خچه پیدایش پیت بول با جنگ گره خورده است! 

مانند بسیاری از نژادهای مدرن، غیر ممکن است که از جزئیات تاریخ طولانی امریکن پیت بول تریر به طور کامل آگاهی پیدا کنیم. با این حال بسیاری از علاقمندان نژاد پیت بول بر این باورند که ریشه های نژادی آنرا می توان به دوران باستان و خانوادۀ 1*مولوسین (Molossian) نسبت داد. قبیلۀ مولوسی (Molossi) یک گروه، از مردمی بودند که در یونان باستان زندگی می کردند و علاقمند به استفاده از سگ های قوی و عضلانی در میدان جنگ بودند، و این سگ همیشه همراه آنها و خانواده هایشان بود. کَنِس مولوسین (سک مولوسی)، به علت خشونت و قدرت ذاتی خود، برای ایجاد ترس بین قبایل دشمنان معروف گشت. در طول مدت زمانی مشابه این باور وجود دارد که سگ های مولوسین برای مقاصد دیگری نیز مورد استفاده قرار گرفته است. در واقع تاجران اولیه فینقی ممکن است حتی از آنها به عنوان یک مورد برای چانه زنی در معاملات تجاری خود استفاده می کرده اند!


مولوسین ها به ماستیف تغییر شکل پیدا کردند. در ابتدا انگلیسی ها از انواع ماستیف ها برای مبارزه بین سگ ها و همچنین در جنگ با دشمنان خود استفاده می کردند. هنگامی که امپراتور روم ، کلودیوس، 50 سال بعد از میلاد، فرماندۀ ارشد انگلیسی، کراکتاکیس (Caractacus) را شکست داد به نژاد قدرتمند و ستیزه جوی آنها علاقمند گشت و به سرعت تعداد زیادی از این سگ ها را به روم انتقال داد تا برای سرگرمی مردم در کلوسیم ها (استادیوم های ورزشی) 2* از آنها استفاده شود.

هنگامی که در روم سگ های بریتانیایی با همتایان رومی خود دورگه شدند، از سال 50 تا 410 بعد از میلاد این نژاد به طور گسترده ای در کل امپراتوری روم به عنوان سگ جنگی مورد استفاده قرار گرفت. در طی این مسیر آنها با سایر نژادهای بومی در سراسر اروپا مخلوط شدند که به موجب آن یک معجون ژنتیکی بزرگی برای بولداگ ها ایجاد شود که تصور می شود رستۀ (شاخۀ اصلی) امریکن پیت بول تریر بوده است.
متاسفانه رومی ها آخرین افرادی نبودند که از پیت بول ها برای ورزش های بی رحمانه و وحشتناک استفاده کردند. زمانی که نورمن ها در سال 1066 به انگلستان حمله کردند آنها با ورزش جدیدی به نام 3*بیتینگ (Baiting) آشنا شدند. بیتنینگ به معنی طعمه قرار دادن حیوانی برای جنگ می باشد. این ورزش ابتدا دربین قصابان که از سگ هایی با نام 4* بولِنبیسِز (Bullenbeissers) نگهداری می کردند و کار این سگ ها جمع آوری و هدایت گاوهای نر سرکش به بازار برای کشتار بود سرچشمه گرفت. زمانی که گاو وحشیی از گله خارج می شد و یا رفتاری غیر قابل کنترل از خود نشان می داد، سگ ها حلقۀ مهار بینی گاو را محکم می گرفتند و تا زمانی که صاحبشان بتواند دوباره کنترل حیوان سرکش را بدست آورد او را نگه میداشتند.
مانند بسیاری از صاحبان سگ، قصابان نیز در مقابل دیگران به داشتن سگ هایی سرسخت که به راحتی می توانند در مقابل گاوهای نر وحشی بزرگ و خطرناک از خود توانایی و قدرت نشان دهند افتخار می کردند. در نتیجه نمایش های عمومی به صورت مداوم برای نشان دادت قدرت سگ ها ترتیب داده می شد. به صراحت بگوییم ورزش بیتینگ رویدادی بود که هر روزه افراد زیادی برای دیدن آن جمع می شدند و تنها برای سرگرمی و خشنودی مردم برگذار می شد!
در قرن 16، تقریبا هر شهر انگلستان یک میدان بیتینگ مخصوص به خود داشت و محبوبیت نمایشات بیتینگ در آن زمان بی نظیر بود و تماشاگران مشتاق آنرا تمام اقشار جامعه تشکیل می دادند.
در جریان نمایشات بیتینگ معمولا از یک یا دو سگ برای هر گاو نر افسار گسیخته استفاده می شد و این سگ ها برای آزار و اذیت گاوها تا زمانی که از خستگی و آسیب های جدی توان حرکت نداشته باشند، بسیار سختگیرانه آموزش می دیدند. روند هر نمایش بیتینگ 3 الی 4 ساعت به طول می انجامید.
سرنجام خلاقیت در این نمایشات سبب جنگ سگ ها با خرس، گراز، اسب و حتی میمون ها شد! اما کلمۀ بول به معنی گاو نر وحشی بر روی این گروه از سگ ها برای همیشه باقی ماند.
در سال 1460، ادموند د لانگلی (Edmond de Langley) دوک یورک در نامه اش به هنری چهارم، اینگونه آغاز کرد (استاد خشونتبازان و جنگ طلبان) و در آن به توصیف خشونت های بسیار و توصیف سگی از نسل ماستیف باستان به نام5* آلونت (Alaunt) پرداخت که در آن دوران بیشتر برای بیتینگ مورد استفاده قرار می گرفت. 

