، بطوری که گربه مؤنث درمصر باستان نمادی از خدایان بوده است مثل طلوع خورشید، لذت، موسیقی، تولد و...


ولی در قرن های بعد، بسیاری از مردم از گربه می ترسیدند و آن را نمادی از شیطان می دانستند. اما بدیهی است که امروزه گربه برای اغلب ما نه نماد خدایان است، نه نماد شیطان، بلکه یک حیوان دوست داشتنی است.

در مورد انتخاب گربه به عنوان حیوان خانگی بهتر است بدانید که گربه اهلی با سگ متفاوت است، سگ اجتماعی تر و با وفا بوده در صورتی که گربه منزوی و خودخواه می باشد و گربه سخت تر از سگ توانایی دست آموز شدن دارد.

امروزه بیش از 100 نژاد گربه شناخته شده، اگرچه بیشتر گربه ها دورگه می باشند.

گربه ها را می توان در دو گروه کلی مو کوتاه و مو بلند تقسیم بندی کرد.


"نژاد پرشین"

گربه های مو بلند از قرن 16 میلادی وارد اروپا شده اند. اولین گربه های مو بلند با نام آنگورا (Angora) در شهر آنکارای ترکیه یافت شده اند، اما منشأ گربه های مو بلند ایرانی امروزی (Persian) سرزمین پرشیا یا ایران می باشد.

اولین اجداد ثبت شده گربه های پرشین در سال 1620 میلادی از ایران به ایتالیا و از ترکیه به فرانسه فرستاده شدند که از آن جا به انگلیس هم رسیدند.



گربه های پرشین با گربه های آنگورا آمیزش داده شدند. اجداد پرشین از لحاظ جنس پوشش و کشیدگی پوزه و بینی با نسل امروز تفاوت زیادی دارند. صدها سال تولید نسل انتخابی توسط پرورش دهندگان این نژاد، منجر به تولید گربه های پرشین با پاهای کوتاه تر و همچنین پوزه های کوتاه تر شده است.

گربه پرشین نخستین بار توسط جامعه طرفداران گربه [CFA) [1) در سال 1871 همزمان با شروع کار جامعه ثبت شده است.

عکس های ثبت شده نشان می دهد که گربه پرشین تا دهه 1960 در ظاهر با پرشین های بعد از دهه 1980 متفاوت بوده اند.

اجداد گربه پرشین (Traditional doll-faced) نسبت به گربه های پرشین امروزی (Modern flat-faced) صورت متناسب تری داشته و پوزه آن ها جلوتر از چشم ها قرار گرفته است، اما ظاهر آن ها در کل مثل پرشین های امروزی گرد و مسطح می باشد.





به هر حال استاندارد این نژاد بعد از دهه 1980 تقریبا ثابت مانده است. استاندارد های نژاد پرشین در سال 2007 اصلاح شده و بدین قرار است: این گربه ها بدن کوتاه، پاهای کوتاه و ضخیم،گردن کوتاه و محکم، سر گرد و مسطح با چشم های درشت گرد، بینی کوچک، پوزه پهن و گوش های گرد و کوچکی دارند. پوشش بدن آن ها بلند و ضخیم و رنگ چشم ها بسته به رنگ پوشش متفاوت است.

چون پوشش بدن آن ها بلند است، احتیاج به مراقبت مداوم دارند. هر روز حداقل باید 15 دقیقه موها را به وسیله شانه فلزی شانه کرد تا موهای گره خورده از هم باز شوند و از تشکیل گلوله های مویی جلوگیری گردد، به خصوص در نواحی زیر بغل، زیر دم و زیر شکم که امکان گره خوردن مو بیشتر است. حمام به موقع بعد از شانه کردن موها باعث تمیز، سالم و زیبا ماندن پوشش بدن آن ها می شود.


