برای برخورد با افراد معلول و دارای نقص عضو، مسایلی را باید در نظر گرفت. «عباس رجبی» دکترای روانشناسی و مشاوره در این‌باره می‌گوید: معمولا افراد معلول به دلیل اینکه مورد توجه افراد سالم قرار می‌گیرند، خود را از رابطه‌های اجتماعی باز می‌دارند و سعی می کنند با اطرافیان رابطه کمتری برقرار کنند. 

البته می‌توان گفت؛ به طور طبیعی افراد معلول انگشت نمای مردم هستند، اما افراد متشخص و تحصیل کرده به این افراد واکنشی نشان نمی‌دهند و با آنها خیلی عادی رفتار می‌کنند.

در بیشتر موارد این افراد از طرف کودکان، مورد توجه قرار می‌گیرند. معمولا کودکان وقتی تفاوت را در افراد معلول حس می‌کنند، بیشتر توجه کرده و از روی کنجکاوی سوال‌هایی از والدین خود راجع به این افراد معلول می‌پرسند که باعث جلب توجه افراد معلول می‌شود.

بارها اتفاق می‌افتد که شاید برخی از اطرافیان هم متوجه این موضوع نشوند و یا از دور آنها را به افرادی دیگر نشان دهند، اما به دلیل اینکه فرد معلول هوشیاری خاصی نسبت به این مسئله دارد، حتی اگر در یک سالن بزرگ هم وارد شود، متوجه افرادی‌که به آنها توجه می‌کنند، می‌شود. 

اینگونه رفتارها باعث آزار، اذیت و حتی عصبی شدن فرد معلول می‌شود. برخی از این افراد ممکن است بی‌خیال بوده و به این موضوع عادت کرده باشند، اما برخی‌ از آنها نمی‌توانند با این مسئله کنار بیایند.

5- افراد معلول باید قدر توانایی‌های خود را بدانند

خود افراد معلول اگر نتوانند خود را از لحاظ روانی ارضاءکنند، از دیگران نباید توقع داشته باشند که به آنها کمک کنند. معلولیت جسمی را معلولیت ندانند و مهم این است که انسان باید روح و تفکرش سالم باشد.

برخی افراد شاید به ظاهر معلول نیستند، اما از لحاظ روحی معلولیت دارند. بارها شاهد این اتفاق بودید که فردی به ظاهر سالم بوده، اما به دلیل مشکلات روحی، دچار سکته قلبی و یا مغزی شده است.

افراد باید قدر نعمت‌هایی که خداوند به آنها داده است را بدانند و باید خود حرکت کرده و دیگران را مانع پیشرفت خود ندانند.

برخی از افراد معلول به دلیل اینکه به حرف دیگران اهمیت نداده و زندگی خود را به طور سربلند و استوار ادامه می‌دهند. بنابراین وقتی اطرافیان این آمادگی و سربلندی را در آنها می‌بینند، روحیه می‌گیرند. برای مثال؛ فردی دو پای خود را در جنگ از دست داده بود و با ویلچر حرکت می‌کرد و در زمانی‌که در دوره‌های ارشدی در دانشگاه تحصیل می کرد، او نماینده کلاس بود و تمام کارهای بقیه محصلان بر عهده او بود. او با این کارهایش همه را به فکر وا می‌داشت و همه به شوخی به او می‌گفتند:« ما که دو پا هستیم به شما که اصلا پا ندارید، محتاجیم».

بنابراین این فرد نه تنها معلولیت برایش مانعی ندارد؛ بلکه به عنوان فرصتی مناسب برای خود قرار داده تا تلاش بیشتری کرده و به توانایی‌ها و پیشرفت بیشتر برسد. دقیقاً مانند داستان لاک‌پشت و خرگوش که لاک‌پشت به دلیل اینکه از خرگوش عقب نیفتد؛ تلاش بیشتری می‌کند و آخر داستان از خرگوش جلو می‌زند.