برترین ها:جغدها موجودات خیلی جالبی هستند. از روبه رو که به آدم نگاه می کنند انگار از عالم و آدم شاکی هستند و با چشمانشان همه حرصشان را نشان می دهند. یا انگار چیزی دیده اند و چشمهایشان از تعجب گرد شده و آدم می تواند تصور کند که دهانشان هم نیمه باز است.
واقعیت های خیلی جالبی در مورد این پرنده وجود دارد که در ادامه برایتان ذکر خواهیم کرد. اما جا دارد اشاره کنیم همه عکس هایی که در این مطلب می بینید را هنرمند عکاسی به نام «برد ویلسون» از انواع مختلف جغدها گرفته است. همه این جغدها خیلی خوب و انسان‌طور نشسته‌اند تا عکاس، پرتره زیبایی از آنها بگیرد تا همه جزئیات سر و صورتشان مشخص باشد.
جغدها مثل همه پرندگان دندان ندارند و نمی‌توانند طعمه خود را بجوند. در عوض، طعمه های خود را پاره کرده و به قطعات کوچکتر تبدیل می‌کنند. آنها همچنین مواد غیرقابل هضم را برمی‌گردانند.
پاهای جغد ۴ انگشت دارد که در زمان پرواز ۳ عدد
رو به جلو و دیگری
رو به عقب است ولی زمانی که پرنده، شکاری در چنگ دارد یا روی نشیمنگاهی مثل شاخه یا سنگی نشسته دو انگشت جلو و دو انگشت در عقب قرار می‌گیرد.
بیشتر جغدها شب‌رو هستند. اغلب جغدها در شب فعال می‌کنند و گونه های کمی (مانند جغد کوتوله) در صبح زود و یا هنگام غروب فعالیت می‌کند در حالی که برخی (مانند جغد نقب و جغد کوتاه گوش) در طول روز فعال هستند.
چشم‌های جغد به چشمخانه چسبیده و در حدقه ثابت است. این بدان معناست که باید برای دنبال کردن یک مسیر تمام سر خود را بچرخانند. بر خلاف افسانه رایج، جغد نمی‌تواند سر خود را به طور کامل به عقب برگرداند. جغد می‌تواند سر خود را تا ۱۳۵ درجه در هر دو جهت بچرخاند، یعنی مجموعا ۲۷۰ درجه میدان دید دارد.
گونه های بسیاری از جغدها دارای پرهایی هستند که برای پرواز خاموش و بی‌صدا خلق شده اند. به عنوان مثال، لبه پیشرو از پرهای جغد سفت است که موجب کاهش صدای پرزدن هنگام پرواز می‌شود در حالی که لبه عقبی پرهای جغد حاشیه نرمی دارد که باعث تعادل در پرواز می‌شود. پرها همچنین پوششی کرک‌دار دارند که مانع از ایجاد صدا در هنگام پرواز می‌شود.
جغدها صداهای متنوعی ایجاد می‌کنند. حوت حوت یکی از صداهای آشنایی است که ما را به یاد جغد می‌اندازد. جغدها صداهای دیگری نیز بوجود می‌آورند که شبیه سوت زدن یا فریاد زدن است.
جغدها در همه مناطق زمین به جز قطب جنوب یافت می‌شود.
جغدها دور بین هستند و قادر به دیدن چیزهای در چند سانتی متری از چشم خود نیستند. چشم‌های جغد حتی در نور خیلی کم نیز می‌تواند ببیند و به همین خاطر خوب شکار می‌کند.
نیروی شنوایی جغدها خیلی قوی است، منقار
رو به پایین آنها نیز برای این است که در دریافت صدا کمترین مانع را ایجاد کند. در بیشتر گونه‌های شب‌بیدار جغد، یکی از گوش‌ها کمی بالاتر از گوش دیگر قرار گرفته تا صداها را در حالت حرکات عمودی طعمه نیز دریافت و دنبال کند. جغدها با این قدرت شنوایی خود می‌توانند جهت حرکت طعمه را با دقت بالایی تشخیص دهند. برخی از جغدها دارای چنان قدرت شنوایی هستند که می‌توانند یک طعمه را در تاریکی مطلق تشخیص دهند.