ایسنا: آخرین ماده معدنی که احتمال می‌رفت تنها در نمونه منتقل شده از ماه وجود داشته باشد، در منطقه پیلبارا در غرب استرالیا شناسایی شد.
پس از فرود موفقیت آمیز آپولو ۱۱ بر سطح کره ماه در سال ۱۹۶۹ میلادی، فضانوردان سنگ هایی را برای بررسی با خود به زمین آوردند. این سنگ ها نخستین بار در دهه ۷۰ میلادی مورد بررسی قرار گرفتند و سه ماده معدنی آرمالکولیت، پیروکس فرویت (از گروه پیروکسین) و ترانکوئیلیتیت کشف شدند.
پروفسور “بیرگر راسموسن” استاد دانشگاه کرتین استرالیا در هنگام بررسی یک تکه سنگ صیقل خورده در اسکن میکروسکوپی موفق به شناسایی ماده معدنی ترانکوئیلیتیت (tranquillityite) شد.
آرمالکولیت و پیروکس فرویت بعدها روی زمین کشف شدند، اما تلاش برای یافتن ماده معدنی ترانکوئیلیتیت تاکنون ناکام مانده بود.
نتایج تحقیقات اخیر محققان دانشگاه استرالیای غربی که در مجله زمین شناسی منتشر شده نشان می دهد، ماده معدنی ترانکوئیلیتیت روی زمین نیز وجود دارد.
دکتر “جانت مولینگ” و تیم تحقیقاتی برای شناسایی ماهیت ماده معدنی، سنگ های منطقه پیلبارا را با کمک اشعه ایکس و میکروسکوپ های الکترونی مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. بررسی نمونه منتقل شده از ماه با سنگ های منطقه پیلبارا کاملا مطابقت داشتند و ساختار بلوری مواد معدنی هر دو سنگ یکسان بودند.
محققان معتقدند ترانکوئیلیتیت به دلیل کمیاب بودن و خاصیت تغییر پذیری، آخرین ماده معدنی ماه است که بر روی زمین کشف می شود. ماه فاقد آب است و مواد معدنی موجود در آن بسیار بکر هستند، اما مقدار کم آب در ماگمای زمین باعث تغییر مواد معدنی شده و شناسایی آنها را دشوار می کند.
ماده معدنی ترانکوئیلیتیت که پیش از این تصور می شد تنها در ماه، مریخ و شهاب سنگ ها وجود دارد، یک ماده معدنی ایده آل برای سنجش سن سنگ توسط آزمایشات رادیومتریک است.
عمر سنگ های منطقه پیلبارای استرالیا که حاوی این ماده معدنی هستند، پیش از این ۸۲۰ میلیون سال اعلام شده بود که تحقیقات جدید سن آنها را ۱۰۴۰ میلیون سال تخمین می زند.
The underlying connection was closed: Could not establish trust relationship for the SSL/TLS secure channel.