اولین رنگ های به ثبت رسیده ازگربه پرشین در اواسط قرن 19 قهوه ای و مشکی بوده است، این آمار در اواخر قرن نوزدهم به 12 رنگ رسید که شامل گربه چین- چیلا (Chinchilla) نیز می شد. امروزه ما شاهد 60 رنگ متنوع در این نژاد زیبای ایرانی هستیم که به هفت دسته کلی تقسیم می شوند:

گربه پرشین با رنگ های خالص (Solid color division)

گربه پرشین نقره ای و طلایی (Silver & Golden division)

گربه پرشین دودی و سایه دار (Shaded & Smoke division)

گربه پرشين دسته تبی (Tabby division)

گربه پرشین دو رنگ (Bicolor division)

دسته هیمالیایی(Himalayan division)

Particolor division

در امریکا تلاش بر این بود که گربه پرشین نقره ای را به عنوان یک نژاد جدا به نام استرلینگ معرفی کنند اما این نظریه پذیرفته نشد و گربه های مو بلند نقره ای و طلایی از سوی CFA به صورت اختصاصی تحت عنوان چین چیلای نقره ای و نقره ای سایه دار و چین چیلای طلایی و طلایی سایه دار در تقسیم بندی گربه پرشین معرفی شدند.

در افریقا تلاش برای جدا کردن نژاد، موفق تر بوده و [SA Cat Council[2 توانست چین چیلای نژاد خالص را به عنوان چین چیلای مو بلند ثبت کند. پوزه چین چیلای مو بلند کمی بلند تر از پرشین است، بنابراین نسبت به پرشین راحت تر نفس می کشد و جریان بیش از حد اشک ندارد.

گربه پرشین با موهای بلند و شکل خاص صورت خود در شمار محبوب ترین نژاد های گربه قرار دارد. شخصیت دوست داشتنی و مهربان آن ها در اولین برخورد باعث آرامش ساکنین خانه می شود، این گربه ها اغلب به محیط امن و آرام خانه نیاز دارند و به آن عادت می کنند، می توانند به راحتی با خشونت سایرین کنار بیایند. شخصیت آرام و بی تحرک آن ها به توجه زیادی از سوی صاحبانشان نیاز ندارد ولی از توجه دیگران لذت می برند.

صدای آرام و ملودی وار پرشین دلپذیر است و با چشمان درشت و نافذ و نگاه تأثیرگذار با افراد ارتباط برقرار می کند و می تواند حیوان خانگی مناسبی برای هر فردی در هر رده سنی باشد.

آنها ترجیح می دهند پاهایشان محکم روی زمین باشد تا بالا و پایین بپرند. بازیگوش هستند ولی زیاد تقلا نمی کنند، بیشتر دوست دارند روی صندلی یا لبه پنجره مورد علاقه خود دراز بکشند.

نگهداری داخل خانه آن ها را از ابتلا به بیماری و انتقال انگل محافظت می کند.

یکی از دلایل شهرت این نژاد کوتاه بودن پوزه است که با گذشت زمان این ترکیب شدت یافته و پوزه کاملاً مسطح شده است، بنابراین پرشین های قدیمی در کل سالم تر بودند. نژاد پرشین به دلیل نوع ساختار جمجمه که مشابه Pekingese است مستعد ابتلا به مشکلات تنفسی و بیماری های مرتبط با سینوس ها و جریان بیش از حد اشک می باشند.

جریان بیش از حد اشک در هر نژاد گربه می تواند رخ دهد ولی در گربه های پرشین به علت مسطح بودن صورت و نقص زه کشی مجرای اشکی رخ می دهد. علایم آن شامل ترشحات آبکی در یک یا هر دو چشم، آثار اشک زیر چشم و نزدیک بینی، تجمع ترشحات خشک شده روی لبه پلک و زخم و آزردگی پوست زیر چشم و نزدیک بینی است.

چشم های درشت این نژاد همیشه مرطوب است و اطراف چشم ها حداقل روزی یک بار باید تمیز شوند.

سایر مشکلات این نژاد شامل تنگ بودن سوراخ های بینی، برگشتگی پلک به داخل (entropion)، درست قرار نگرفتن دندان ها روی هم (dentalmalocclusion)، بیرون زدگی پلک سوم ) (cherry eye و seborrhea oleosa است.

یکی از مشکلات عمده پرشین به علت عدم مراقبت کافی از موهای بلند می تواند آلودگی به کک باشد، به دلیل داشتن موهای بلند به راحتی آلوده می شوند و به سختی از آن رهایی پیدا می کنند. مراقبت و شانه کردن مداوم موها به منظور پیشگیری از بیماری پیشنهاد می شود.

