بری هورن (17 مارچ 1952 – 5 نوامبر 2001) یک فعال حقوق حیوانات انگلیسی بود. او در دسامبر سال 1998 به خاطر اعتصاب غذای 68 روزه ای که برای متقاعد کردن دولت بریتانیا برای بازرسی عمومی درباره ی آزمایش روی حیوانات به آن دست زد، در سراسر جهان شناخته شد؛ کاری که حزب کارگر قبل از اینکه در سال 1997 به قدرت برسد، مدعی شده بود که به انجام خواهد رساند. هورن به عنوان یک فدایی در طول جنبش حقوق حیوانات شناخته شده است.

کودکی
هورن در لیورپول متولد شد. پدرش یک پستچی بود. او مادرش را در کودکی از دست داد. در 15 سالگی ترک تحصیل کرد و شغل های مختلفی را در امور نظافت و رفتگری تجربه کرد.


فعالیت ها

مشکلات حیوانات نورثمپتون
هورن در سن 35 سالگی به مقوله ی حقوق حیوانات علاقه مند شد؛ زمانی که همسر دومش آیلین، او را قانع کرد تا در یک نشست درباره ی آزادی حیوانات شرکت کند. بعد از دیدن چند فیلم مستند آزمایش روی حیوانات، او تصمیم گرفت گیاه خوار و یک مخالف شکار حیوانات شود. او در بهار سال 1987 به عضویت گروه "کمک رسانی به حیوانات نورثمپتون" در آمد.

دولفینی به نام راکی
هورن برای نخستین بار در سال 1988 به خاطر تلاشش برای نجات راکی، دلفینی که برای 20 سال در تنهایی در استخری بتونی کوچکی اسیر شده بود، شناخته شد. هورن و چهار فعال دیگر برنامه ریزی کردند که راکی را که حدود 300 کیلو وزن داشت، 180 متر جابجا کرده و به دریا بیاندازند.

قبل از انجام این عملیات، هورن و دوستانش طی شب هایی، مخفیانه به دیدار راکی در استخرش می رفتند و برای شناخت بهتر او وارد آکواریومش می شدند.



آن ها در شب عملیات، پس از آنکه با تجهیزاتشان به کناره ی استخر رسیدند، متوجه شدند که مشکلات عملیات بسیار فراتر از آن چیزی بوده که فکر می کردند و مجبور شدند بدون راکی آنجا را ترک کنند.
یک ماشین پلیس آن ها را در راه بازگشت به ماشینشان که حامل یک برانکار بزرگ مخصوص دلفین بود، متوقف کرد. یکی از فعالان حاضر در آن عملیات در این باره گفته: "ما هیچ توضیح قانونی ای نداشتیم." پس از 5 روز محاکمه، آنها محکوم به توطئه برای دزدیدن راکی شدند. هورن، جیم او دانل، مل براتن و جیم باکنر هر کدام 500 پوند جریمه شدند و هورن و براتن 6 ماه مجازات تعلیقی شدند.

هورن و یارانش دوباره به تلاش خود برای نجات راکی ادامه دادند و در سال 1989 گروه "معترضین دلفین های مورکم" را تشکیل دادند و با راهپیمایی برای دلفین ها، توزیع بروشور به توریست ها، تشکیل چند گردهمایی و مذاکره با شورای شهر برای ایجاد تغییر در قوانین حمایت از حیوانات، به فعالیت پرداختند.

با کاهش خرید بلیت نمایش های راکی، مدیریت مرینلند سرانجام با فروش دلفین به مبلغ 120000 پوند موافقت کرد؛ مبلغی که توسط شماری از انجمن های حامی حیوانات، از جمله بنیاد "Born Free" و روزنامه ی "Mail On Sunday" که فعالیت هایی را برای آزادی دلفین های اسیر انگلستان انجام دادند، جمع آوری شد. در سال 1991، راکی به یک تالاب 80 جریبی واقع در جزایر تورکس و کایکوس منتقل شد. سپس در دریا رهایش کردند. در طول روزهای آتی او با دسته ای از دلفین ها در حال شنا کردن دیده شد.


