صفحه نخست » ماهی » تولید مثل اصلاحنژاد و هیبرید سازی » هنرمندان

پیشنهاد همسر دستیار کارگردان به امیر کاظمی!
داستان بازیگر شدن او بسیار عجیب است؛ این را زمانی متوجه خواهید شد كه این گفت‌وگو را بخوانید. خیلی‌ها معتقدند، تا چند سال دیگر او تبدیل به یكی از سوپراستارهای سینمای ایران ‌می‌شود؛ آیا «امیر كاظمی» یا «شهروز» سریال وضعیت سفید، نجات‌دهنده گیشه سینماهای ایران خواهد شد؟
 
او همان شهروزِ بچه پررو، یك‌دنده و به‌نظر خودش عقل كل سریال این شب‌های تلویزیون «وضعیت سفید» است. علاوه بر این‌كه امیر كاظمی با «وضعیت سفید» روی آنتن شبكه 3 است، در سریال «سایه روشن» آرش معیریان در شبكه 5 نیز ایفای نقش می‌كند و برای این‌كه بیشتر با او آشنا شوید، فلش بكی به سریال «همه بچه‌های من» بزنید تا بدانید او ‌همان «پویا»ی‌ دوست‌داشتنی سریال مرضیه برومند است. با امیر كاظمی كه خودش روزی خبرنگار بوده و توانسته با كاراكتر «شهروز» سر‌‌ها را به سمت خود بچرخاند، درباره همه چیز حرف زدیم، از جمله چگونه بازیگر شدن.

بچه 4 ساله در تئاتر شهر!
قبل از این‌كه وارد سینما‌ شوم، این‌طوری نبود كه خیلی از این دنیا دور باشم، به این دلیل كه خانواده‌ام به‌شدت به فیلم و سینما علاقه‌مند بودند و می‌توانستی تمام فیلم‌های روز دنیا را در خانه ما پیدا كنی. 5-4 ساله بودم كه ‌پدر و مادرم من را همراه خودشان به جشنواره‌های مختلف سینمایی و تئاتری می‌بردند، ‌یعنی همان روزهایی كه باید ‌بازی می‌كردم، بغل پدر و مادرم در سینما و تئاتر شهر بودم! من چه می‌دانستم «مكبث» چیست؟ 7 سالم بود كه ‌مادربزرگم با ما زندگی می‌كرد، مادربزرگم را به همراه دوستانش می‌نشاندم دمِ در و وقتی سبزی پاك می‌كردند، شروع می‌كردم برای‌شان نمایش عروسكی اجرا كردن! خدا بیامرزد مادربزرگم همیشه خیلی تشویقم می‌كرد، من هم از این اتفاقات خوشحال می‌شدم و دوست داشتم چیزی را خلق كنم. وقتی با پدر و مادرم به تئاتر می‌رفتیم، دوست داشتم بازی كنم، همیشه به مادرم می‌گفتم «مامان، نمی‌شه بری صحبت كنی منم بازی كنم؟!» این بازی كردن برایم خیلی جالب بود؛ باورتان نمی‌شود اما در خانه برای خودم اسلوموشن راه می‌رفتم، تیر می‌خوردم، می‌افتادم روی زمین، تیراندازی می‌كردم، مونولوگ می‌گفتم و...!

