«تاریخ» از کلمه یونانی گرفته شده و به معنای چیزی است که با پرسیدن مشخص می شود. کار تاریخ دانان پرسیدن سوالات و یافتن پاسخ ها است. یونانیان اولین ملتی بودند که تاریخ را بر مبنای گزارش اولیه حقایق می نوشتند. هرودوت که در سال ۴۲۵ قبل از میلاد در گذشت، درباره جنگ های میان یونانیان و ایرانیان مطالبی را نوشت. او به مکان های مختلف سفر می کرد و با مردمی که در جنگ ها شرکت داشتند گفت و گو می کرد.
تاریخ دانان بر اساس دیدگاه و خط مشی فکری کار می کنند. اولین مردمی که تاریخ خود را نگاشتند چینی ها بودند و ما هنوز هم نام اولین تاریخ شناس چینی یعنی سیما کیان را به خاطر داریم که تاریخ چین در ۱۰۰ سال قبل میلاد مسیح نوشت. از نظر مورخین اولیه نوشتن داستان ها و افسانه ای دوران گذشته و شرح پیدایش کشور و یا سرزمین شان مهم تلقی می شد.
گاهی اوقات همان مردمی که تاریخ یا واقعه ای را به وجود آوردند، درباره آن نیز مطلبی می نوشتند. به عنوان مثال، جولیوس سزار، فرمانده و امپراتور روم باستان، کتابی را در خصوص وقایع و ماجراهای قهرمانی خود در گل (نام قدیم کشور فرانسه) به رشته تحریر در آورد.