پیتر هیوز از دانشگاه ساندرلند به تمجید از مبارزات هورن، آن را نمونه ای از چگونگی تأثیرگذاری نگرش یک حامی حیوانات بر یک تغییر نگرش اساسی در انگلستان نسبت به دلفین ها نام برد، به طوری که مردم دلفین ها را موجوداتی دارای شخصیت ببینند که اگر توریست ها می خواهند با آن ها در ارتباط باشند، باید در حیات وحش آن ها را تماشا کنند. در نتیجه، هیوز می نویسد که اکنون دیگر هیچ دلفینی در بریتانیا در اسارت نیست.

حمله به هارلان اینترفاونا
هورن به همراه کیث مان و دنی آتوود جزئی از گروهک کوچکی از "جبهه ی آزادی بخش حیوانات" بودند که در 17 مارچ 1990 به هارلان اینترفاونا، یک شرکت انگلیسی در کمبریج که حیوانات آزمایشگاهی تولید می کند حمله کردند. آن ها از طریق حفره هایی که در سقف ایجاد کردند وارد محل نگهداری حیوانات اینترفاونا شدند و 82 توله تازی و 26 خرگوش را خارج کردند. آن ها همچنین اسنادی را که در آن مشتریان اینترفاونا لیست شده بود، با خود بردند.





یک دامپزشک که طرفدار "جبهه ی آزادی بخش حیوانات" بود، خالکوبی ها را از روی گوش های سگ ها زدود و آن ها در سر تا سر انگلستان به خانه های جدید خود برده شدند. در نتیجه ی مدارک یافته شده در صحنه و خانه ی یکی از فعالان، مان و آتوود محکوم به توطئه برای سرقت شدند و به ترتیب 9 و 18 ماه مجازات شدند.

1991: دوران حبس 
در سال 1991، هورن به جرم حمل مواد منفجره به سه سال حبس محکوم شد. افکار او در زندان جدی تر هم شد. در جون 1993 او در خبرنامه ی حامیان زندانیان فعال حقوق حیوانات نوشت: "حیوانات همچنان می میرند و شکنجه کماکان بیشتر و بیشتر می شود. پاسخ مردم چیست؟ مصرف برگرهای گیاهی و آبجو بیشتر و بی تفاوتی. دیگر هیچ جنبش آزادی بخش حیواناتی وجود ندارد. مدت هاست که مرده است. تمام چیزی که باقی مانده، تعداد کمی فعال است که اهمیت می دهند و عمل می کنند...اگر عمل نکنید، یعنی این جنایات را بخشیده اید؛ اگر نجنگید، پیروز نخواهید شد و اگر پیروز نشوید، مسئول مرگ و زجری خواهید بود که ادامه می یابد."

کار گذاشتن بمب های آتشین و دستگیری
گفته می شود هورن بعد از آزاد شدنش از زندان در سال 1994، به عنوان یک گروهک مخفی تک نفره شروع به فعالیت کرد. هورن مرد کم حرفی بود و ترجیح می داد به تنهایی بیرون برود و کار خود را انجام دهد.

انفجارهای آتش زای شبانه ی زیادی به وسیله ی مواد محترقه ی خانگی در دو سال بعدی در شهرهای آکسفورد، کمبریج، یورک، هروگیت، لندن، بریستول و همچنین نیوپورت و راید در آیل آو وایت صورت گرفت. حملات، پوتین فروشی ها، فروشگاه های هالفوردز و فروشگاه های محصولات چرمی را هدف قرار دادند. برخی از حملات را "مجاهدین حقوق حیوانات" (ARM) به عهده گرفتند، نامی که فعالانی که نمی خواستند سیاست بدون خشونت "جبهه ی آزادی بخش حیوانات" (ALF) را بپذیرند، ناخواسته برای خود برگزیدند.

مان می نویسد که این کار چندان سختی نبود که به این نتیجه برسید که هورن با این حملات در ارتباط بود، زیرا تعداد بسیار کمی از فعالان چنین می کردند و هورن یکی از دو آتشه ها بود که این کار را انجام می داد. به همین دلیل پلیس به شدت او را تحت نظر گرفته بود.

