ز زمان‌های دور که تخت جمشید، پایتخت ایران باستان بود تا به امروز که هیچ شباهتی به آن دوران ندارد، چرخ گردون دورهای زیادی به خود دیده است، ولی گویا، هنوز هم هدف وسیله را توجیه می‌کند؛ چه آن زمان که پرسپولیس را بنا کردند تا چه بسا زمزمه ستون‌های برافراشته‌اش گوش فلک را کر کند و سیل هدایای نوروزی را به آنجا بکشاند و چه اکنون که برای برپایی جشن نوروز در آنجا تلاش می‌شود؛ اما خبری از لایروبی جوی‌های نخستین شهر زهکشی شده جهان نمی‌شود تا شاید از گزند آب و باران حفظ شود!
هرچند نام نوروز در آثار مکتوب هخامنشیان نیامده، وجود بنای تخت جشمید، بهترین بیان آیین‌های نوروزی یا جشن بهاری است؛ بنایی که برخی بر این باورند اندازه کوچک آن، نشان می‌دهد که نه می‌توانسته پایتخت این امپراتوری بزرگ باشد و نه محل اقامت همیشگی شاه و درباریان بلکه احتمالا پایتخت تشریفاتی و آیینی این سلسله به شمار می‌رفته و در آن جشن‌های نوروز و مهرگان را با شکوه هر چه بیشتر برگزار می‌کردند تا نمایندگان ملت‌های پیرو (بیشتر دنیای متمدن آن روز) در آن شرکت کنند؛ با‌شکوه‌ترین بنایی که تا آن روز روی زمین ساخته شده بود و شاید نماد بهشت آرمانی مردم کهن این سرزمین به شمار می‌آمد، تا جایی که برخی این جایگاه جشن نوروزی را «زادگاه نوروز» می‌خوانند.
به گزارش «تابناک»،
نوروز یکی از رسوم کهن ایرانیان است که آغاز مشخصی برای پیدایش آن در دست نیست و تنها تا این اندازه درباره‌اش می‌دانیم که به پیش از تاریخ برمی‌گردد؛ آیین با شکوهی در آغاز بهار که همیشه در این خطه بزرگ داشته می‌شده و رد آن را در بسیاری نقوش تاریخی هم می‌توان یافت، به ویژه در تخت جمشید که برخی آن را زادگاه
نوروز می‌نامند.
این در حالی است که در سال‌های اخیر، اخبار خوشی از این اثر ملی و ثبت شده کشورمان در میراث جهانی یونسکو، به گوش نمی‌رسد و پس از بی‌مهری‌هایی که به مخالفت با هزینه‌های گزاف پهلوی دوم و آخر در برگزاری جشن نوروز، به این بنای باستانی روا شد، طی سال‌های گذشته هم اخباری چون آبگیری سد سیوند در چند ده کیلومتری تخت جمشید (که البته اثر آن بر این بنا ثابت نشده است)، تیراندازی به سمت بخش‌هایی از بنای به جای مانده از آن در یکی از سریا‌ل‌های تلویزیونی (که این هم گویا تکذیب شد) و آب گرفتگی بخش‌هایی از آن (که این یکی نه تکذیب شد و نه چاره‌جویی!)، همواره خاطر بسیاری از هموطنانمان را آزرده است.
اکنون چند سالی است که اگر میزان بارندگی‌های منطقه از حد خاصی فرا‌تر برود، بسیاری از بخش‌های محوطه باستانی تخت جمشید با آب گرفتگی روبه‌رو می‌شود و تا هنگامی که این آب‌های سطحی تبخیر نشود، همچون آینه، تصویر وارونه این بنای بر جای مانده از رخدادهای گوناگون را در معرض دیدمان قرار می‌دهد و بیم ویرانی آن را گوشزد می‌کند؛ ویرانی ناشی از فرسایش، ترک خوردگی، رشد گلسنگ‌ها و دردهایی از این دست که متأسفانه تنها تدبیری (!) که مسئولان امر برایش اندیشیده‌اند، شن پاشی در روزهای بارانی است تا شاید راه بازدید گردشگران باز باشد و لابد سودی از این راه به آنان برسد.
اتفاقی که به گواه این تصاویر، در سال ۸۹ به اوج رسید و انتظار داشتیم تا پایان سال جاری مرتفع شود که گویا خبری نشده؛ حتی با وجودی که مدت‌هاست کارشناسان میراث فرهنگی اذعان دارند که احیای سیستم آب و فاضلاب تخت جمشید، یکی از اولویت‌های مهم ساماندهی وضعیت آن است که باید با یک برنامه‌ریزی درست و هر چه زودتر انجام شود.
تصاویری که اواخر سال ۸۹ در خبرگزاری مهر منتشر شد
این در حالی است که دو سال پیش و در زمان برگزاری نخستین جشن نوروز که به میزبانی کشورمان در جریان بود، رئیس‌جمهور تاجیکستان پیشنهاد برگزاری جشن نوروز سال بعد در تخت جمشید را داد که البته با مخالفت برخی از مقامات، این پیشنهاد به نوعی به انجام نرسید و مسئولان مجبور شدند (!) جشن را با تخت جمشیدی برگزار کنند که در تهران ساخته و پرداخته شده بود، تا جایی که هنوز هم تصاویر ماکت‌های غول‌آسای ساخته شده تخت جمشید برای دومین جشن جهانی نوروز سال ۹۰، در ایمیل‌ها دست به دست می‌شود؛ آن هم در شرایطی که چندی پیش، باز هم تصاویری از آب گرفتگی دیار فراموش نوروز، روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت تا شاید به یادمان بیاورد که پز نوروز دوستی، چیزی نیست، جز یک تفکر مبتنی بر منیت برخی که ممکن است هر میل دیگری را در خود نهفته باشد، ولی قطعا ناشی از دلسوزی برای نگهداشت این میراث کهن نخواهد بود!
از انتشار این تصاویر در خبرگزاری ایسنا، چند روزی بیشتر نمی‌گذرد