\


به گزارش سرویس محیط زیست خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)،
 «توماس مارتین»، یکی از اساتید دانشگاه مونتانای آمریکا که به مطالعه پرندگان سراسر جهان پرداخته به حقایقی در مورد اینکه چگونه جوجه‌های آنها رشد می‌کنند، چگونه این جوجه‌ها تحت مراقبت مادرشان قرار می‌گیرند و چه مدت زمانی را بر اساس محل زندگی‌شان عمر می‌کنند، دست یافتند. 



توماس مارتین به مطالعه‌ای پرداخت که توضیح می‌دهد چرا پرندگان استوایی در مقایسه با پرندگان ساکن در مناطق شمالی تمایل دارند جوجه‌های کمتری داشته باشند و رشد آهسته‌تر و طول عمر بیشتری دارند. 



وی همچنین دریافت که بال‌های پرندگان آوازخوان استوایی سریع‌تر رشد می‌کند و مدت زمان بیشتری را با کمک مادرشان تغذیه می‌شوند. این تفاوت‌ها این موضوع را بیان می‌کند که چگونه جوجه‌های این پرندگان می‌توانند خود را هنگام حضور در لانه یا ترک آن از چنگال دشمن نجات دهند. 


در این بررسی مارتین و تیم تحقیقاتی‌اش به مطالعه 20 تا 30 گونه پرنده آوازخوان در فاصله سال‌های 2002 تا 2008 در ونزوئلا و سال‌های 2009 تا 2014 در مالزی پرداختند. همچنین آشیانه‌های پرنده‌های آوازخوان ایالت آریزونا طی 28 سال گذشته مورد بررسی قرار گرفت. 
به گزارش ساینس دیلی، به گفته کارشناسان پرنده‌های آوازخوان استوایی به طور معمول تنها دو جوجه را پرورش می‌دهند که این تعداد میان گونه‌های معتدل چهار جوجه یا حتی بیشتر است. همچنین جوجه‌های گونه‌های استوایی نسبت به گونه‌های ساکن در نیمکره‌شمالی رشد کندتری دارند که در نتیجه موجب می‌شود آنها مدت زمان طولانی‌تری را در لانه بگذرانند و بیشتر در معرض حمله حیوانات و پرندگان وحشی دیگر قرار می‌گیرند.