در 8 سالگی تنهایی رفتم سینما
لطف بزرگی كه خانواده‌ام به من كرد، این بود كه از اول آزادم گذاشتند؛ یادم هست 8 سالم بود كه برای دیدن فیلم «میكس» داریوش مهرجویی از خانه‌مان كه آن زمان امیرآباد بود سوار تاكسی شدم رفتم سینما فلسطین؛ نمی‌دانید مردم چه صفی ‌برای دیدن این فیلم كشیده بودند، آنقدر كه كلی پلیس آمده بودند تا نظم خیابان‌ به‌هم نریزد! وقتی نوبت من ‌شد بلیت بخرم، آنقدر پیشخوان گیشه سینما برایم بلند بود كه مجبور شدم بدون این‌كه كسی كه پشت گیشه نشسته را ببینم، دستم را به هر زحمتی هست به پیشخوان برسانم، پول بلیت را بدهم و بروم داخل سالن! برنامه جشنواره را از صاحب گیشه ‌گرفتم، ‌گفتم آقا در فیلم «میكس» چه كسی بازی كرده؟ طرف گفت «خسرو شكیبایی.» من هم كه دیوانه خسرو شكیبایی بودم، آنقدر كه به پدرم گفته بودم یك پالتو شبیه پالتویی كه ایشان تنش می‌كرد برایم بخرد تا شبیه او شوم!  یك صحنه از سینما فلسطین همان روز یادم هست كه داشتم از ازدحام جمعیت و لگدهایی كه می‌خوردم خفه می‌شدم تا این‌كه یك جوانمرد از زمین بلندم كرد، گذاشت روی شانه‌هایش و به من گفت «بچه جون پدر و مادرت كجا هستند؟» من هم گفتم تنها آمده‌ام، می‌خواهم فیلم «میكس» را ببینم. جالب این‌كه به هر زحمتی بود رفتم داخل سالن اما هیچ‌چیز از فیلم نمی‌فهمیدم، فقط آدم‌هایی را می‌دیدم كه دست می‌زنند، شعر می‌خوانند و‌...! با این‌كه هیچ‌چیز از آن فیلم نفهمیدم اما باز هم از سینما خوشم می‌آمد!

شانسی بازیگر شدم!
یك روز قرار بود با «مرضیه برومند» سر صحنه سریال «كتاب‌فروشی هُدهُد» مصاحبه كنم. یك مقدار كه از مصاحبه‌مان گذشت، دید دارم سوال‌های خوب و تخصصی از او می‌پرسم، خب چنین كاری از یك بچه 15-14 ساله بعید است! آخر مصاحبه خانم برومند گفت:« آفرین، فكر نمی‌كردم اینقدر خوب مصاحبه ‌‌كنی.» 2 روز بعد خانم برومند به من زنگ زد و گفت: «امیر جان بیا سر صحنه می‌خواهم دوباره با هم مصاحبه كنیم.»

 رفتم سر صحنه و ایشان به من گفت: «امیر جان دروغ گفتم بهت، نمی‌خواهم با هم مصاحبه كنیم، واقعیت این است كه یكی از بازیگران ما كه قرار بود نقش «سهیل اسپیلبرگ» را بازی كند، امروز نیامده و تو باید این كار را انجام دهی!» فكر كنید من صبح به هوای مصاحبه از خانه آمده‌ام بیرون اما الان 2 صفحه دیالوگ دستم است و باید برای بازی كردن روبه‌روی دوربین مرضیه برومند خیلی سریع آماده شوم! 3 دقیقه‌ای متن را خواندم و به خانم برومند گفتم: «من آماده‌ام!» صحنه را گرفتیم و خانم برومند به ‌همان برداشت اول رضایت داد! بعد خانم برومند آمد كنارم گفت: «تو كلاس بازیگری رفتی؟» گفتم نه، گفت: «خیلی خوب بازی كردی!» از منشی صحنه تا دستیارها همه از این اتفاق تعجب كرده بودند. خانم برومند به من گفت: «اگر كلاس بازیگری نرفتی، نرو، چون خرابت می‌كند!» می‌دانستم با یك سكانس بازی كردن، اتفاق ویژه‌ای‌ در بازیگری برایم نخواهد افتاد اما بالاخره نمی‌توانیم كتمان كنیم كه بسیاری از خاطرات دوران كودكی ما با كارهای مرضیه برومند رقم خورده؛ «مدرسه موش‌ها»، «خانه مادر بزرگه»، «تهران 11»، «هتل» و...

