در شرایطی که وقوع طوفان سندی توجهات جهانی را به خطرات و مشکلات ناشی از روند روز افزون تغییرات اقلیمی جلب کرده است، نتایج تحقیق دو دانشمند آب و هواشناس از مرکز ملی تحقیقات اتمسفری امریکا (NCAR)، به نامهای جان فاسولو و کوین ترنبرث
: در شرایطی که وقوع طوفان سندی توجهات جهانی را به خطرات و مشکلات ناشی از روند روز افزون تغییرات اقلیمی جلب کرده است، نتایج تحقیق دو دانشمند آب و هواشناس از مرکز ملی تحقیقات اتمسفری امریکا (NCAR)، به نامهای جان فاسولو و کوین ترنبرث که در هفتۀ اخیر در نشنال جئوگرافی منتشر شد، نشان می دهد احتمال وقوع بدترین سناریوهای پیش بینی شده برای گرمایش جهانی بسیار بالا است. بسیاری از دانشمندان معتقدند افزایش دمای آب اقیانوسها به تشدید طوفانهایی نظیر سندی منجر می شود و افزایش سطح آب دریاها نیز به نوبۀ خود ابعاد سیلهای ناشی از آن می افزاید.
در تحقیق فوق الذکر، به منظور بررسی میزان افزایش دما در نتیجه دو برابر شدن سطح دی اکسید کربن که پیش بینی می شود تا اواخر این قرن اتفاق بیافتد، الگوهای گرمایش جهانی مورد بررسی قرار گرفته است.
تخمین زده شده است تا سال ۲۱۰۰ دمای زمین حدود ۸ / ۲ درجه سانتیگراد افزایش یابد. البته رقم ذکر شده قطعی نیست و محدودۀ تغییرات آن می تواند بین ۷ / ۱ تا ۴/۴ درجه سانتیگراد متغیر باشد. اهمیت این رنج تغییرات افزایش دما از آنجا ناشی می شود که دمای بیشتر به منزلۀ سطح بالاتر آب دریاها، شرایط آب و هوایی وخیم تر و تغییرات وسیع تر در چرخه های اقیانوسی خواهد بود.
افزایش ۳ درجۀ فارنهایتی دمای هوا موجب خواهد شد نیویورک آب و هوایی شبیه ریچموند ویرجینیا پیدا کند و افزایش ۸ درجه ای آب و هوای این شهر را مشابه آتلانتای جئورجیا خواهد کرد.
از زمانی که اولین گزارش دربارۀ حساسیت اقلیمی در سال ۱۹۷۹ منتشر شد، تلاش برای یافتن راز تغییرات آب و هوایی ادامه داشته است. در تحقیق اخیر، محققان مرکز ملی تحقیقات اتمسفری امریکا برای تعیین میزان افزایش دما به مطالعۀ ابرها پرداخته اند. ابرها تأثیر زیادی بر وضعیت انرژی زمین دارند. آنها به دلیل رنگ سفیدشان نور خورشید را منعکس می سازند و به خنک شدن زمین کمک می کنند. در عین حال، ابرها بسته به ارتفاعشان در اتمسفر، می توانند مثل پتویی گرما را در داخل اتمسفر نیز نگه دارند.
به دلیل تغییرات سریع شکل، اندازه و شفافیت ابرها مدلسازی آنها کار دشواری است. تصاویر ماهواره ای ابرها نیز معمولاً مبهم و دارای خطا است. برای از پیش رو برداشتن این مشکلات، فاسولو و ترنبرث تصمیم گرفتند به جای بررسی خود ابرها، به مطالعۀ منشأ شکل گیری ابرها بپردازند. ابرها از متراکم شدن بخار آب موجود در اتمسفر در مناطق نسبتاً مرطوب به وجود می آیند و معمولاً اطلاعات دقیق مربوط به رطوبت هوا توسط ماهواره ها مخابره می شود.
تیم تحقیقاتی برای انجام پروژۀ خود بر مناطقی در اتمسفر متمرکز گردید که به آنها نواحی خشک گفته می شود.
این مناطق خشک هزاران کیلومتر بالاتر از سطح زمین، در لایه ای به نام تروپوسفر که لایه ای از اتمسفر است که ابرها در آن شکل می گیرند، نقش مهمی در تعیین آب و هوای آیندۀ زمین ایفاء می کنند.
در نیمکرۀ شمالی، ناحیۀ خشک عرض جغرافیایی مابین ۱۰ و ۳۰ درجه را اشغال می کند که به ترتیب هم عرض جغرافیایی ونزوئلا و ایالت فلوریدا هستند. در این تحقیق، رطوبت نسبی مشاهده شده در ناحیۀ خشک، بر اساس ۱۶ مدل آب و هوایی مختلف که در آخرین تحقیق هیئت بین الدولی تغییر اقلیم (IPCC) به کار رفته بود، مورد مقایسه قرار گرفت.
سه مدلی که بهتر از همه با مشاهدات مربوط به میزان رطوبت سازگاری داشت، مدلهایی بودند که بیشترین میزان افزایش دما یعنی تا سقف ۸ درجۀ فارنهایت تا پایان قرن جاری را پیش بینی می کنند. در حالی که مدلهایی که نرخ پائین تری را برای افزایش دما پیش بینی می کنند از دقت کافی برخوردار نبودند.
فاسولو برای توصیف سیستم آب و هوایی، نواحی خشک را به عنبیه چشم انسان تشبیه کرده است که با گرم شدن هوا بزرگتر می شود و پوشش ابر را نیز کاهش می دهد که خود موجب افزایش دما خواهد شد. به اعتقاد وی سایر مدلهای آب و هوایی که افزایش مساحت ناحیۀ خشک را توجیه نمی کنند از دقت کافی برخوردار نیستند.