در سال 1585 نقاشی از آلونت های شکارگر گراز وحشی نقاشی رنگ روغی کشید، سگی عضلانی با شباهت زیاد به سگی که ما آن را به عنوان پیت بول می شناسیم.
در سال 1835 نمایشان بیتینگ توسط پارلمان انگلستان غیرقانونی شناخته شد. با این حال مصوبات و مقررات این قانون تاثیر کمی برای اشباع شدت تمایل عمومی برای تماشای نبرد های جذاب و دیدینی سگ ها داشت، در نتیجه مردم نظرشان به سمت فعالیت های دیگری جلب شد. آنها که درپی تنوع بودند نمایش های جدیدی ایجاد کردند مانند 6*موش گیری ( رَتینگ) (Ratting). روند رتینگ به این شکل بود که سگی در یک گودال قرار می گرفت و تعداد زیادی موش به داخل این گودال ریخته می شد؛ هر سگی که در مدت زمانی کمتر می توانست موش بیشتری بکشد برندۀ مسابقه محسوب می شد. کلمۀ پیت (Pit) به معنی گودال از همین مسابقات گودال های شکار موش به اسم بول افزوده شد.



در نهایت مسابقات رتینگ جذابیتش را در بین مردم از دست داد و به همین علت در این گودال ها جنگ میان سگ ها آغاز گردید. اولین علت برگزاری جنگ سگ ها در این گودال ها این بود که آنرا به راحتی می توانستند از چشم جستجوگر قانون نسبت به نمایشات بیتینگ پنهان سازند. زیرا سگ ها حیوانات کوچکتر و چالاکتری به نسبت گاو، خرس و اسب که در بیتینگ مورد استفاده قرار می گرفت بودند. و از طرفی دیگ بول داگ ها از چالاکی، تمرکز بالا و خستگی ناپذیر برخوردار بودند و برای این مسابقات پرورش داده می شدند. 7*

در نتیجۀ جفتگیری با سگ های شکاری کوچک ( تریر )، سگ های کوچک با بدنی عضلانی، قدرت، شجاعت بالا و مبارز پدید آمد و اولین سگ هایی بودند که از ابتدا برای مبارزه در داخل گودال تربیت می شدند.


