنجشک ها توانایی پرواز دارند, اما اوج گیری بیش از توان انها است.نیروی محرکه چشمگیر پرندگان بر اساس سازگاری اختصاصی دستگاه تنفسی و گردش خون است.سازگاریهای تنفسی ششهای پرندگان, آنها را به مهمترین سیستم تبادل گازی در میان همه ی مهره داران تبدیل کرده است.
پالودگی مکانیزمها برای گرفتن اکسیژن با یک سیستم گردش خون برتر در حمل اکسیژن سازگار شده است.

گرد آوری:کوشا
منابع:تحقیقات dr E.S.KING و dr J. MAK LALANDE

__________________