حسن لبه



فارسى من ((حسن لبه )) است و در كتاب هاى قدیم از من به نام ((حصنى لبان )) یاد شده است . فرنگى ها و داروسازان به من ((پژ آن )) مى گویند. من یك ماده ى صمغى هستم بابوى معطر كه در اثر شكاف در تنه درختانى بیرون مى آیم كه در عربى به آنها ((ضروف )) و در زبان فرنگى ((استیراكس )) گویند. این درختان مخصوص نواحى حاره و استوایى بوده ، و در عربستان ، آفریقا و هند و مالزى به عمل مى آیند. در جنوب ایران نیز كشت آن ها امكان پذیر است .


تركیبات من بر حسب نوع گیاه و منشا تولید آنها فرق مى كند و به دو دسته تقسیم مى شود، اول نوع سیامى كه در حدود 39 درصد مواد عطرى و 5/1 درصد وانیلین دارد. دوم نوع سوماترایى كه داراى 26 تا 35 درصد مواد عطرى و چند ترشى است .
من مقوى قلب و باعث سرور و شادمانى هستم ، چه به صورت خوراكى مصرف شوم ، و چه از بخور من استفاده كنند. من داراى اثر خلطآور هستم و در مورد نزله و برونشیت مزمن و ضد عفونى كردن مجارى تنفس تجویز شده ام . در مصارف خارجى بهترین التیام دهنده ى زخم ها و بند آوردن خون بوده ، و معمولا بعد از كشیدن دندان از تنتور من استفاده مى كنند.
مالیدن من بر سر و پیشانى ، آبریزش چشم و بینى را كم مى كند. چكاندن محلول روغنى من ، درد گوش را تسكین مى دهد. خوردن من جهت تقویت معده و درمان پیچش شكم مفید است . شستشو با من جهت تقویت مو و جلوگیرى از ریزش آن نافع است . مقدار خوراك من نیم تا دو گرم است ، و بیشتر به صورت تنتور مصرف مى شوم .

زبان خوراکیها