همانطور که می توان تصور کرد، جنگ سگ ها بسیار بی رحمانه و عملی سادیستی (کسی که از رنج کشیدن دیگران لذت می برد)بود. سگ های مبارز، از طریق یک روش آموزشی پرفشار فیزیکی و روحی تربیت می شدند که در آن سگ از تماس طبیعی با انسان ها محروم می شد و میل شدید ریختن خون حریف در آنها تقویت می گشت و برای تغذیه سگ ها رژیم غذای مخصوصی وجود داشت که شامل خون و گوشت خام بود و در لانه هایی تاریک و کوچک نگهداری می شدند و بیشتر روز را تنها با یک مربی صرف تمرین های سخت می کردند. به منظور افزایش قدرت و اشتیاق سگ برای کشن، مربی سگ را مجبور به حرکت بر روی تردمیلی می کرد که در جلوی آن حیوانی مانند خرگوش یا سگ ضعیف تری بسته می شد و از دسترس سگ دور بود. در پایان تمرین سگ اجازه می یافت به عنوان پاداش حیوان ضعیف تر را بکشد!
در طول این دوره از جنگ ها، سگ ها بدون ترس از حریفان، شانه خالی کردن و یا کوچکترین تردیدی به سمت آنها حمله ور می شدند و اگر سگ در جنگ عقب نشینی می کرد، این عمل به عنوان ضعف سگ محسوب می شد و می توانست زمینه ای برای تنبیه شدید سگ گردد. اگر درمیدان حریف مقابل به اندازۀ کافی خوش شانس بود و زنده می ماند سگ اجازه نداشت از میدان نبرد خارج شود. درصورتی که سگی در میدان به خوبی عمل نمی کرد بسیاری از صاحبان سگ خود را می کشتند چون معتقد بودند اگر سگی حتی یک بار در جنگیدن تردید داشته باشد و یا عقب نشینی کند، دیگر امیدی به او نیست که بعدها هم با ذوق و سرسختی به مبارزه ادامه دهد. درصورتی که سرسختی و خشونت برای این ورزش الزامی است.
هنگامی که مهاجران انگلیسی برای کار به آمریکا وارد شدند سگهایشان را نیز با خود به همراه داشتند و جای تعجب نیست که مبارزۀ سگ ها در قرن 19 در آمریکا رواج یافت. مهاجرین به غرب سفر کردند و این امر سبب شد که نژاد پیت بول در بین جوامع گسترش بیشتری یابد و به سگی تبدیل شد که برای تمامی مقاصد در صف اول انتخاب قرار گرفت و علاوه بر کنترل وهدایت گلۀ گاو و گوسفندان به عنوان نگهبانی وفادار در مقابل خطر همیشگی دزدان و حملۀ حیوانات وحشی به محافظت از خانواده و دام ها پرداخت. 8*


باوجود تاریخچه عالی و سابقۀ شجاعت و دلاوری، پیت بول با یک چالش بزرگ برای بدست آوردن ثبت بین المللی و به رسمیت شناخته شدن نژادش روبرو گشت. در سال 1884 باشگاه آمریکایی (AKC (American Kennel Club تنها با هدف ترویج و ارتقاء نژادی سگ های اصیل و خالص و حفظ منافع پرورش دهندگان و صاحبان، تشکیل کشت و برای نیل به این اهداف، آنها اقدام به حمایت های مالی برای انجام آزمایشات و تست های گوناگونی بر روی نژادهای مختلف سگ در زمینه های کارایی، اصلاح نژادی و ساختارهای نژادی نمودند.
قضاوت در مورد سگ ها با تطبیق دادن آنها با استانداردهای نژادی ممکن می باشد و نیاز به تعین استانداردهایی برای خصوصیات فیزیکی، خصوصیات رفتاری و کارایی هر نژاد لازم می باشد که در این میان خصوصیات فیزیکی و کارایی سگ ها بسیار مهم است. در تعیین اصالت یک نژاد، آزمایشاتی بر روی سگ ها مطابق با استانداردها انجام می شود و سپس پرورش انجام می گیرد. متداولترین گروه بندی های عملکردی عبارتند بود از: سگ های کار، سگ های ورزشی و سگ های گله. ایجاد این گروه بندی عملکردی بلافاصله برای پیت بول ها مشکل ایجاد کرد چون آنها در هیچ یک از این گروه بندی قرار نمی گرفتند. آنها برای جنگ پرورش پیدا کرده بودند که غیر قانونی محسوب می شد. علاوه براین AKC حاضر نبود از هر چیزی که به مبارزۀ سگ ها مربوط می شود حمایت کند.
در واکنش به عدم تمایل AKC به ثبت پیت بول به عنوان یک نژاد واجد شرایط، در سال 1898 یک گروه جایگزین در آمریکا به نام باشگاه United Kennel Club) UKC ) تاسیس شد و هدف از ایجاد آن ثبت نژادهایی بود که واجد شرایط برای صدور گواهینامۀ ثبت در AKC نبودند. 
جای تعجب نیست که پیت بول با نام امریکن بیت بول تریر عضو UKC گشت. از آنجایی که آمریکا اولین کشوری بود که پیت بول را ثبت کرد نام کشور خود را در ابتدای نام نژاد قرار داد و برای قطع ارتباط این نژاد با جنگ سگ ها، عنوان تریر را که به معنی سگ شکاری از جثۀ متوسط تا کوچک است در انتهای نام آن قرار داد.
در نهایت در سال 1936 AKC پیت بول را به رسمیت شناخت، البته با افزودن نام استافردشایر زیرا در استافردشایر انگلستان آمیختگی اولیه بین بولداگ ها و اُلد وایت اینگلیش تریر (Old White English Terrier) (که در حال حاضر نسلش منقرض شده است) 9* ایجاد شده بود، و نام امریکن پیت بول تریر به امریکن استافردشایر تریر10* تغییر پیدا کرد.


