به گزارش سبزپرس در این همایش، عباس محمدی مدیر گروه دیده بان کوهستان با اسلایدهایی از گابیون بندی دره درکه و چشمه نرگس در دامنه های کوه توچال مربوط به سال های 87 و 89 نشان داد که رسوب گذاری در پشت بندها و سدهای کشور در هر سال دست کم 3 متر است.
او گفت که با چنین فرسایش خاک که ما در جهان رکورد دار آن هستیم، حتی اگر فرض کنیم که سدها برای کشور مفید و ضروری هستند، هم اکنون ساخت آن ها هیچ کمکی به اقتصاد کشور نمی کند. چرا که در واقع به جای ذخیره کردن آب، در حال انباشتن گل و لای در مخزن سدها هستیم. برای مثال در پشت سد دز که در سال 1341 افتتاح شده، تا سال 1389 حدود 700 میلیون متر مکعب (تقریبا معادل سه برابر حجم سد کرج) رسوب جمع شده که این رسوب ها، به سی متر بالای دریچه های آبیاری رسیده و تنها ده متر با رقوم آبگیر فاصله دارد که این مقدار هم تا هفت سال دیگر پر می شود.
محمدی اضافه کرد که با این وضع و در حالی که میزان فرسایش خاک بسیار بیشتر از چند دهه پیش شده، جای شگفتی است که در بالا دست سد دز، قرار است بلند ترین سد جهان (سد بختیاری) ساخته شود. جالب توجه این که در توجیه ساخت این سد گفته اند که به کم شدن رسوب گذاری در پشت سد دز کمک خواهد کرد؛ به عبارت دیگر می خواهند یک سازه بسیار گران قیمت و مخرب ده ها هزار هکتار جنگل و مرتع بر پا کنند تا در پشت آن گل و لای انباشت سازند! محمدی گفت که بدیهی ترین اصول اولیه آبخیز داری حکم می کند که با حفظ پوشش گیاهی به جلوگیری از رسوب گذاری، و به افزایش جذب آب توسط خاک کمک کنیم.
دیگر سخنرانان این همایش، فاطمه ظفرنژاد پژوهشگر حوزه آب، دکتر اسماعیل کهرم فعال محیط زیست، و سرهت رسول و ایپک تاسلی از فعالان ضد سد سازی ترکیه بودند. از مدافعان سد سازی هم برای شرکت در این همایش دعوت شده بود که از میان آنان مهندس مصطفی فدایی فر مدیر طرح جامع آب (در وزارت نیرو) و خیراللهی از مهندسان سد ساز مازندران، سخنرانی کردند