مطالعاتی که به تازگی انجام گرفته اند نشان می دهند محیط خارجی و کم فروغ سامانه خورشیدی زمین، محدوده گرانشی سایه و روشنی است که در آن اجرام سرگردانی از دیگر ستاره ها به بقایای سرگردان سامانه خورشیدی می پیوندند.
به گفته دانشمندان در فاصله 6 تریلیون مایلی از خورشید تعداد نامشخصی از هسته های ستاره های دنباله دار کهنسال که وسعت هر یک تنها چند مایل است، در حرارتی نزدیک به صفر مطلق در حال پرسه زدن هستند.
زمانی که این اجرام دچار آشفتگی گرانشی می شوند مانند سیبهایی که با تکان دادن درخت فرو می ریزند به سمت بخشهای داخلی تر سامانه خورشیدی حرکت می کنند. دانشمندان دست کم بر اساس جهت و تناوب ورود ستاره های دنباله دار به بخشهای داخلی سامانه خورشیدی، گمان می برند که این محدوده و ستاره های قدیمی آن وجود دارند.
این منطقه فرضی پس از اینکه اخترشناس آلمانی "یان اورت" برای اولین بار ایده وجود چنین منطقه تاریک و روشنی را برای شرح دادن مخزن پنهان ستاره های دنباله دار ارائه کرد به ابر "آُورت" شهرت یافته است. اما نام جذاب تر این محدوده می تواند "قلمرو دنباله دارهای بیگانه" باشد زیرا در این یخچال کهنسال و دور افتاده ستاره های دنباله داری وجود دارند که نیروی گرانشی سامانه خورشیدی آنها را از دیگر ستاره ها ربوده است.
"هال لوینسون" از موسسه مطالعاتی ساوث ولز در کلرادو می گوید شبیه سازی های رایانه ای نشان می دهند که خورشید جوان می توانسته است در حدود 4.5 میلیارد سال پیش ستاره های دنباله داری را از ستاره های نوزاد همسایه ربوده باشد. به گفته وی با توجه به مجاورت ستاره های جوان در سحابی اوریون تصور کردن رویدادی به جز این بسیار دشوار خواهد بود.
به صورت متعارف و رایج تصور بر این است که ستاره های دنباله دار در مرحله شکل گیری سیاره ای سامانه خورشیدی زمین، با آن همراهی کرده اند و پس از آن تحت تاثیر نیروی گرانش، مانند وسایل اضافی که در اتاق زیر شیروانی انبار می شوند، به فواصل دوردست تر رانده شده اند. اما این رویداد می تواند در سامانه های ستاره ای دیگر نیز رخ دهد و از این رو فضاهای بین ستاره ای اکنون باید مملو از ستاره های دنباله دار سرگردانی باشد که از ستاره های مادر خود رانده شده اند.
بر اساس تخمینهای مدل لوینسون باید در حدود 400 میلیارد ستاره دنباله دار در خارج از سامانه خورشیدی وجود داشته باشند که پیوند سستی با خورشید دارند اما در شبیه سازیی که در آن ستاره های دنباله دار تنها از سامانه خورشیدی جوان متولد شده اند، جمعیت این اجرام کیهانی در حدود 6 میلیارد است، یعنی هر انسانی که در حال حاضر بر روی زمین زندگی می کند، می تواند یک ستاره دنباله دار داشته باشد.
لوینسون معتقد است ایده قلمرو ستاره های دنباله دار بیگانه به واسطه رصدهایی که نظاره گر ستاره های دنباله دار با چرخشهای مداری طولانی مدت بوده اند تقویت می شود، ستاره هایی که می توانند از ستاره ای دیگر به جز خورشید به وجود آمده باشند.
در صورتی که این ایده درست باشد، ستاره های دنباله دار نه تنها می توانند ساختار شیمیایی بومی سامانه خورشیدی جوان را در اختیار انسان قرار دهند بلکه می توانند نمونه های شیمیایی محیطهای پیرامونی ستاره هایی که به همراه خورشید متولد شده اند نیز در اختیار انسان قرار دهند.
بر اساس گزارش فاکس نیوز، از این رو انسان شاید بتواند به جای ارسال کاوشگر برای نمونه برداری از این اجرام کیهانی ارزشمند، نشسته و در انتظار باشد تا آنها خود به سوی او بیایند. این ایده حتی می تواند از فرضیه "اگزوِژنِسیس"، فرضیه ای که معتقد است عناصر سازنده حیات از طریق ستاره ها به زمین حمل شده اند نیز پشتیبانی کند.
یادداشت های بازدید کنند گان