امروزه AKC امریکن استافرد شایر تریر را در ریجستری خود به ثبت رسانده است، اگرچه در حال حاضر این نژاد توسعه یافته و نژادی مجزا از امریکن پیت بول تریر محسوب می شود.
امروزه AKC امریکن استافرد شایر تریر را در ریجستری خود به ثبت رسانده است، اگرچه در حال حاضر این نژاد توسعه یافته و نژادی مجزا از امریکن پیت بول تریر محسوب می شود.
در طول این سال ها امریکن پیت بول تریر بسیار محبوب شد و به نماد آمریکا تبدیل گشت. در جنگ جهانی اول یک پیت بول به نام استوببی (Stubby) قلب ملت آمریکارا تسخیر کرد.11* استوببی سنبل شانس تیپ 102 پیاده نظام بود و باعث نجات جان چندین نفر از سربازان همرزمش شد. او برای خدمات شجاعانۀ خود موفق به کسب چندین مدال شد و حتی به او درجۀ گروهبانی اعطا شد! 12*
بعد از پایان جنگ و در زمان بازگشت سربازان به کشور استوببی به استقبال قهرمانان رفت و به نماد دانشگاه جورج تاون بدل گشت. 13*14*



به مرور از این نژاد در برنامه ها و سریال ها و فیلم های سینمایی استفاده شد و هر روز محبوبت این نژاد دربین مرد بیشتر و بیشتر می شد و همین امر باعث شد آمریکایی های مشهور زیادی به نگهداری از پیت بول بپردازند مانند مارک تواین، تئودور روزولت، لورا اینگالس وایلدر، توماس ادیسون، وودرو ویلسون، جان اشتاین بک، هلن کلر، وفرد آستایر ... که همه به داشتن این نژاد افتخار می کردند.
امروزه امریکن پیت بول یک حیوان خانگی محبوب است که برای رفع نیازهای انسان فعالیت های گوناگونی انجام می دهد مانند انتخاب به عنوان سگ پلیس، سگ جستجو، سگ درمانی (پت تراپی) و سگ مزرعه.
با این حال تبلیغات منفی دربارۀ این نژاد باعث شد در بسیاری از کشورها آنها را برای جامعه نامناسب و مشکل ساز بشناسند، حتی در شهرهای آمریکا.
علت این تصورات شروع و شیوع جنگ سگ ها به صورت غیر قانونی در شهرستانها و شهر های کوچک آمریکا است. در سال های اخیر باندهای تبهکاری علاقۀ زیادی به برگزاری جنگ سگ ها داشتند و به همین منظور صاحبان، سگ های خود را برای جنگ تربیت می کنند و آنرا نمادی از قدرت و معروفیت می دانند.
پیت بول از ابتدای تولد در زیر فشار و واکنش های شدید به علت علاقه و محبوبیت جنگ سگ ها دربین مردم، قرار داشت بدون اینکه فردی به این بیندیشد که پیت بول تنها چون سگ بسیار اطاعت پذیری است طی این همه سال در چنین شرایط بدی قرار داشته و دارد!!!
همین تصورات اشتباه باعث شد عموم مردم تقاضای اقدامات قانونی برای پیت بول ها را داشته باشند. در اثر فشارهای وارده از طرف افراد، مقامات دولتی در بسیاری از حوزه های قضایی مدنی وجود پیت بول در مکان های عمومی را ممنوع کرده و برخی دیگر قوانینی وضع کردند که به موجب آن صاحبان موظف بودند پیت بول های خود را با بند و پوزه بند از خانه خارج کنند و حتما روی در خانه نسب کنند که در این خانه پیت بول نگهداری می شود.
همچنین شرکت های بیمه اگر متوجه می شدند در خانه ای پیت بول نگهداری می شود بیمه نامۀ صاحب خانه را باطل می کردند.
واقعا مایه تاسف است که هرچه از نکات و رفتار منفی جوامع دربارۀ پیت بول بگوئیم باز هم کم گفته ایم.
اگر به پیت بول ها فرصتی داده می شد آنها نیز مانند نژادهای دیگر می توانستند در کنار مردم به خوبی و با آرامش زندگی کنند. توجه به آموزش و تربیت پیت بول امر مهمی برای صاحبان آنها است.
تاریخچه این نژاد نشان می دهد که اگر پیت بول به درستی تربیت شود و از سنین پایین اجتماعی گردد، دارای قدرت فکری بالایی است و اگرچه ذات سلطه گری دارد اما با آموزش مناسب می تواند یک عضو قابل اطمینان، وفادار و با ارزش برای خانه و خانواده محسوب گردد.
بیاد داشته باشید که پیت بول نیز مانند تمام نژادهای دنیا، سگی صاحب دوست است.
_____________________
ظاهر عمومی
سایز این نژاد متوسط است و بدن دارای ساختار استواری می باشد. پوشش بدنی آنها کوتاه و صاف است و ساختار عضلات به خوبی تعریف شده است. این نژاد قدرتمند و از لحاظ بدنی قوی، متناسب و فعال است.
طول بدن کمی بیشتر از ارتفاع بوده اما در ماده ها ممکن است بدن کمی کشیده تر باشد. طول پاهای جلو (از نقطۀ آرنج تا زمین) تقریبا برابر با نصف ارتفاع از جودگاه است. اندازۀ سر متوسط، وسیع، جمجمه صاف و گسترده، پوزه برجسته است. گوش ها کوچک تا متوسط می باشند و بالای گوش ممکن است جراحی شود که به گوش حالتی کاملا ایستاده می دهد و یا طبیعی باشد که بالای گوش کمی به داخل خم می شود. دم کوتاه و کمی رو به پایین که از ضخامت آن به سمت نوک دم کاسته می شود.
تمام رنگ ها و الگوهای رنگی پوست شامل این نژاد می شود به جز رنگ مرل (طوسی بالکه های سیاه یا سفید).
این نژاد ترکیبی از قدرت بدنی، ظرافت و چالاکی است و نباید به نظر حجیم و خیلی عضله ای بیاید و یا اندام خیلی درشت با پاهای بلند و لاغر داشته باشد و از همه مهمتر باید توانایی عملکرد به عنوان یک سگه حمله را داشته و از قدرت آرواره های بالایی برای کشیدن برخوردار باشد و بتواند در زمان انجام فعالیت تنفس راحت و طبیعی داشته باشد.
تعادل و هماهنگی بین تمام اعضای بدن از خصوصیات مهم این نژاد است.

