صفحه نخست » جزییات-خبر » روزانه های پرشین پت

زیبا با چشمانی باز که در جنگل های اندونزی، فیلیپین و بورنئو زندگی می کند و به آن میمون شبگرد هندی گفته می شود الگوی خلق چنین کاراکتری بوده .

این موجود که گفته می شود مجموعا ۱۰ گونه مختلف از آن روی کره زمین وجود داشته باشد، یکی از جالب توجه ترین انواع میمون هاست که به خاطر چشمان باز، انگشتان کشیده و در نهایت جهش های بلندش مورد توجه قرار دارد.


این موجود صدای بسیار بلندی را از خود تولید می کند و تنها میمونی است که به صورت انحصاری از گوشت تغذیه می کند. در ادامه این مطلب با دیجیاتو همراه باشید تا بیشتر با این حیوان دوست داشتنی آشنا شوید.


بگذارید در ابتدای امر به مشخصه اصلی این موجود یعنی چشم های آن اشاره کنیم که در زمره بزرگ ترین چشم ها در مقایسه با ابعاد و اندازه بدنش در قلمرو حیوانات محسوب می شوند و علت این مساله هم کاملا روشن است: این جانور همانطور که از نامش بر می آید یک شکارچی شبگرد است.


اما همه میمون ها هم دید خوبی در شب ندارند علت هم این است که چشم تقریبا همه میمون ها فاقد پرده درخشان است؛ نوعی بافت بازتاب دهنده در چشم که دید در شب موجودات زنده را به میزان قابل توجهی بهبود می بخشد.


برای آنکه با پرده درخشان بیشتر آشنا شوید کافیست که نور چراخ قوه خود را به داخل چشمان یک راکن بیندازید تا ببینید که چطور شروع به درخشیدن می کنند. اما چشم انسان فاقد چنین بخشی است و به همین خاطر قوه بینایی ما تا حدودی در تاریکی با مشکل روبروست.

اما میمون شبگرد هندی نیز همینطور بود تا اینکه براثر تکامل چشمهایش به چنین عینک قدرتمندی مجهز گردید. این جانور در اصل چشمانی برای استفاده در روز داشت اما براثر مرور زمان توانمندی های دید در شب آنها را بهبود بخشید و بدون در اختیار داشتن پرده درخشان به این سطح از توانایی رسید.


ظاهرا اینطور است که اگر چشمان شما برای دید در روز آفریده شده باشند، چنانه به مرور زمان آنها را برای دیدن در تاریکی شب پرورش دهید، چون چشمها ذاتا فاقد پرده درخشان هستند باید تا آنجا که ممکن است ابعادشان بزرگ شود تا بیشترین میزان نور را از خود عبور دهند.


در مورد این میمون چشم های آن به قدری بزرگ شدند که قادر به چرخیدن به اطراف نیستند. اما برای رفع این مشکل نیز راهکاری وجود دارد؛ جانور به جای چرخاندن چشم هایش می تواند سر خود را تا ۳۶۰ درجه به اطراف بچرخاند و به خاطر داشتن چشمان درشتی مانند این و سری با قابلیت چرخش به تمام جهات، میمون هندی شبگرد را می توان جغذ جنگل های حاره ای خواند.

زمانی که دو گونه جانوری غیر مرتبط به هم به شیوه ای مانند این، خود را با شرایط وفق می دهند از آن تحت عنوان تکامل همگرا یاد می شود؛ برای نمونه خفاش ها و پرندگان را در نظر بگیرید. هر دوی آنها بر اثر تکامل قدرت پرواز کردن پیدا کردند اما یکی با استفاده از پر و دیگری از طریق نوعی پوسته کشسان.


و درست مانند جغدها، این موجود نیز یک شکارچی قابل در شب است که تهدیدی جدی علیه حشرات و مارمولک هایی محسوب می شود که به اشتباه تصور می کنند جانشان در تاریکی در امان است.


این میمون برای هدف قرار دادن طعمه های خود، هم از چشمان درشتش بهره می گیرد و هم گوش های چرخان خود (جالب است بدانید که حدود ۲۰ درصد از انسان ها می توانند گوش های خود را اندکی بچرخانند). این موجود می تواند مسافتی برابر با ۴٫۵ متر را بپرد که برای جانوری به اندازه کف دست انسان مقدار قابل توجهی محسوب می شود و این قابلیت هم به خاطر بهره مندی از پاهایی بلند در قیاس با اندازه کلی بدنش است.


میمون کوچکی که در تصویر می بینید در زبان انگلیسی Tarsier خوانده می شود به خاطر قوزک پای بسیار کشیده اش (که در این زبان Tarsus خوانده می شود) این نام را دریافت کرده است.



همین ویژگی باعث می شود که جانور پرش هایی بلند داشته باشد و همچون تیری که از کمان رها شده از درختی به درخت دیگر بپرد و عاقبت روی طعمه خود فرود آمده و آن را با دستان بزرگش در احاطه کامل در بیاورد.


اما دندان های این میمون نیز در نوع خود بسیار بلند و تیز هستند و به همین دلیل مانند یک نیزه عمل می کنند و جانور از آنها برای پاره کردن قشر بیرونی بدن حشرات و تکه تکه کردن آنها استفاده می کند.



میمون شبگرد هندی آنچنان در شیوه شکار خود تبحر و مهارت دارد که دیگر نیازی به استفاده از میوه ها و سبزیجات به عنوان مکمل غذایی ندارد و از همین جهت نام خود را به عنوان تنها میمون صرفا گوشت خوار روی زمین به ثبت رسانده است.



اما نکته جالب تر در مورد این موجود آن است که برخی از گونه های آن اجتماعی نیستند. همانطور که تایید خواهید کرد همه جانورانی که دارای گونه های نر و ماده هستند، برای تولید مثل و استمرار بقای خود باید اجتماعی باشند اما در مورد این میمون اینطور نیست.


این میمون ها در مقابل از شیوه هوشمندانه تری برای یافتن یکدیگر و تولید مثل استفاده می کنند و در عین حال مراقبند که به دام شکارچیان نیفتند: آنها قادرند صداهایی را تولید کنند که به مراتب بلندتر از حد استاندارد و قابل شنیدن برای جانوران دیگر است و از این شیوه برای جلب گونه های ماده خود استفاده می کنند.