چشمهای انسانها دروازه روحشان است؛ آیا در مورد پرندگان نیز این طور است؟ بر اساس تحقیقات جدید ظاهرا این موضوع راجع به پرندگان نیز صدق میکند.
ک شکارچی در زمان شکار مستقیما به شکار خود زل میزند، این نگاه مستقیم میتواند پیامآور خطر قریبالوقوع باشد. جولیا کارتر از دانشگاه بریستول طی یک آزمایش دریافت که با نگاه کردن مستقیم به پرنده میتوان سار را از بشقاب غذا دور نگاه داشت اما در صورتی که نزدیک بشقاب باشید و به دور دست نگاه کنید پرنده بدون ترس به غذا خوردن ادامه میدهد. این یک نمونه خوب است که نشان میدهد حیوانات چگونه سیگنالهای بیرونی را دریافت کرده و خودشان نیز از این علائم استفاده میکنند.
سار وحشی یک حیوان بسیار اجتماعی است و هر کجا که گروهی به دنبال غذا هستند؛ این پرنده نیز وارد جمع میشود. در این شرایط معمولا رقابت بسیار بالاست. سار وقتی در مییابد، خطر شکارچی رفع شده یا خطری وجود ندارد زودتر از سایرین به محل غذا بر میگردد و زمان بیشتری دارد تا از غذا استفاده کند.
نشانههای بارز خطر حمله شکارچی، مانند حرکت شکارچی در اطراف یا فرار کردن سایر حیوانات هستند اما بر اساس این تحقیقات جهت سر شکارچی و خیره بودن چشمها نشانههای دقیقتری از احتمال خطر به شمار میروند چرا که اکثر شکارچیان در زمان شکار سر خود را به سمت شکار برگردانده و به شکار زل می زنند.
دریافت این نوع نشانههای ظریف یک مزیت رقابتی به شمار میرود و اهمیت این نوع نشانهها را در نحوه تصمیمگیری حیوانات نشان میدهد.
آیا این پرندگان از نگاههای خیره یک انسان سیگنالهای خطی را دریافت میکنند؟ این سوالی است که هنوز پاسخی برایش یافت نشده است. این که این پاسخها ذاتی است یا اکتسابی باز هم مشخص نشده اما به هر حال سار با تکیه بر این نشانهها تصمیم میگیرد که چه حرکتی انجام دهد. ترجمه: رویا رییسی زنوز منبع: www.lifeslittlemysteries.com