صفحه-نخست » سگ

سگ‌های نژاد پاگ (Pug) ظریف به نظر می‌رسند، ولی قوی و محکمند. کانون سگ امریکا آن‌ها را در ردۀ سگ‌های عروسکی ثبت کرده است. به آن‌ها لقب دلقک داده‌اند، چون هم بامزه‌اند و هم از خودنمایی لذت می‌برند. آن‌ها سگ‌هایی بغلی هستند و به دنیا می‌آیند تا همدم و مونس انسان‌ها باشند.

نگاهی مختصر به نژاد پاگ
گروه نژادی: سگ‌های خانگی.

قد: ارتفاع او از زمین تا شانه ، از 25 سانتی‌متر تا 36 سانتی‌متر.

وزن: از 6 تا 8 کیلوگرم.

طول عمر: 12 تا 15 سال.

صورت بامزۀ پاگ، با آن چین‌ و چروک‌هایی که دور چشمان بزرگ و سیاهش دارد، لبخند به لبتان می‌آورد. عده‌ای بر این باورند که اسم این نژاد از کلمه‌ای لاتین گرفته شده به معنی «مشت». چون صورت پاگ شبیه به مشت انسان است.

سگ‌های نژاد پاگ در درونشان دلقکند، ولی وقار خودشان را حفظ می‌کنند. آن‌ها سگ‌های بازیگوشی هستند و همیشه برای بازی و تفریح آماده‌اند، از طرف دیگر، عاشق صاحبانشان هستند و دوست دارند همیشه به آن‌ها نزدیک باشند. پاگ‌ها دوست دارند در مرکز توجه باشند و اگر به آن‌ها بی‌توجهی شود، قلبشان می‌شکند.

سگ‌های نژاد پاگ  عضلانی و چهارشانه‌اند، اما معمولا وزنشان بیشتر از 9 کیلوگرم نمی‌شود. سر و چشمانشان بزرگ و گرد است. روی صورتشان چین‌های عمیق مشخصی دارند. در افسانه‌ها آمده است که چینی‌ها، که استاد پرورش این نژاد بودند، برای این چین‌ها ارزش زیادی قائل بودند، زیرا این چین‌ها شبیه نماد موفقیت در زبان چینی بود. بخصوص اگر فرم چین صورت سگی شبیه به واژۀ شاهزاده، به زبان چینی، بود بسیار بیشتر برایشان ارزش داشت.

خال‌های روی گونه‌های پاگ به خال زیبایی معروفند. پوزۀ سیاهی، مثل ماسک، دارند. روی پیشانی‌شان فرورفتگی‌ای مثل اثر انگشت دیده می‌شود. روی ستون فقراتشان نوار سیاهی تا دم پیچ‌دارشان کشیده شده است. گوش‌هایشان نرم و سیاه و مخملی است. فرم چانه‌شان مختص به خودشان است، دندان‌های فک پایین، اندکی جلوتر از دندان‌های فک بالاست.

سگ‌های نژاد پاگ جذاب، شاد، احساساتی، باوفا، بازیگوش و شیطان هستند. در عین حال بسیار باهوشند. داشتن همۀ این صفات کنار هم سبب می‌شود پاگ‌ها کمی خودرای باشند. برای همین تربیت کردن آن‌ها خیلی آسان نیست.

پاگ‌ها توانایی این را دارند که سگ‌های مراقب خوبی باشند، اما چون علاقۀ زیادی به واق‌واق کردن ندارند این مسئولیت را به آن‌ها واگذار نکنید. آن‌ها اگر به‌درستی تربیت و اجتماعی شوند، می‌توانند ارتباط خوبی با بچه‌ها و حیوانات دیگر داشته باشند.

سگ‌های نژاد پاگ کوچکند و در خانه زیاد فعال و پرجنب‌وجوش نیستند. به همین سبب انتخاب خوبی برای زندگی در آپارتمان هستند. آن‌ها به سبب داشتن صورتی صاف و بدون پوزه نمی‌توانند در هوای سرد یا گرم خوب نفس بکشند و بهتر است در خانه بمانند. پاگ‌ها دو لایه موی کوتاه دارند و به ریزش زیاد موهایشان مشهورند. اگر صاحب یک پاگ قشنگ هستید، باید جاروبرقی قدرتمندی داشته باشید.

