انسانهای زیادی بر روی زمین احساس تنهایی می کنند، در این صورت تنها کافی است کمی به عظیم ترین ستاره های جهان هستی بیاندیشند که بسیار درخشانند، اما براساس جدیدترین یافته های اخترشناسان، همه عمر خود را تنها زندگی کرده اند.
به گزارش خبرگزاری مهر، شاید فکر کنید برای ساخته شدن ستاره ای با عظمتی چند ده برابر خورشید، به کارخانه ستاره سازی پیچیده و بزرگی نیاز باشد، مانند پرورشگاه عظیم ستاره ای مملو از ستاره های نوزاد که در حال بلعیدن گازهای سحابی های جوشان هستند.
با این حال بر اساس یافته های جدید اخترشناسان دانشگاه میشیگان، برخی از بزرگترین ستاره ها در حالی به بزرگترین و بالاترین سطح درخشش و تابناکی خود می رسند که کاملا تنها هستند.
اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل به بررسی هشت ستاره غول پیکر در ابر ماژلانی کوچک که هر یک ۲۰ تا ۵۰ بار بزرگتر از خورشید هستند پرداختند.ابر ماژلانی کوچک یکی از نزدیکترین همسایه های کیهانی کهکشان راه شیری به شمار می رود.
پنج ستاره از این هشت ستاره عظیم هیچ ستاره همسایه ای نداشتند و سه ستاره دیگر در خوشه های کوچکی متشکل از ۱۰ ستاره یا کمتر زندگی می کردند.
این یافته نشان می دهد این نمونه از ستاره ها در منطقه ای از فضا رشد می کنند که در آن تنها بوده و خواهر و برادری ندارند.
مطالعه بر روی ستاره های عظیم در درک انسان از چگونگی شکل گیری کهکشانها و حتی چگونگی آغاز حیات بر روی زمین از اهمیت زیادی برخوردار است یک ابرنواختر از میان این ستاره های غول پیکر می تواند عناصر بسیار سنگینی تولید کند که بر روی زمین به وفور دیده می شوند. عناصری که سیاره ها و حیات بر روی زمین را تشکیل داده اند، همانطور که اخترشناس، "کارل ساگان" گفته ما همه بخشی از ستاره ها هستیم.
مباحثات داغی بر سر ابعاد خوشه های ستاره ای و ستاره های عظیمی که در آنها زندگی می کنند وجود دارد.


آیا بزرگترین خوشه های ستاره ای باید مالک غول پیکرترین ستاره های جهان باشند؟
دلیل تایید این فرضیه وجود حجم بالایی از مواد پر چگال برای ساختن ستاره های عظیم در خوشه های بزرگ بوده اما مطالعات جدید با این فرضیه در تناقض است.
محققان آگاهند که تعداد محدودی از ستاره ها نمی توانند تمامی واقعیت را در این باره بیان کنند زیرا ممکن است ستاره های انتخاب شده ستاره های یتیمی باشند که از خوشه های بزرگتر جدا شده و به این نقطه از فضا آمده باشند.
بر اساس گزارش دیسکاوری، با وجود اینکه که دو ستاره از نمونه های مورد مطالعه از جایی دیگر از جهان به این نقطه از فضا آمده بودند، بقیه ستاره ها توسط توده ای رقیق از گازها احاطه شده بودند به شکلی که اخترشناسان را به این فکر انداختند که این ستاره ها مدتها است که در این منطقه از فضا حضور داشته اند.