اغلب اوقات ما برای “تنظیم” سگ‌ها مطابق میل‌مان، به جای تغییر محیط و استانداردهایمان، اقدامات شدیدی را انجام می‌دهیم تا تمایلات طبیعی آن‌ها را با شرایط دلخواهمان وفق دهیم. مثلا مسئله‌ای که زیاد به گوشمان می‌خورد : “ناراحتی از صدای پارس سگ” است که گاهی منجر به عمل حنجره سگ می‌گردد.

پارس کردن سگ یک مشکل نیست. چهارپایان هیچ‌کدام از سر و صدای هیچ گونه‌ای اذیت نمی‌شوند. این تنها مسئله انسان است چرا که تنها ما آن را اذیت کننده یافته‌ایم و در حقیقت ما خود خالق این مشکل هستیم.

اجداد سگ‌ها گرگ‌هایی هستند که پارس نمی‌کنند. یکی از نقش‌هایی که به احتمال زیاد انسان‌ها در تکامل سگ بازی کرده‌اند این است که آن‌ها را برای صدای پارسشان انتخاب کرده‌اند. تنها تا چند نسل پیش تعداد زیادی از سگها سگ کاری بوده‌اند و یکی از کارهای اصلی آن‌ها هشدار مزاحمان بوده است. آن‌ها در این کار فوق‌العاده بودند. امروزه، ما ناخودآگاه این خصیصه هشدار دادن آن‌ها را با قرار دادنشان در محیطی پر از انسان و صدا (زنگ در، آژیر  و …) برمی‌انگیزیم.

باید به افراد آموزش داده شود که پارس کردن سگ را به عنوان یک رفتار قابل تعدیل و سکوت را نیز به عنوان یک رفتار ببینند. هرچه بیشتر به سگ‌تان تشویقی برای سکوت کردنش بدهید احتمال بیشتری برای ساکت ماندن وجود دارد. البته گاهی ممکن است برای او لذت پارس کردن بر لذت تشویقی گرفتن غلبه کند.

به همین دلیل مزیت مدیریت مشکل را در اینجا بیان می‌کنیم. اگر شما در خانه سگی پر سر و صدا دارید او را از محرک‌ها دور نگهدارید. مثلا به مهمانان خود بگویید به جای زدن زنگ در با تلفن شما تماس بگیرند. سگ خود را در اتاقی دور از راهرو پر رفت و آمد نگهدارید. در حالات شدید، به صاحبان آن‌ها توصیه می‌شود تا سگ خود را به محل ساکت‌تری واگذار کنند جاییکه محرک‌ها دائما او را تحریک نکنند. در غیر این صورت شما فقط مشغول مبارزه بیهوده با بیش از ده هزار سال تکامل آن‌ها هستید.

دل کندن از سگ به خاطر سر و صدایشان کاری فوق العاده ناراحت کننده می‌تواند باشد. اما این کار یک رویکرد مدیریتی است که قطعا بسیار بهتر از راه دومی است که بعضی افراد تصمیم به انجام آن می‌گیرند است: قطع کردن تارهای صوتی حیوان!

عمل حنجره سگ ، که بی‌صدا کردن سگ نیز نامیده می‌شود، به قطع تارهای صوتی حیوان از طریق ایجاد برش از راه دهان یا گردن می‌انجامد. این کار یک سگ را از پارس کردن باز نمی‌دارد. از بین بردن پرده گوششان شاید حتی موثرتر باشد. عمل قطع تارهای صوتی تنها شنیدن صدای پارس سگ را برای همسایگان سخت‌تر می‌کند.

سگ‌هایی که تارهای صوتی‌شان قطع شده است صدایی گرفته و ناخوشایند تولید می‌کنند. گوش کردن به صدای آنها بسیار غم‌انگیز و دردناک است. بسیاری از این سگ‌ها در پناهگاه ها یا در خیابان ها دیده می‌شوند چراکه صاحبان آن‌ها بعد از قطع حنجره آن‌ها هر زمان که خسته شوند آن‌ها را رها می‌کنند اما اینبار بی‌صدا. آیا بهتر نبود قبل از انجام این عمل آن‌ها را واگذار کنند شاید شانس دوباره‌ای برای پیدا کردن خانه‌ای بهتر و پر از عشق داشته باشند؟

بی‌صدا کردن سگ تنها ناراحت کننده نیست بلکه می‌تواند منجر به مشکلات رفتاری دیگر شود. یک پارس در حقیقت سیگنال هشداری سگ به انسان یا سگ‌های اطراف اوست. محرومیت از توانایی هشدار دادن به شیوه طبیعی در سگ می‌تواند منجر به انتخاب روش دیگری مانند گاز گرفتن ‌شود.

سگی که بی‌صدا شده است “خطرناک” است زیرا پارس کردن آن‌ها در اعلام موقعیتی که احساس خطر کرده‌اند بسیار مهم است و ممکن است کسی که زیاد نزدیک به او شده است را گاز بگیرد.

از دیگر مشکلات قطع تارهای صوتی حنجره سگ می‌توان به گسترش بافت اسکار (محل زخم) در حنجره اشاره کرد. در این حالت توانایی سگ در تنفس و/یا بلع غذا بدون احتمال خفگی کاهش پیدا می‌کند و می‌تواند حتی منجر به خارش مزمن، سرفه و در نتیجه عفونت شود. همچنین این مسئله ممکن است سبب تورم گلو و مسدود شدن راه هوا شود که خود دلیلی بر گرمازدگی حیوان خواهد بود.

خوشبختانه به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر تا حدودی افزایش آگاهی درباره مشکلاتی که این عمل جراحی می‌تواند در پی داشته باشد وجود داشته است. اما متاسفانه هنوز بسیاری از افراد و دامپزشکان هستند که برای نفع شخصی دست به این کار می‌زنند و شاهد عمل حنجره سگ در سطح کشور به بهانه‌های مختلف مثل “سگ ترجیح می‌دهد صدا نداشته باشد اما کنار صاحبش باشد” هستیم.

نظر شما درباره‌ی ” عمل حنجره سگ ” چیست؟ آیا آن را کاری انسانی می‌دانید؟ آیا موافق تصویب قانونی برای جلوگیری از این دست عمل‌ها هستید؟ لطفا نظرات خود را در زیر این پست برایمان بنویسید.