به گفته ی مان، هورن می دانست که سرانجام دستگیر خواهد شد، با این حال او فعالیت های حقوق حیوانات را به مثابه یک جنگ می دید و حاضر بود یکی از تلفات باشد. پلیس پس ازانفجارهای آیل آو وایت، خانه ی او را بازرسی کرد و از یافتن موادی در ارتباط با حملات اخیر خبر داد، اما او همچنان متهم نشد. پلیس کماکان او را تحت نظر گرفت تا اینکه هورن در جولای 1996 به جرم کار گذاشتن دو بمب آتشین که برای انفجار در شب در فروشگاه های مرکزی بریستول برنامه ریزی شده بود دستگیر شد.

1997: محکومیت به 18 سال زندان 
دادگاه هورن به جرم آتش زنی عمدی در 12 نوامبر 1997، 6 هفته پس از پایان دومین اعتصاب غذای او، در دادگاه بریستول کراون آغاز شد. او به جرم خود به تلاش برای به آتش کشیدن فروشگاه های بریستول اقرار کرد، اما هرگونه دخالت در حملات آیل آو وایت را انکار کرد. اگرچه هیچ مدرک واضحی برای ارتباط دادن هورن به وقایع آیل آو وایت وجود نداشت، وکلای مخالف هورن با موفقیت استدلال کردند که مواد محترقه ی استفاده شده در بریستول و آیل آو وایت به قدری شبیه به هم بوده اند که هورن را باید مسئول هردو حادثه دانست. از او 14 بار تست هویت گرفتند، اماهیچ کدام از شاهدان او را انتخاب نکردند.


در 5 دسامبر 1997 دادگاه هورن را به 18 سال حبس - بلندترین حکم تعیین شده برای یک معترض حقوق حیوانات- محکوم کرد. به علت شباهت بین مواد منفجره در بریستول و مواد استفاده شده در انفجارهای دیگر در آیل آو وایت، هورن متهم به عامل خسران در حدود 3 میلیون پوند در سال 1994 به علت تخریب یکی از شعبه های فروشگاه های شرکت بوتس در نیوپورت شد، زیرا این شرکت محصولاتش را روی حیوانات آزمایش می کرد. او بعدها به آتش زدن فروشگاه های زنجیره ای جزیره که کت های خز می فروختند نیز متهم شد. 

"مجاهدین حقوق حیوانات" (ARM) مدعی انجام وقایع آیل آو وایت شدند. رابین وب فعال دفتر مطبوعاتی آزادی بخش حیوانات می نویسد که خود به سختی از اتهام به جرم از همان حادثه گریخته است.

اعتصاب غذاها

ژانویه ی 1997: 35 روز
در 6 ژانویه ی 1997، 6 ماه پس از حبس تعلیقی به خاطر بمب گذاری ها، هورن اعلام کرد لب به غذا نخواهد زد، مگر اینکه دولت محافظه کار جان میجر پیمانی ببندد و در طول 5 سال بعد از حمایت از آزمایش روی حیوانات کناره گیری کند. از آنجا که انتظار می رفت حزب کارگر در انتخابات عمومی پیش رو پیروز شود، هورن اعتصابش را در 9 فبریه، پس از 35 روز پایان داد؛ زمانی که الیوت مورلی سخنگوی گروه رفاه حیوانات حزب کارگر نوشت: "حزب کارگر متعهد به کاهش دادن و به پایان رساندن تدریجی تشریح حیوانات است."

اعتصاب غذای او عامل افزایش در فعالیت های حقوق حیوانات شد؛ از جمله آزادسازی گربه های مزرعه ی هیل گروو در آکسفوردشیر که گربه ها را برای آزمایشگاه ها پرورش می دادند، خسارت به مرکز پرورش حیوانات هارلان و آزادسازی تازی های کانسورت کنلز، تخریب 7 کامیون حمل گوشت ماکیان در مرغداری باکستد نورثمپتونشیر، محاصره ی بندر دوور و خسارت سنگین به یکی از شعبه های مک دانلدز در شهر، و نجات دادن خرگوش های مزرعه ای که برای تشریح پرورش داده می شدند.

