باستانشناسان آن چه را که به باور آنها یک گورستان خونآشام است را در لهستان کشف کردند.
به گزارش ایسنا، تیمی از مورخان گورهایی را در جنوب شهر گلیوایس کشف کردهاند که شامل چهار اسکلت همراه با سرهایشان است که این سرها بین رانهایشان قرار دارند.
باستانشناسان هیچ اموال زمینی مانند جوارات، کمربند یا سگک را همراه با این اسکلتها نیافتهاند.
بقایای این گورها برای انجام آزمایشهای بیشتر تحت مطالعهاند و دانشمندان تخمین میزنند که مالکان اسکلتها حدود قرن شانزدهم میزیستهاند.
سر بریدن یک خونآشام مشکوک عملی رایج در قرون وسطی بوده زیرا تصور میشد این تنها راه برای اطمینان از این است که آنها مرده باقی میمانند.
سال گذشته نیز باستانشناسان بلغاری مدعی
کشف جسد دو خونآشام در نزدیکی دیری در سوزوپول شده بودند که هر دوی آنها بیش از 800 سال قدمت داشتند و میلههای آهنی سنگینی در قفسه سینههایشان فرو رفته بود.
بوزیدهار دیمیترف، رییس موزه ملی بلغارستان، اعلام کرد که حدود 100 جسد خونآشام طی سالهای اخیر در این کشور
کشف شده است.
این موضوع نشان از عمل رایج کشتن خونآشامها در روستاهای بلغارستان تا دهه اول قرن بیستم است.
حتی امروزه نیز خونآشام تهدیدی بسیار جدی در اذهان روستاییان در تعدادی از دوردستترین جوامع اروپای شرقی به شمار میآید و در آنها صلیبهایی تولید میشوند و اجساد برای بیرون کشیدن میخ از درون قلبشان، نبش قبر میشوند.
ایده خونآشامهای مکنده خون گوشت زندهها به هزاران سال پیش بازمیگردد و در بسیاری از فرهنگهای باستان رایج بوده است.
باستانشناسان اخیرا سه هزار گور را در چک یافتهاند که در آنها صخرههایی بر روی اجساد قرار داشت تا از برخاستن مردگان از گورهایشان ممانعت شود.
ظهور مسیحیت فقط افسانههای خونآشام را تغذیه کرد زیرا این موجودات دشمنان مسیح به شمار میآمدند و ارواحی بودند که از اجساد افراد شرور برخاسته بودند. این خونآشامها جادهها را برای مکیدن خون انسانها و حیوانات جستجو میکردند.
در قرون وسطی و زمانی که کلیسا بسیار قدرتمند بود و تهدید نفرین ابدی خرافات را در بین روستائیان افزایش داد، ترس از خونآشامها بسیار معمول بود.
در تعدادی از موارد، مردگان با آجری در دهانشان دفن میشدند تا از برخاستن آنها برای مکیدن خون افرادی که از طاعون هلاک میشدند، جلوگیری شود.
گفته میشود، غربیها در قرن 18 و با سفرهای شهرندانشان به اروپای مرکزی و شرقی از وجود خونآشامها آگاهی یافتند.