کایل جولی در این رابطه گفت: رویکرد حشرات به این گوزنها بسیار وحشیانه است، پشه ها 24 ساعت شبانه روز آنها را آزار می دهند و حتی گاهی تلاش می کنند روی این حیوانات تخم گذاری کنند.

گوزنهای آمریکای شمالی برای پرهیز از آزار پشه ها و مگسها مهاجرت داخلی را آغاز کردند و به ارتفاعات بلند تر رفتند تا تهدید کمتری از سوی پشه ها صورت بگیرد. این مسئله موجب شد که آنها حرکت جمعی داشته باشند و در نتیجه کمتر در معرض حمله حشرات قرار بگیرند.

این گوزنهای آمریکای شمالی بخشی از گله های منطقه غربی قطب شمال هستند که تعداد آنها به 325 هزار رأس می رسد. آنها  در اوایل ماه ژوئن وضع عمل می کنند، بنابراین گوزنهای جوان اکنون یک ماه دارند. آنها در یک ساعت راه رفتن را می آموزند و تا یک روز می توانند بدوند. ظرف سه روز آینده آنها شبیه سایر گوزنها می شوند و نمی توان میان آنها تمایزی قائل شد.

گرگها، خرسها و انسانها این نوع گوزن را شکار می کنند. انسانها سالانه 15 هزار گوزن شکار می کنند و سالانه تعداد این گوزنها 5 درصد کاهش می یابد.

براساس اظهارات کارشناسان، پس از آن که تهدید آزار حشرات کاهش یافت، گوزنها به همان سرعتی که گردهم جمع شدند متفرق می شوند و در فصل پاییز بار دیگر برای مهاجرت به جنوب گردهم می آیند.

گوزن شمالی که در آمریکای شمالی به کاریبو معروف است از گونه گوزنهایی است که در قطب شمال و در جنگل‌های شمالی (تایگا) همجوار گرینلند، اسکاندیناوی، روسیه، آلاسکا و کانادا یافت می‌شود. گوزن‌های شمالی در اروپای شمالی حیواناتی اهلی‌شده هستند. دو گونه از این نوع حیوان وجود دارد که از آنها با عنوان گوزنهای شمالی توندرا و گوزنهای شمالی درخت ‌زار یاد می کنند. نوع توندرا در رمه‌های بزرگ (که به نیم میلیون راس می‌رسد) و در یک دوره سالانه، بین توندرا و درختزارها به مسافت 5 هزار کیلومتر کوچ می‌کنند. تعداد گوزنهای شمالی درخت زارها از نوع اول کمتر است.

قد گوزن شمالی بالغ نر به بیش از 1.2 متر رسیده و وزن آن بالغ بر 250 کیلوگرم است. گوزن‌های شمالی ماده نسبتاً کوچکترند و هر دو جنس نر و ماده دارای شاخ هستند. در فصل تابستان گله‌های گوزن شمالی عمدتاً متشکل از گوزن‌های ماده و بچه گوزن اند. در فصل پاییز گوزن‌های نر بالغ به آنان ملحق می شوند.