خطاهای جدی: هرنوع ویژگیی که مخالف با مطالب یادشده باشد. مانند: پاهای کوتاه، استخوان بندی بزرگ، سر و بدن خیلی درشت که در فعالیت بدنی و توانایی انجام کار حیوان اختلالی ایجاد کند.

رد صلاحیت: پنهان بودن یک یا دو بیضه_ کوتاهی بیش از حد.


مشخصات رفتاری
از ویژگی های بارز امریکن پیت بول تریر می توان به قدرت، اعتماد به نفس و شورو شوق برای زندگی اشاره نمود. این نژاد بسیار صاحب دوست و مشتاق برای لطف و محبت است. امریکن پیت بول تریر ها همراهان عالی برای افراد خانواده می باشند و همواره روابط بسیار صمیمانه ای در مقابل کودکان از خود نشان می دهند. از آنجایی که این نژاد هیکلی قدرتمند دارد و این قدرت بدنی تا حدی بیانگر پرخاشگری در آنها نیز می تواند باشد، به همین علت صاحبان این نژاد باید دقت زیادی برروی آموزش آنها داشته باشند و از تولگی آموزشات اجتماعی شدن و اطاعت پذیری را با آنها تمرین کنند.
این نژاد به صورت طبیعی چابک است و یکی از سگسانانی است که به راحتی می تواند از روی حصارها و نرده ها بالارفته و یا از روی آنها بپرند به همین علت صاحبین باید محدوده های نگهداری از این نژاد را بسیار امن ساخته و آنها را تحت کنترل داشته باشند.
امریکن پیت بول تریر هرگز بهترین انتخاب برای یک سگ گارد نیست چراکه آنها رفتاری بسیار دوستانه دارند حتی با افراد غریبه (این در صورتی است که به هیچ عنوان به این سگ آموزشهای گارد داده نشده باشد و منظور طبیعت ذاتی سگ است).
رفتار پرخاشگرانه و خشونت آمیز نسبت به انسان ها در این نژاد بسیار نامتعارف و نامطلوب می باشد. 
این نژاد در حوادث به خوبی می تواند عملکردی مثبت داشته باشد به این علت که از هوش بالایی برخوردار بوده و تمایل زیادی به انجام فرمان دارد.