برای شهروز غصه می‌خوردم!
سر «وضعیت سفید» حمید نعمت‌الله از من خواست برای نقش «شهروز» صداسازی كنم، بنابراین تصمیم گرفتیم برای این كاراكتر صدای زیری درنظر بگیریم، بنابراین مجبور بودم این كار را انجام بدهم درحالی‌كه این صدا تمسخرآمیز هم نباشد! شخصیت «شهروز» یك پسر بچه‌ پررو‌ست كه تمام فكر و ذكرش خارج است اما خارجی كه فقط درباره‌اش چیزهایی شنیده و هیچ‌چیزی راجع به آن نمی‌داند! اصلا نمی‌داند خارج كجاست، هدفش از خارج رفتن هم، فقط سربازی نرفتن است!

وقتی از خوشحالی دیوانه شدم
گلاره عباسی از دفتر خانم برومند با من تماس گرفت و گفت: «آقای كاظمی خانم برومند می‌خواهند شما را در دفترشان ببینند.» رفتم و خانم برومند آمد داخل اتاق، لبخندی زد و گفت: «آفرین بزرگ شدی،»  به بقیه هم گفت خودشه و رفت بیرون. گفتم خانم برومند نمی‌خواهم بازی كنم، در همین گیرودار «رامین ناصر‌نصیر» دستم را گرفت و گفت، امیر جان این صفحه را بخوان، بعد بردنم در اتاق دورخوانی دیدم «علیرضا خمسه»، «مهرانه مهین ترابی»، «امیرحسین صدیق» و... در حال تمرین هستند و من هم قرار است نقش «پویا» را در «همه بچه‌های من» بازی كنم! گفتم امیر چی بهتر از این می‌خواهی؟ این همه بازیگر خوب، تو هم كه یك نقش خوب و اصلی در این كار داری. برای قرارداد  در «همه بچه‌های من» ماهانه 700 هزار تومان دستمزد برایم درنظر گرفتند! خودم فكر می‌كردم حداكثر 200 هزارتومان به من بدهند! داشتم از خوشحالی دیوانه می‌شدم! آنقدر شوكه شده بودم كه وقتی از دفتر خانم برومند در خیابان دروس بیرون آمدم، ساعت 9 شب بود و از همانجا با 2 تا گونی فیلمنامه تا میدان انقلاب پیاده رفتم!

امیر را نخواستم، شهروز را خواستم
همسر آقای رضا بختیاری دستیار حمید نعمت‌الله من را در «همه بچه‌های من» دیده بود و پیشنهاد كرده بود در «وضعیت سفید» برای نقش امیر از من استفاده كنند؛ زمانی كه برای صحبت به دفتر آقای نعمت‌الله رفتم، هیچ بازیگر دیگری برای این‌ كار قرارداد نبسته بود. 5-4 هفته مداوم با آقای نعمت‌الله درباره كلیت كار صحبت و بحث می‌كردیم، وقتی برای نخستین بار آقای نعمت‌الله فیلمنامه را به من داد، گفت: «برو دیالوگ‌های «امیر» را بخوان.» آن زمان «امیر» نقش خشك‌تری نسبت به امروز داشت كه «یونس غزالی» بازیش كرده. همین‌طوری كه فیلمنامه را می‌خواندم، نقش «شهروز» را خیلی بیشتر دوست داشتم چون دیوانگی خاصی داشت، او هیچ‌كس از اهالی باغ را آدم حساب نمی‌كند و بقیه هم او را آدم حساب نمی‌كنند! همیشه مدعی است از همه بیشتر می‌فهمد، درحالی‌كه همه می‌دانند اصلا نمی‌فهمد! فكر می‌كردم «امیرحسین رستمی» قرار است «شهروز» را بازی كند و واقعا غصه‌ام گرفته بود! وقتی با آقای نعمت‌الله داشتیم راجع به كاراكتر «امیر» حرف می‌زدیم، یك جایی انگار فهمید من این نقش را دوست ندارم، آنجا به آقای نعمت‌الله گفتم من «شهروز» را دوست دارم و ایشان هم قبول كرد این نقش را من بازی كنم.