آگوست 1997: 46 روز
دومین اعتصاب غذا در 11 آگوست 1997 آغاز شد. هدف هورن این بود که دولت حزب کارگر را مجاب به باطل کردن تمام مجوزهای آزمایش روی حیوانات در طول زمانی توافقی کند. بار دیگر، حمایت های بیشتری از این حرکت او شد. در 12 سپتامبر 1997 راهپیمایی هایی در لندن و ساوثهمپتون انگلستان، هیگ هلند، کلیولند اوهایوی آمریکا و دانشگاه اومئا در سوئد برپا شد و تظاهر کنندگان تلاش به حمله برای آسیب زدن به آزمایشگاه ها کردند. 400 نفر در مرکز تحقیقاتی شمراک، 300 نفر در ساختمان آزمایشگاه های ویکم و عده ای روبروی دفاتر حزب کارگر تظاهرات کردند. فعالان در مقابل مرکز تست های حیوانی هانتینگدون در کمبریجشیر، کمپی برپا کرده و شروع به حفر تونل هایی زیرزمینی برای خروج سریع تر حیوانات کردند. مزرعه ی خوکچه های هندی در نیوچرچ در ماه سپتامبر مورد حمله قرار گرفت و 600 خوکچه ی هندی از آن خارج شدند.

هورن اعتصابش را در 26 سپتامبر در حالی پس از46 روز ترک غذا پایان داد که لرد گرث ویلیامز با حامیان هورن پیمان نامه ای را به امضا در آورد که در آن قول مذاکره ی مستقیم با دولت داده شده بود. این نخستین باری بود که یک مقام والای دولتی رسمآ حاضر شده بود با فعالان جنبش آزادی بخش حیوانات به مذاکره بنشیند و این از نظر هورن و حامیانش، طی کردن یک گام مهم به جلو تلقی می شد.

اکتبر 1998: 68 روز
بلندترین اعتصاب غذای هورن در 6 اکتبر 1998 شروع شد و 68 روز بعد، در 13 دسامبر به اتمام رسید. این اعتصاب، موضوع آزمایش روی حیوانات را به مهمترین موضوع سیاسی بریتانیا تبدیل کرد، درحالی که وضعیت وخیم او در زندان در تیترهای اصلی روزنامه های سرتاسر دنیا عنوان شد.

این بار درخواست های هورن وسیع و خاص بود. او خواستار توقف صدور مجوز برای آزمایش روی حیوانات و عدم تمدید مجوزهای جاری، ممنوعیتی بر تمام تشریح های جانوری برای اهداف غیر پزشکی (آرایشی و بهداشتی)، تعهدی برای متوقف کردن تمام تشریح های جانوری از تاریخ 6 ژانویه ی 2002، پایان یافتن فوری تمام آزمایش های حیوانی در موسسه ی پورتون داون و بسته شدن همیشگی کمیته ی جراحی حیوانات شد. او اعلامیه ای صادر کرد که حامیان جنبش حیوانات از آن به عنوان کلام اتحاد نام می برند:

"این جنگ برای ما، خواسته های ما و نیازهای ما نیست، که برای تمام حیوان های زجر کشیده و کشته شده در آزمایشگاه های تشریح و برای تمام حیواناتی ست که در همان آزمایشگاه ها زجر خواهند کشید و خواهند مرد، مگر اینکه ما همین الان این تجارت شیطانی را متوقف کنیم. روح حیوانات شکنجه شده نیازمند شدید عدالت است، فریاد آن ها برای آزادی ست. ما می توانیم این عدالت را به وجود آورده و این آزادی را به ارمغان آوریم. حیوانات به جز ما کسی را ندارند. ما آن ها را ناامید نخواهیم کرد."


مان می نویسد که این بار اعتصاب غذا برای هورن سخت تر بود. شاید دلیلش آسیب هایی بود که از دو اعتصاب غذای قبلی دیده بود. او در روز دهم اعتصابش به قسمتی از بیمارستان منتقل شد که گفته می شود سلول مخصوص معتصبان بود و دستشویی هم نداشت. 

