عفونت پاروو ويروس يا پاروو (Parvo) كه اصطلاحا به آن ويروس اسهال و استفراغ پاروویی سگ نیز ميگويند یکی از بیشترین و مهمترین ویروسهایی است که در دینا سلامت سگها را تهدید می کند. این ویروس موجب التهاب و زخم در روده و ایجاد اسهال شدید در سگ مبتلا می شود. این اسهال می تواند خونی باشد و به شدت جان حیوان را تهدید می کند. متاسفانه هیچ درمان موثری برای مقابله با این ویروس وجود ندارد و تنها می توان با واکسیناسیون تا درصد بالایی از مبتلا شدن حیوان جلوگیری نمود. اگرچه هنوز هم سگهایی با وجود واکسینه شدن درگیر می شوند.
شناسایی این ویروس:
پاروا ویروس ، ویروسی است کاملاً سرسخت ، بادوام ، مقاوم و پایدار. این ویروس می تواند برای مدتهای طولانی بر روی زمین ، غذا و سایر لوازم زنده بماند. فرش و قالیچه ها جهت ضدعفونی کردن بسیار دشوارند. حتی این ویروس می تواند از طریق حشرات و جانواران موذی مانند سوسکها منتقل شود. این ویروس حتی در مقابل اسید فنیک و حرارت مقاوم است. تنها می توان با وایتکس مخلوط با آب ( به نسبت ۱ به ۲۰) این ویروس را غیر فعال کرد ، نور مستقیم آفتاب نیز موجب کشتن این ویروس می شود. اگرچه حدود یک تا دو هفته طول می کشد تا علائم بیماری در حیوان ظاهر شود ، علائم این ویروس از روز سوم در مدفوع قابل مشاهده است. این بدان معناست که حتی سگی با ظاهری کاملاً سالم می تواند ناقل این ویروس به منزل شما باشد.
علائم ویروس پاروا:
جالب توجه است که این ویروس می تواند کاملاً مخفی باشد و یا با علائم کشنده همراه باشد که این نشانه ها به چها عامل بستگی دارد:
۱) سن
سگ مبتلا
۲) جثه حیوان
۳) وجود پادتن در بدن حیوان
۴) نژاد حیوان درگیر
توله سگها پادتن را توسط شیر مادر (آغوز) دریافت می کنند و حتی اگر در محیط آلوده قرار گیرند به ندرت تا ۱۴-۲۰ هفتگی درگیر می شوند اما به محض اینکه مدت پادتن آنها به انتها برسد مبتلا می شوند. معمولاً توله های بالای ۶ ماه به این بیماری مقاومند و تنها به یک اسهال زود گذر مبتلا می شوند و معمولاً بعد از سن ۲-۱ سالگی آنقدر این بیماری کمرنگ و زود گذر می شود که حتی صاحب حیوان متوجه نخواهد شد. بدون هیچ دلیل علمی معمولاً نژادهای دوبرمن (Doberman) ، رتوایلر (Rottweiler) و پیت بول تریرآمریکایی (American Pit Bull Terrier) بیشتر درگیر این بیماری می شوند. معمول ترین فرم این ویروس التهاب و عفونت روده کوچک است که با ناراحتی ، افسردگی ، استفراق و کم شدن آب بدن حیوان همراه است. برخی توله ها به محض بروز اسهال می میرند و برخی دیگر بین ۶-۴ روز مقاومت می کنند. آنهایی که تا ۸ روز دوام بیاورند معمولاً زنده می مانند. از بین رفتن سلولهای خونی و زخم شدن روده حیوان باعث بوجود آمدن عفونت های باکتریایی ثانوی می شود. باید توجه داشت که بسیاری دیگر از باکتریها و ویروسها می توانند موجب اسهال خونی شوند و حتماً هر اسهال خونی مبنی بر ویروس پاروا نمی باشد.
راه تشخیص:
شما می توانید تنها از طریق کیت های مخصوص این ویروس به بیماری پی ببرید.
درمان:
درمان این ویروس می تواند با جبران آب از دست رفته از رگها که به دلیل اسهال صورت گرفته انجام پذیرد ( استفاده از سرم رینگر بهمراه بی کربنات). در روز اول ۴۰-۱۰ میلی لیتر برای هر ۴۵۴ گرم وزن بدن که در روزهای بعد مقدار آن کمتر می شود. به محض جبران کمبود آب می توان از سرم های غذایی زیر پوست حیوان تزریق نمود. ما همچنین از دارو برای آرام نمودن التهاب روده حیوان استفاده می کنیم مانند مترو کلروپرامید (۲.۵-۱ میلی گرم ۴-۳ بار در روز). معمولاً در ابتدا در سگهای بالغ یک تب زود گذر اتفاق می افتد که این امر در توله ها برعکس می باشد و حرارت بدنشان کم می شود و این توله ها به گرمای محیطی بیشتری احتیاج دارند. به محض اینکه
سگ بتواند مایعات مصرف کند می توان به او داروی pyrantel pamoate خوراند. برخی از دامپزشکان نیز برای کاهش درد حیوان از butorphanol tartrate استفاده می کنند. اگر توله بصورت ثابت شروع به خوردن غذا به میزان کم کند و یا دم خود را تکان دهد نشانه بهبودی است. با وجود این بسیاری از توله ها جان سالم به در نمی برند.
مصونیت از این ویروس:
امروزه انواع مختلفی از واکسن ها که ویروس زنده و ضعیف شده پاروا را شامل می شوند در بازار موجود است. اکثراً واکسنهایی که قبل از اتمام پادتن در بدن حیوان تزریق می شوند اثر نمی کنند. معمولاً واکسنها در دو مرحله ۱۴-۱۲ هفتگی و ۱۸ هفتگی تکرار می شود.