پراكندگي:
كلمبيــا، ونزوئلا.
زیستگاه:
مخازن آب شیرین (قسمت های میانی و کم عمق رودخانه ی اورینکو) در ساوانای Llanos که در فصل بارانی پوشیده از آب می شود و رودهای فصلی موقتی به وجود می آورد. این گونه سابق بر این در تنوع گسترده تری از زیستگاه ها زندگی می کرد (جنگل های همیشه سبز گرمسیری و نهرهای کوهپایه ای در رشته کوه های آندز).
در فصل خشک، سطح آب بسیار پایین می آید و زیستگاه های موجود در دشت های وسیع و هموار ناپدید می شوند. در این مدت، کروکودیل اورینکو به نقب های زیرزمینی (که در سواحل رودها، در مناطقی که هنوز مقداری آب باقی مانده، حفر کرده است)، پناه می برد. البته ممکن است به خشکی هم بیاید و به دنبال نواحی پرآب تر بگردد.
گزارشاتي وجود دارد كه مي گويد اين حيوان در جزيره ها نيز (مثل جزیره ی ترينيداد) ديده شده است كه بيش از 240 كيلومتر از شمال ونزوئلا فاصله دارد. گمان مي رود كه اين كروكوديل ها هنگام سيل به دريا منتقل شده، يا سوار بر حصيرهاي شناور روي آب به اين مكان حمل شده اند. در هر صورت، اين مسأله نشان دهنده ي تحمل آنها در آب هاي شور با غلظت بالاست.
وضعيت:
جمعيت تقريبي در طبیعت: 250 تا 1.500 رأس
شكل ظاهري:
كروكوديل اورينكو يكي از بزرگترين گونه هاي تمساح است كه طبق گزارش های قديمي به 6 و 7 متر نيز رسيده است. امروزه، بعيد است كه اين گونه از 5 متر تجاوز كند- تخميني محافظه كارانه از حداكثر طول تمساح نر. پوزه ي این گونه نسبتاً باريك و دراز است و مقداري به طرف بالا انحنا دارد. حالت زرهي پشت او به شكل متقارن و هم اندازه است. شکلی از تنوع رنگ در اين حيوان دیده می شود که به سه صورت نمایان می شود: رنگ سبز مايل به خاكستري بدن با تكه هاي مشكي سير در پشت، رنگ خرمايي روشن بدن و نواحي پراكنده ي مشكي كه متداول ترين رنگ آنهاست، و در نهايت رنگ يكسان و يكنواخت خاكستري تيره. هنگامي كه اين حيوانات براي مدت طولاني در اسارت بسر مي برند، رنگ آنها تغيير مي كند.
تغذيه:
نوزادان از بي مهرگان و ماهي هاي كوچك تغذيه مي كنند. حيوانات بزرگتر بسياري از مهره داران آبزي از جمله ماهي و مهره داران خشكي و پرندگان كه نزديك آنها شده يا به لب آب مي آيند را شكار مي كنند. گزارش هاي گهگاه از اين جانور خبر از حمله به انسان نيز مي دهد كه البته با توجه به وضعيت و موقعيت اين گونه، بسيار بعيد است.
توليد مثل:
لانه اي گودالي شكل بين ماه هاي ژانويه و فوريه (در فصل خشك سالانه) از پشته هاي شني كه بدليل پايين رفتن سطح آب نمايان شده اند، حفر مي شود. ماده ها بين 15 تا 70 تخم (حداقل 40) مي گذارند. هرچند كه ماده نزديك لانه مي ماند، اما بزمجه ها و كركس ها براي تخم ها خطر جدي محسوب مي شوند. بدنيا آمدن نوزادان با آغاز فصل سرما و بالا آمدن سطح آب همزمان است. تمساح ماده به مدت يك تا سه سال از بچه های جوان خود مراقبت مي كند.