او بعدها به خاطر فشار اعتراض هوادارانش به سلولی معمولی برده شد. پس از از دست دادن 25 درصد چربی بدنش، در روز چهل و سوم برای او دعای پیش از مرگش را خواندند.

دولت حزب کارگر رسمآ تسلیم خواسته های هورن نشد و اعلام کرد با هورن یا هوادارانش مذاکره ای نخواهد کرد، اما مخفیانه با آن ها به مذاکره نشست. تونی کلارک هورن را در 12 نوامبر در زندان ملاقات کرد تا جلسه ی دیگری میان طرفداران هورن و وزارت کشور تشکیل دهد، که در 19 نوامبر، چهل و چهارمین روز اعتصاب برگزار شد. هورن پس از جلسه، بیانیه ای داد و گفت که از موضعش کنار نمی کشد و همچنان به اعتصابش ادامه می دهد. پس از آن، او از خواسته اش برای تشکیل یک گروه قانون گذار برای اصلاح قوانین آزمایش روی حیوانات، که حزب کارگر وعده ی انجامش را در صورت پیروز شدن در انتخابات داده بود، صرفه نظر کرد.

در چهل و ششمین روز اعتصاب، در حالی به بیمارستان عمومی یورک منتقل شد که از کم آبی بدن پس از یک هفته استفراغ پیاپی رنج می برد. در روز پنجاه و دوم بنا به گزارشات، او درد طاقت فرسایی داشت، به سختی می دید و در خطر رفتن به کما بود.

بنا به گفته ی مان، طرفدارانش برایش نوارهای صدای ضبط شده ی مذاکراتشان با دولت را می آوردند که او به سختی می توانست بر آن ها متمرکز شود. مان می نویسد که هورن تصمیم گرفت به مدت سه روز شربت پرتقال و چای شیرین بنوشد تا برای چند روز از رفتن به کما جلوگیری کند و بتواند مذاکرات را بفهمد. این باعث شد بعد ها رسانه ها از این اعتصاب به عنوان یک فریب نام ببرند.

فعالیت هایی در حمایت از هورن

حمایتی بین المللی از هورن از سوی فعالان انجام شد. در یورک و لندن معترضان بیرون از بیمارستان و مقابل ساختمان پارلمان، با در دست داشتن شمع و پلاکارد و عکس های هورن شب زنده داری کردند.


در 24 نوامبر، در روز آغاز به کار پارلمان، فعالان پرچمی را به حمایت از هورن در مقابل ماشین ملکه، در حالی که به سمت ساختمان مجلس در حرکت بود، نگه داشتند. معترضین در مقابل ساختمان آزمایشگاه های بیبرا و مزرعه ی سمورهای ویندمیلک راهپیمایی کردند. در فنلاند 400 روباه و 200 راکون از یک مزرعه ی تولید خز نجات داده شدند. یکی از انجمن های حامی تست های حیوانی مورد حمله قرار گرفت و تظاهرات فراوانی در مقابل سفارت های انگلستان در نقاط مختلف دنیا برگزار شد.





تهدیدهای به مرگ
وقتی به نظر می رسید که هورن در شرف مرگ است، مجاهدین حقوق حیوانات به وسیله ی رابین وب، فعال دفتر مطبوعاتی آزادی بخش حیوانات، اعلامیه ای صادر کردند و در آن چهار دانشمند را با ذکر نام و شش تن دیگر از دانشمندان را بدون آوردن نامشان، در صورت مرگ هورن، تهدید به ترور کردند.
پلیس افراد نام برده در این لیست را به سرعت تحت محافظت خود قرار داد. از برخی از آن ها تا سال ها محافظت می شد.

بازگشت به زندان
به گفته ی کیث مان، در روز شصت و سوم یک گوش هورن، یک چشم و کبدش از کار افتادند و او به شدت درد می کشید. برای ظهر روز شصت و ششم قراری ترتیب داده شد تا حامیانش مدارکی را که از وزارت کشور فکس شده بود و پیشنهاداتی که دولت احتمالآ عملی می نمود را ارائه می کرد، به او نشان دهند. قرار شد اگر این پیشنهادات حتی اندکی واقعی جلوه کند، هورن به اعتصابش پایان دهد. 