تعدادی بیماری ژنتیکی ارثی هم بین گربه های پرشین رواج دارد، یکی از این بیماری ها آتروفی پیشرونده شبکیه (PRA) است که منجر به کوری می شود و در سایر پستانداران و انسان هم دیده می شود.

یکی دیگر از بیماری های ژنتیکی مرتبط با این نژاد کلیه پلی کیستیک (PKD) است که ژن عامل آن یک ژن غالب اتوزومال می باشد و تخمین زده شده بیش از ٪37 گربه های پرشین مبتلا به این بیماری هستند، PKD در٪50 موارد ارثی است.

روند پیشرفت بیماری کند است و به طور میانگین خود را تا سن 7 سالگی نشان می دهد، کیست ها از زمان تولد در کلیه ها وجود دارند و در سال های اولیه زندگی خود را نشان می دهند. در نهایت بیماری منجر به بزرگ شدن و نقص عملکردی کلیه می شود.

نشانه های بیماری شامل علایم عمومی از قبیل دپرسیون، عدم وجود اشتها، عطش زیاد، تکرر ادرار و کاهش وزن می باشد.

تمامی انواع پرشین از یک استاندارد فیزیکی واحد پیروی می کنند و تنها تمایز آن ها در رنگ پوشش و رنگ چشم است.




 

1. دسته پرشین های با رنگ خالص

رنگ پوشش این دسته از پرشین ها باید از ریشه تا نوک آن یک دست باشد و سایه یا الگوی رنگی نداشته باشند.

نوع آبی خالص پوشش آبی-نقره ای کمرنگی دارد که در نور طبیعی زیباترین نوع رنگ است. سایر رنگ های این دسته شامل سیاه، سفید، شیری، شکلاتی و یاسی است که دو رنگ اخیر طی آمیزش نژاد پرشین و هیمالیایی بوجود آمده و به ندرت دیده می‌شوند.

گربه های سفید 3 نوع رنگ چشم دارند: مسی، آبی و دسته آخر ترکیب عجیبی از یک چشم آبی و یک چشم مسی دارند.

سایر گربه های این دسته همگی چشم های مسی
رنگ دارند.
.................................................. ............................................

 

2. دسته پرشین های نقره ای و طلایی

این دسته شامل چین چیلا، گربه های طلایی و نقره- ای سایه دار است.

سال ها پیش پرورش دهندگان گربه ایرانی به این نتیجه رسیدند که ژن های پنهانی در چین چیلا وجود دارد که باعث پیدایش پرشین طلایی ونقره ای شده است.

چین چیلا، گربه سفید درخشان با نقاط سیاه پراکنده روی بدن و به صورت واضح روی صورت، دم و پاها می باشد. سایه های ناشی از این نقاط به صورت یک لایه تیره روی پشت و گاهی پهلوها دیده می شود.

گربه های طلایی از نوع چین چیلا یا سایه دار هستند، رنگ زمینه پوشش آن ها کرم گرم است که نقاط مشکی روی آن دیده می شود.

نوع نقره ای به عنوان ظریف ترین نوع پرشین مورد توجه است. در این دسته رنگ چشم گربه ها سبز یا سبز- آبی با حاشیه سیاه است.
.................................................. ............................................



3. دسته پرشین های دودی و سایه دار

دسته سایه دار شامل کامیوهای سایه دار و صدفی (shell and shaded cameos) هستند که پوشش زیرین آن ها سفید است و روی موها می تواند به رنگ قرمز یا کرم باشد. پرشین دودی عجیب ترین و جذاب ترین الگوی رنگی را در این نژاد دارد. اعتقاد بر این است که این نوع حاصل آمیزش چین چیلا و پرشین سیاه است. پرشین دودی شش رنگ متفاوت دارد: سیاه، آبی، کرمی، کامیو (قرمز)، smoke tortoiseshell و آبی- کرم دودی.

پرشین دودی ظاهراً شبیه پرشین های با رنگ خالص هستند ولی هنگام حرکت زمانی که موها از هم باز می شوند، در یک لحظه کوتاه متوجه می شویم که پوشش زیرین سفید است، همه گربه های این دسته یک حلقه موی سفید رنگ اطراف گردن و گوش دارند.

