خنثی کردن دام های اضافه وزن در تعطیلات!

چه کار کنیم تا در طی تعطیلات چاق نشویم؟
مقصد سفرتان هر جا از کشور خودتان یا کشورهای دیگر که باشد، با دام هایی که برای اضافه شدن وزن تان پهن شده، برخورد خواهید کرد.

برای رهایی از این دام ها در تعطیلات و خنثی کردن آنها چه توصیه ای دارید؟
بطری آبم را رها نمی‌کنم!
هر جا که باشم، یک بطری آب در کیفم هست. زیرا اغلب آب می‌نوشم، حتی اگر تشنه نباشم.
بنابراین تمایلی به نوشیدن نوشیدنی های الکلی و سودا و یا خوردن بستنی نخواهم داشت، تمام این ها می‌توانند چند کیلو وزن شما را اضافه کنند!
این نوع نوشیدنی ها واقعاً رفع عطش نمی‌کنند: بنابراین مجبورم بازهم چیز دیگری بنوشم.
بنابراین با این کار احتمال اضافه شدن چربی ها روی هم را بالا می‌برم، در حالی که کالری آب صفر است.
برای اینکه آب کم نیاورم، یک بطری هم آب (یخ زده) به عنوان ذخیره در داشبورد ماشینم دارم. ضمناً در تعطیلات کابینت های خانه ام (اتاقم در هتل) را پز از بطری های آب می‌کنم. 
اگر به کشوری که در معرض خطر است یا از لحاظ بهداشتی کمبود دارد، سفر کنم، قرص های هیدرو کلونازون که ضد عفونی کننده ای بر پایۀ کلر است و در داروخانه ها پیدا می‌‌شود، همراهم می‌برم، برای ضد عفونی کردن آب، باید یکی از این قرص ها را در یک لیتر آب انداخت.

قبل از خریدن پیراشکی، فکر می‌کنم!
وااایییییی پیراشکییییییییییییی! دیگر به خودم اجازه نمی‌دهم که در ساحل در دام فروشنده های پیراشکی بیافتم.

زیرا در ذهنم برای خودم فیلمی می‌سازم، خودم را می‌بینم که چندین کیلو چربی به ران هایم اضافه شده است، اما با عبور از این پیراشکی ها به خودم می‌آیم و روی ساحل دراز می‌کشم.

این تصاویر را در ذهنم مجسم می‌کنم، نان های بسیار شیرینی که در روغن غوطه ور هستند و روغن شان به خاطر عوض نشدن سیاه شده است، دست های بدون دستکشی را می‌بینم که چندین بار  آنها را ورز داده اند (در شکر غلتانده اند، داخلش کرم ریخته اند و...)، قبل از اینکه پیراشکی ها روی میز فروشنده گذاشته شوند چندین بار با دست های نشسته برخورد داشته اند، دست هایی که ممکن است صاحبان آن قبلاٌ به دستشویی رفته باشند، دست هایی که به نوبت چهرۀ عرق کردۀ فروشنده را پاک کرده اند، سرش را خارانده اند، همان طور که با پیراشکی ها برخورد داشته اند با بلیط های خریداران هم در تماس بوده اند و تبدیل به محل بسیار مناسبی برای رشد باکتری ها شده اند.

اگر بچه هایم بخواهند که برای شان پیراشکی بخرم، به آنها می‌گویم که این پیراشکی ها پر از میکروب هستند و اگر کسی از آنها بخورد، مریض می‌شود. مطمئناً به آنها دروغ نگفته ام!

قبل از هر وعده غذا، چند میوه می‌خورم!
هر جا که باشم، بازار آن محل را پیدا می‌کنم و میوه می‌خرم به حدی که هر وقت خواستم، میوه در دسترسم باشد.
در هر زمانی در هر کشوری که باشم، در آنجا می‌توانم میوه های آن فصل ِ آن ناحیه یا آن کشور را پیدا کنم.
قبل از هر وعدۀ غذایی، چه در رستوران باشم، چه در ساحل و چه در هر جای دیگر، میوه می‌خورم. زیرا این میوه ها قند کافی برای بالا رفتن کربوهیدراتم را با خود به همراه دارند و اشتهایم را کم می‌کنند: به این ترتیب غذای کمتری می‌خورم و تمایل کمتری به خوردن ماکارونی یا پیتزا خواهم داشت.
برای اینکه این میوه ها تازه بمانند، آنها را در یخچال نگه می‌دارم یا درون یک ظرف یخ در سبد یا کیف دستی ام (نزدیک بطری آبم) قرارشان می‌دهم.
گوجه فرنگی را هم در بین این میوه ها می‌گذرام، خصوصاً گوجه فرنگی گیلاسی را که طبیعتاً به راحتی می‌توان آنها را خورد.
گوجه فرنگی علاوه بر اینکه برای سلامتی ام فیبر و آنتی اکسیدان به ارمغان می‌آورد، برای پوست و برنزه شدنم هم مفید است.

تقسیم می‌کنم!
بله، تقسیم کردن، وعده ها را کم می‌کند!
پیتزا، ماهی برشته شده، شیرینی شکلاتی، کرپ کره ای و به طور کلی برای خوردن تمام خوراکی ها و شیرینی های پر کالری ام شریکی پیدا می‌کنم و آن خوراکی را با او تقسیم می‌کنم.
علاوه بر این که کالری کمتری به بدنم رسانده ام، در پولم هم صرفه جویی کرده ام!

صبحانه را به هیچ وجه حذف نمی‌کنم!
حتی اگر به خاطر جشن شب قبل دیر خوابیده باشم و صبح هم خیلی دیر هم از خواب بیدار شوم باز هم صبحانه ام را می‌خورم، شاید مقدار آن را کم کنم اما به هیچ وجه حذفش نمی‌کنم، آن قدر صبحانه می‌خورم که بتوانم یکی دو ساعت دیگر وعدۀ نهار را بخورم.
در غیر این صورت تعادل غذایی تمام روزم را بر هم خواهم زد. ممکن است در طول روز قبل از نهار هرزه خوری کنم یا موقع نهار خیلی گرسنه باشم و خوراک بسیار زیادی بخورم در نتیجه تمام بعد از ظهر را بی حال می‌شوم.

واحدهای کوچکی از تنقلات می‌خورم!
تکه های کوچک شکلات، ظرف های کوچک بستی، پنیرهای کوچک، بسته های کوچک بیسکوییت و... می‌خرم.
خودم را از خوردن هیچ کدام از این خوراکی ها محروم نمی‌کنم اما هر چه کمتر در دسترسم باشند، کمتر می‌خورم.
زمانی که برای مهمانی به خانۀ دوستانم می‌روم یا وقتی که به رستوران محل اقامتم در تعطیلات می‌روم، تکه های کوچک خوراکی برای خودم برمی‌دارم.
برای کشیدن غذا یک بشقاب دسرخوری انتخاب می‌کنم. به این ترتیب خوراک زیادی نمی‌کشم تا مجبور نباشم همۀ آن را به زور بخورم و تغذیه ام را مختل کنم، خصوصاً زمانی که در کشورهایی هستم که مردمش زیاد نمی‌خورند.