رد صلاحیت: خشونت رفتاری و یا بیش از حد ترسو بودن.
مشخصات سر:
سر امریکن پیت بول تریر منحصر به فرد بوده و یک عضو کلیدی در بین تیپ های این نژاد محسوب می شود. سر، بزرگ و گسترده است و تدائی عظمت و قدرت آن می باشد. اما کاملا با اندازۀ بدن سگ در تناسب است. از نمای روبرو، سر عریض است و 2/3 عرض شانه میباشد. اگر بخواهیم برای سر نموداری رسم کنیم مانند مثلث یا گوه ای برعکسی می ماند که راس آن بریده شده است (فاصلۀ بین گوش ها عریض و نزدیک شیب پوزه باریک می شود) و گونه ها خارج از دو ضلع گوه قرار می گیرند. در نمای پهلو، جمجمه و پوزه به موازات یکدیگر قرار دارند و با یک فرورفتگی که به آن استاپ گفته می شود، جمجمه و پوزه به خوبی از هم تفکیک می شوند. 


قوس بالای مدار چشم ها (ابرو) کاملا تعریف شده است، اما زیاد برجسته نمی باشد. گونه ها از چشم برجسته تر بوده و به خوبی مشخص است اما این برجستگی زیاد نیست. به طور کلی سر از ترکیب بسیار خوبی برخوردار بوده و بیانگر قدرت، ظرافت و شخصیت این نژاد می باشد.
خطای جدی: سر بیش از حد بزرگ و سنگین باشد.


مشخصات جمجمه:
بزرگ، پهن و کمی گرد و بین گوش ها برجسته و گسترده است. از نمای بالا جمجمه به تدریج به سمت پیشانی کمی کشیدگی دارد و یک شیار با عمقی متوسط بین گوش ها وجود دارد که عمق آن تا برجستگی پشت سر، کاهش می یابد و عضلات پیشانی برجسته اما بدون چین و چروک می باشد. هنگامی که سگ در حالت تمرکز و دقت قرار دارد چین و چروک هایی در پیشانی تشکیل می شود که منحصرا مخصوص امریکن پیت بول تریر می باشد.

مشخصات استاپ (stop) :
جمجمه و پوزه که در دو خط موازی با یکدیگر قرار دارند با یک توقف نسبتا عمیق بنام استاپ به هم متصل می شوند. شیب استاپ نباید مانند بول تریر کم و یا مانند امریکن بولداگ خیلی عمود باشد. بنابراین زاویه و عمق استاپ باید در نظر گرفته شود. استاپ در امریکن پیت بول تریر باید متوسط و متعادل باشدمانند دیگر اعضای بدن این نژاد که ساختاری بدون اغراق دارد که این شامل اندازه و شکر سر نیز می شود.


مشخصات پوزه:
پوزه این نژاد پهن و برجسته است (گسترده و عمیق بودن پوزه بسیار مهم است،چون گستردگی و برجستگی اغراق نمی باشد) که در حرکت به سمت بینی کمی باریک می شود و با کمی فاصله در زیر چشم متوقف می گردد. خط پوزه که به تاپ لاین (topline) معروف است باید مستقیم و صاف باشد و هیچ حالت حلالی نباید در طول پوزه نمایان باشد. طول پوزه کوتاه تر از طول جمجمه است و 2/3 سر را تشکیل می دهد. سطح پوزه کاملا صاف است و فک پایین به خوبی توسعه یافته و برجسته می باشد. لب ها مرتب و بدون افتادگی (لوچه) هستند. 

خطا= تیز بودن پوزه، آویختگی لب بالا، ضعیف بودن و کوچک بودن فک پایین.
خطاهای موجب حذف= پوزۀ کوتاه، حفره های بینی کوچک و بسته که در تنفس سگ اختلال ایجاد کند.
______________________
ترجمه و تحقیق: سارا رنجبر

PersianPet Forum - www.mypet.ir http://persianpet.org/forum/thread147954.html#ixzz3BokQj525 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @persianpet on Twitter | mypersianpet on Facebook