میكروبهایی كه در دهان همه ما وجود دارند و در بزاق شناورند، به سطح مینای دندان میچسبند. زمانی كه غذا میخوریم (بویژه موادی مانند سیب یا آدامس) و با حركت زبان و لبها هنگام صحبت كردن، این میكروبها به صورت خود به خود تقریبا از تمامی سطوح دندان بجز شیارهای سطح جونده، بین دندانها و ناحیه نزدیك به لثه پاك میشوند. وظیفه تمیز كردن این سطوح باقیمانده به عهده ماست و تنها راه آن استفاده از مسواك و نخ دندان است.
میكروبهای
باقیمانده در نواحی نزدیك به لثه (در سطوح بیرونی و زبانی و بویژه بین دندانها) بتدریج تجمع یافته و با جذب تركیبات معدنی بزاق، تبدیل به جرم شده و با تولید سموم خاصی موجب بیماری لثه میشوند. بیماری لثه بجز چند مورد خاص به آرامی پیشرفت میكند و بتدریج به بافتهای عمقی لثه گسترش مییابد كه نتیجه نهایی آن لقی دندان و از دست رفتن آن میباشد.
اولین علامت بیماری لثه، خونریزی هنگام مسواك زدن یا نخ دندان كشیدن یا گاز زدن میوههای سفت مانند سیب است.
این علامت هشدار دهنده را نباید نادیده گرفت و بایستی با رعایت بهداشت مناسب (مسواك زدن حداقل روزی 2 بار، بعد از صبحانه و قبل از خواب) آن را رفع كرد.
در صورتی كه بعد از 2 هفته خونریزی متوقف نشود، باید به دندانپزشك مراجعه كنید.
جرم دندانی علت اصلی بیماری لثهای است و بویژه در بین دندانها و سطح پشتی دندانهای جلویی فك پایین تشكیل میشود.
این كه گفته میشود جرمگیری
باعث حساس شدن و لقی دندانها میشود به ظاهر درست است، اما در این حالت
بیماری لثهای به قسمتهای عمقی اطراف ریشه دندانها گسترش یافته و جرم با چسباندن ظاهری دندانها و پوشاندن سطح ریشه مانع میشود كه حساس شدن و لقی دندانها را ببینیم و بعد از برداشت آن، این علائم آشكار میشوند.
بنابراین در صورت وجود جرم باید هر چه سریعتر به برداشت آن اقدام كرد، زیرا در غیر این صورت نمیتوان از گسترش بیماری لثه حتی با وجود بهداشت مناسب جلوگیری كرد.
بعضی از شرایط مانند سیگار كشیدن یا استفاده از قلیان موجب تجمع بیشتر جرم میشوند. پیشرفت بیماری لثه در برخی شرایط سریعتر میباشد كه از آن جمله میتوان به بالابودن سن، مصرف سیگار، نقایص ایمنی، دوره بارداری و پوكی استخوان اشاره كرد.