این تعادل کامل و بی نقص بین پوشش زیرین و رویی موقتی است و فقط 6 تا 8 هفته در سال به این صورت دیده می شود. چشم های مسی رنگ این
گربه ها مانند ذغال های گداخته در میان دود می درخشد.
.................................................. ........................................


4. دسته تبی

تبی سر زنده ترین دسته از گربه های پرشین است.

این دسته از پرشین سه الگوی رنگی دارد:کلاسیک، راه راه و خال دار،گربه های با الگوی خال دار می توانند الگوی کلاسیک را توأم با خال های قرمز نشان دهند.

در الگوی کلاسیک اشکال دایره شکل روی پهلوها دیده می شود، در صورتی که بدن تبی در الگوی راه راه توسط خطوط باریک احاطه شده است.

الگوها و نقوش روی بدن این گربه ها جذاب است و نقوش روی صورت این جذابیت را افزایش می دهد. این گربه ها عمدتاً جذاب و اجتماعی هستند.

رنگ های شناخته شده از این دسته شامل نقره ای، آبی- نقره ای، آبی، قرمز، قهوه ای، کرمی و cameo است. تبی های قرمز، کرمی و کامیو الگوی خال دار ندارند. همه تبی ها چشم های مسی رنگ دارند به جز واریته نقره ای که 
چشم های سبز رنگ یا عسلی دارند.
.................................................. ..........................................
 

5. Particolor Division

پرشین در این دسته می تواند 4 یا 3 رنگ مختلف داشته باشد:Tortoiseshell، آبی - کرم، یاسی-کرم و شکلاتی توأم با Tortoiseshell.

Tortoiseshell گربه سیاه رنگی است که خال های بزرگ قرمز رنگ روی بدن خود دارد. هر 4 رنگ در این دسته چشم های مسی
دارند.


.................................................. .............................................. 


پرشين كت كاليكو و بی کالر

6. دسته پرشین های دورنگ و 3 رنگ

این دسته شامل انواع کالیکوها (Calico)، دو رنگ ها، سفید و دودی، سفید و تبی است.

کالیکو پوشش سفید رنگی دارد که به وسیله خال های رنگی پراکنده پوشیده شده است. انواع کالیکو شامل کالیکو با خال های قرمز و سیاه،کالیکوی آبی وکرم، کالیکوی یاسی با خال های یاسی و کرم و کالیکوی شکلاتی با خال های شکلاتی و قرمز است.

الگوی استاندارد اولیه در این دسته یک گربه سفید است با رنگ هایی محدود به سر و دست و پا که حداکثر دو لکه رنگی روی بدن داشته باشد.

پرشین دو رنگ مخلوطی از سفید و یکی از رنگ های سیاه، آبی، قرمز، کرمی، شکلاتی، یاسی می باشد. رنگ سفید در نواحی پا، پنجه ها، پهلوها، قفسه سینه و پوزه دیده می شود.

همه انواع در این دسته چشم های مسی دارند به جز
نوع سفید و تبی نقره ای که ممکن است چشم های
عسلی یا سبز رنگ داشته باشند.

.................................................. ..............................................
 

7. دسته پرشین های هیمالیایی

گربه های هیمالیایی جزء محبوب ترین پرشین ها محسوب می شوند و حاصل آمیزش پرشین آبی و نژاد سیامی هستند، هدف از این آمیزش ایجاد گربه ای با نقاط رنگی مشابه سیامی و فرم بدنی پرشین بود. این نوع بعد از چند نسل آمیزش به عنوان یکی از واریته های رنگی پرشین پذیرفته شد.

رنگ های این نوع شامل شکلاتی، یاسی، آبی، قرمز، کرم، آبی- کرم، یاسی- کرم و غیره می باشد.

رنگ ها محدود به صورت و دست و پا می شود و بدن طیفی از سایه سفید تا حنایی دارد.

همه گربه های هیمالیایی باید چشم های آبی داشته
باشند، هر رنگ دیگری به جز آبی نشان دهنده عدم
کیفیت و خالص نبودن نژاد است.