اولاً ممنونم و خوشحالم از اينکه بالاخره اين فرصت نصيب ما شد تا با شما مصاحبه اي -
داشته باشيم،تو جامعه ما در حدود 8 تا 9 سال هست که پديده اي اومده که مردم اقبال
پيدا کردند به سمت حيوانات خانگی ،يعنی اينکه دوست دارند اين حيوان خانگی رو داشته
باشند به عنوان يک مونس که حالا بعضی ها اين پديده رو نميشناسن بعضی ها ميشناسن و
بعضی ها هم تويه تلويزيون ويدئو جامعه ديگه اين رو ديدن و حالا آورديمش توی ايران
مرحله اوّل خيلی زيباست و داشتن اين حيوان خانگی هم خيلی جذّابيت داره هم چون زيبايی خاص
خودش رو داره و هم اينکه به نوعی سرگرمی ميتونه باشه امّا اين مسئله باعث بروز ناهنجاری
زيادی شده تويه جامعه يعنی اينکه حالا با توجّه به نوع فرهنگ ما و نوع برخورد افراد با اينها
ميخواهیم ببينيم که آيا واقعاً حيوان خانگی در يک جامعه اي مثل جامعه ايرانی با نوع تفکّرش و نداشتن
اطلاعات کافی در مورد حيوانات خانگی آيا اين مناسب هست که اصلاً داشته باشيم يا نبايد داشته
باشيم و اگر هم داريم به چه صورت بايد برخورد کنيم باهاشون؟
به نام نامی خداوند -
حضورتون عرض کنم که محور اصلی سؤالتون رو خوده جامعه شناختی ايران و من به عنوان کسی که
رويکردم،رويکرد روانشنسانه هست مقدّمه اي ميگم و بعد سراغ تخصص خودم ميرم تو اين بحث.
ما در تبادل های فرهنگی يه همچين مسئله اي داريم يعنی شما ميبينيد ماهواره هم که توی ايران
ميآدش،تکنولوژی ميآد ولی فرهنگ استراتکنولوژی نميآد ، يعنی ماهواره ميآدش تويه يک سمپل جامعه
ايران مثل شهرک اکپاتان کله فرهنگ رو عوض ميکنه .فرد بيشتر با اون نباد نهايی ارتباط برقرار ميکنه
تعريف ميشه با من،همسرا،پسرمhome هست يعنی home تا حقيقتش، پت توی اينگليس يک تيکه از
و حيوان خانگی امّا در ايران چنان که اشاره کرديد يه جاهايی شما ميبينيد برای اکثريت جنبه ويترين پيدا ميکنه
فرهنگش رو نداره لذا ميبينيد حيوان را ميگيره ولی نميتونه مسئوليتی که بايد رو در قبال اون داشته باشه
همين بی مسئوليتی رو در دهه شصت در استفاده از ويدئو داشته در دهه هفتاد همين بی مسئوليتی رو در رابطه ميکنه شب به جای اينکه ساعت دوازده بخوابه ساعتsearchماهواره هم داشته مثلاً چهارصد تا کانال روبا
چهار صبح ميخوابه صبحم سر کار که ميخواد بره دو ساعت عقب ميفته،فرهنگش رو نداره.حالا همين آدم
هم خوشش بيادش همون رو برميداره سگ بيچاره رو بدون اينکه مراقبتشterriere پسفردا بياد يه سگ فرضاً
رو بدونه ميآدش ويترين خودش ميکنه،ولی آيا همه آدمها همينطورند؟نه.همه آدمها تعملشون با
حيوان خانگی و پت اينطور نيست،برای رسوندن منظورم اوّل اختلالات مختلفی که اين وسط هست رو ميگم:يکيش
همين بود يعنی استفاده از يک محصول بدون اينکه آدم اقتضاعات رو داشته باشه،مثلاً ميبينيد همين آدمها
ميرن يک لباس شويی ميگيرن،هيچ وقت کاتلگش رو نميخونن،فقط گرفته ممکنه ده تا کار ديگه هم بشه با
اون انجام داد ،بنابرين ما اين مشکل رو داريم،تو ايران که قطعاً در همه چيز داريم

اين اختلال رو در بعضی افرادی که ميرن سراغ پت هم داريم که فرد خودش رو هويت يابی ميکنه مثلاً با
مرسدسش يا با متراژ خونش تو فلان لوکيشن تهران،حالا تو اون پکيج که مرسدس و کيف فندی تعريف ميشه يک پت
هم بايد تعريف بشه چون پاريس هيلتون دستش گرفته
اين افراد همه جای دنيا هستند که هويت يابی ميکنند با اشياء و با روح يک واقعه هيچ وقت نميتونن ارتباط
برقرار کنند،حالا ومدن روی اين افراد زوم کردن که اين کار کار قشنگی بود ولی نتيجه گيری خيلی اشتباهی شد
يعنی اينکه حالا چون چهار تا آدم اينطوری هستند و شما ميبينيد تو خيابون ويترينی ميرن و سگش رو هم تو ماشين
گذاشته،با اين وجود ما نبايد بگيم همه آدمهايی که پت دارند اينجوری هستد،اين يک مسئله جهانی که قرنها
بوده که قبيلی از افراد اختلال شخصيت دارند، دستيه دوّم هيسترونيک ها هستنداين دسته کسانی هستند که توجه طلبی ميکنند مثلاً در جامعه ايران پسری شلوار زرد بپوشه اينکار توجه طلبانست
يا ميبينيم دختری داره با پارتنر يا دوستش يا همسرش و يا پدرش يه جوری صحبت ميکنه انگار که زير دوربينه
توجه طلبها توی صحبت کردنشون،توی لباس پوشيدنشون،توی انجام ارکان زندگيشون به نوعی هستند که در سانتر
يا مرکز توجه اطرافيانشون باشند.برای نمونه مشهورش ميتونيم شخصيت اسکارلت در فيلم برباد رفته رو
مثال بزنيم که يک دختر توجه طلب بود،حالا اين اگه توجّه طلبی با يک سگ يا پيشی هم باشه اونم اضافه
ميشه به پکيج توجّه طلبی شخص
شخصی از من پرسيد کسانی که تنها هستند به دليل اينکه نميتونن با انسانها رابطه برقرار کنند تنهاييشون
رو با حيوانات پر ميکنند؟ اتّفاقاً اين همون نکته ايه که جای صحبت داره ،چيزی در دنيا هست به عنوان هوش عاطفی
هوش عاطفی يعنی توانايی ما در برقراری ارتباط.حتّی اگر مدرک خوب دانشگاهی نداشته باشيم
ادامه دارد ..........