بسیاری از پستانداران مهاجرت می کنند اما در این مسیر نه تنها قادر به پرواز نیستند بلکه با چالش هایی دو چندان برای ادامه بقای خود روبه رو هستند.
به گزارش سبزپرس به نقل از «سایِنس دِیلی» (Science Daily) تحقیقات جدید « کریس والزر» ( Chris Walzer) محقق به نام که پیش از این به ایران هم سفر کرده در صحرای گوپی مغولستان نور تازه ای بر حیات گورهای وحشی تابانده است.
وی و همکارانش به دنبال یافتن عواملی هستند که باعث کاهش شدید جمعیت گورها شده تا بتوانند راهکارهای اساسی برای بقا و افزایش جمعیت آنها در آینده پیدا کنند.
آنچه در نتایج تحقیقات جدید والزر نگران کننده به نظر می رسد و اطلاعات رادیو تله متری آن را تایید کرده اینست که گورها به شدت ازنزدیک شدن به موانعی که توسط بشر ساخته شده پرهیز می کنند، به طور مثال آنها از جاده و ریل راه آهن پرهیز می کنند.
در مغولستان راه آهن مرزی بین چین و این کشور زیستگاه 17 هزار کیلومتر مربع را به دو بخش تکه کرده، از سال 1970 این راه آهن به عنوان یک مانع به طور تاثیر گذاری جمعیت گور ها را به دو قسمت در دو طرف ریل تقسیم کرده که نتیجه آن جزیره ای شدن و قطع ارتباط این دو جمعیت است.
والزر که پژوهشگر اکولوژی حیات وحش در دانشگاه وین و عضو گروه متخصصان فرد سمان اتحادیه حفاظت است ، در سال 86 در یک پروژه با همکاری سازمان محیط زیست ایران و انجمن جهانی حفاظت از حیات وحش (WCS) و سازمان ملل (UN) در منطقه بافق برای زنده گیری دور یوز و سه پلنگ، که به قلاده GPS مجهز شدند، با سمت دامپزشک میدانی همکاری کرد، این پروژه تا سال 88 ادامه داشت، در همان زمان همکاری وی برای حفاظت از گورایرانی با دانشگاه اصفهان نیز آغاز شد.
نتایج تحقیقات اخیر والزر و همکاران در ژورنال حفاظت بیولوژیک (Biological Conversion Journal) منتشر شده است.
والتر درباره گورها می گوید: گورهای وحشی نوادگان اسب و خرهای امروز هستند ، متاسفانه اغلب گونه های گور در خطر انقراض هستند که دلیل اصلی آن فعالیت های انسانی تخریب زیستگاه و شکار بی رویه است.
گروه تحقیقات والزر به همراه همکاران آلمانی وی در چین و مغولستان در مورد گور وحشی آسیایی کار می کنند، زیر گونه های گور هم اکنون به مناطقی در ایران، چین مغولستان و ترکمنستان محدود شده اند، اگر چه این گونه در گذشته زیستگاههای گسترده و پراکنش وسیعی داشت ،زیر گونه «ایرانی» گورهای وحشی تنها متعلق به مرزهای ایران است.