در اوایل صبح روز 10 دسامبر 1998 (روز شصت و ششم)، بدون اطلاع قبلی به هواداران و خانواده اش، او را از بیمارستان به زندان فول ساتن بازگرداندند. وزارت کشور اینگونه توضیح داد که چون هورن نمی پذیرفت تحت درمان قرار گیرد، دیگر نیازی به ماندنش در بیمارستان نبود. مان می نویسد که هورن به توهم افتاده بود و دیگر به یاد نمی آورد که چرا در اعتصاب غذا به سر می برد.

پایان سومین اعتصاب غذا
دو نظر در مورد دلیل پایان دادن هورن به اعتصابش ذکر شده است. به گفته ی مان، هورن دو روز پس از بازگشتش به زندان، بدون هیچ توضیحی اعتصابش را شکست و سریعآ به بیمارستان بازگردانده شد؛ اما به گفته ی رسانه ها، یکی از اعضای پارلمان کرسی ریاست کمیته ی جراحی حیوانات را به مایکل بنر داد تا جلسه ای با یان کاوزی، رئیس گروه پارلمانی تمام حزب ها در بخش رفاه حیوانات برگزار کرده تا درباره ی وضعیت آزمایش روی حیوانات در بریتانیا به بحث بنشینند.

این از دید هورن یک امتیاز از سوی دولت به حساب می آمد و او راضی شد در روز 13 دسامبر 1998 به اعتصابش پایان دهد. دوستان هورن مشکوک به این هستند که در دو روزی که او از بیمارستان به زندان بازگشت، اتفاق عجیبی رخ داده است. مان می نویسد: "ممکن است هیچ وقت مشخص نشود که چه اتفاقی در آن دو روز بازگشت هورن به زندان برایش رخ داده است، اما تمام نزدیکانش مشکوک به این هستند که اتفاق خاصی برایش رخ داده و او دیگر خود سابقش نشد."


پاسخ رسانه های بریتانیا به پایان گرفتن اعتصاب هورن بسیار منتقدانه بود. نشریات بر سه روزی که هورن آب پرتقال و چای شیرین نوشیده بود تمرکز کرده بودند و ادعا می کردند که این اعتصاب یک فریب کامل بوده است.

اکتبر 2001: 15 روز
هورن سلامت خود را بهبود نبخشید. به نقل از مان، او دست به اعتصابات غذایی بی دلیل بی شماری در زندان زد. کار به جایی رسید که دیگر کسی جز زندان بانان نمی دانست که آیا او چیزی می خورد یا نه. او آخرین اعتصابش را در 21 اکتبر 2001 آغاز کرد و 15 روز بعد به دلیل نارسایی کبد از دنیا رفت. او حکمی را امضا کرد که طبق آن درمان پزشکی خود را نپذیرفته بود و روان پزشکان او را از نظر روانی سالم تشخیص دادند که بدین معنی بود که مسئولین در این امر دخالتی نکرده اند.

واکنش های انتقادی رسانه ها پس از مرگ او نیز ادامه یافت. کوین تولیس در گاردین نوشت:
"او در زندگیش کسی نبود. یک نظافتچی ناموفق بود که به یک بمب گذار تبدیل شد؛ اما او با مرگش به عنوان اولین فدایی موفق ترین گروه تروریستی که بریتانیا تاکنون به خود دیده است، یعنی جنبش حقوق حیوانات، خواهد درخشید."

پیکر بری هورن در زادگاهش نورثمپتون، زیر یک درخت بلوط در قبرستانی جنگلی، پیچیده در لباس تیم فوتبال نورثمپتون تاون به خاک سپرده شد. 700 نفر در مراسم خاکسپاری هورن شرکت کردند و تابوتش را تا شهر همراهی کردند و پرچمی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: "دولت حزب کارگر دروغ گفت، بری مرد."



تالار گفتمان گیاه خواران