چند نکتۀ مهم دربارۀ نژاد پاگ
پاگ‌ها یک‌دنده‌اند و گاهی خیلی خرابکار. برای تربیت آن‌ها خوب است که از پارک استفاده کنید.
سگ‌های نژاد پاگ نمی‌توانند در هوای خیلی گرم و مرطوب به‌راحتی نفس بکشند. هوا وقتی از پوزه و مجرای تنفسی سگ می‌گذرد، تا به ریه‌ها برسد، خنک می‌شود، ولی پوزۀ پاگ کوتاه است و خنک‌سازی هوا انجام نمی‌شود. وقتی پاگ خود را بیرون می‌برید، به نفس کشیدنش دقت کنید که به نفس‌نفس زدن نیافتد. پاگ‌ها واقعا سگ‌های درونِ خانه‌اند و نباید بیرون از خانه نگهداری شوند.
علی‌رغم موهای کوتاهشان، ریزش موی زیادی دارند.
پاگ‌ها، دائم، خس‌خس و خِرخِر و خُرخُر می‌کنند.
پاگ‌ها چشم‌های برجسته‌ای دارند، برای همین مستعد بیماری‌های چشمی‌اند.
سگ‌های نژاد پاگ عاشق غذا خوردن‌اند. هرچه‌قدر بتوانند می‌خورند. از آنجایی که خیلی زود وزنشان زیاد می‌شود، اگر مراقب اندازۀ غذای آن‌ها نباشید، به چاقی بیش از حد مبتلا می‌شود که برای سلامتی‌شان ضرر دارد.
پاگ‌ها به رابطه‌ای پایدار با انسان نیاز دارند. اگر شما می‌خواهید صاحب یک پاگ شوید، آماده باشید که همه جا دنبال شما راه برود، روی پای شما بنشیند و بخواهد که روی تخت، کنار شما، بخوابد.
دوستداران پاگ، معمولا، کسانی هستند که به معاشرت‌های گروهی علاقه دارند. آن‌ها دوست دارند پاگ‌ها را دور هم جمع کنند، رژه رفتنشان را ببینند و لباس‌های مختلف به آن‌ها بپوشانند.
تولۀ کوچک خود را از توله‌کش‌ها نخرید. توله‌تان را از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که به‌خوبی از سگ‌هایش مراقبت کند و پیش از تولید مثل از سلامت سگ‌هایش مطمئن شود.
تاریخچۀ نژاد پاگ
اصل و نسب پاگ‌ها به چین، در زمان امپراطوری هان (Han)، می‌رسد که از سال 206 پیش از میلاد مسیح تا سال 200 میلادی بر چین حکومت کردند. بعضی مورخان معتقدند که پاگ‌ها از خانوادۀ ماستیف تبتی (Tibetan Mastiff) هستند. امپراطوران چین برای پاگ‌ها بسیار ارزش قائل بودند، به‌طوری که آن‌ها را در مکان‌های مجلل حفاظت‌شده نگهداری می‌کردند.

نژاد پاگ یکی از سه نژاد پوزه‌کوتاهی است که چینی‌ها پرورش می‌دادند: شیتزو (Shih Tzu)، پیکینیز (Pekingese) و لو-زی (Lo-sze)، که اجداد باستانی پاگ‌های امروزی‌اند. بعضی می‌گویند شیرهای سنگی چین تمثالی از همین پاگ‌های باستانی هستند. شواهد نشان می‌دهند که سگ‌هایی شبیه به پاگ در تبت و ژاپن کهن زندگی‌ می‌کردند.

در اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم، چینی‌ها تجارت با اروپایی‌ها را آغاز کردند. طبق گزارش‌های به جای مانده، تاجران هلندی سگ‌های نژاد پاگ را با خود به اروپا بردند و آن‌ها را ماپ‌شاند (Mopshond) نامیدند. هنوز هم، در اروپا، پاگ‌ها به این نام مشهورند.

خیلی زود، پاگ‌ها در بین خاندان‌های سلطنتی اروپا محبوب شدند و حتی گاهی در سرنوشت بسیاری از این خاندان‌ها موثر بودند. در هلند، بعد از اینکه یک پاگ جان ویلیام سوم (William III) را، در سال 1572م، نجات داد، پاگ‌ها رسما سگ‌های دربار سلطنتی هلند شدند. این سگ هشدار داده بود که فردی اسپانیایی دارد به شاه نزدیک می‌شود. زمانی که ویلیام سوم و همسرش، مِری دوم (Mary II)، به انگستان رفتند، تا تخت پادشاهی را از جیمز دوم (James II) بگیرند، سگ‌های پاگشان را با خود بردند.

محبوبیت پاگ‌ها در سراسر اروپا گسترش یافت، در نتیجه در کشورهای مختلف، اسم‌های مختلفی به آن‌ها دادند، مثلا کارلین (Carlin) در فرانسه، دُگولو (Dogullo) در اسپانیا، مَپس (Mops) در آلمان، کِگِن‌لینو (Caganlino) در ایتالیا.

ماری آنتوانت (Marie Antoinette)، آخرین ملکۀ فرانسه، پیش از ازدواج با لویی شانزدهم (Louis XVI)، صاحب سگی از  نژاد پاگ بود به اسم مَپس. ژوزفین بناپارت (Josephine Bonaparte)، زن مشهور دیگری است که سگی از نژاد پاگ، به نام فُرچین (Fortune)، داشت. او پیش از ازدواج با ناپلئون در زندان بود و فقط سگ محبوبش می‌توانست به ملاقات او برود، برای همین ژوزفین پیغام‌هایش را در قلادۀ او پنهان می‌کرد تا به دست خانواده‌اش برسد.

در آغاز قرن نوزدهم میلادی، در انگلستان، دو خانوادۀ مشهور از پاگ‌ها تبدیل به معیار و ملاک نژاد پاگ شدند. یکی پاگ‌های موریسون (Morrison) که از نسل سگ‌های سلطنتی ملکه شارلوت (Queen Charlotte)، همسر جورج سوم (George III)، بودند و دیگر پاگ‌هایی لرد و لیدی ویلابی دِرِسبی (Willoughby d’Eresby)، از سگ‌های وارداتی روسیه و مجارستان، پرورش دادند.

در سال 1861 میلادی، در انگلستان، برای اولین بار پاگ‌ها به نمایش گذاشته شدند. جلد اول نسب‌نامۀ این سگ‌ها شامل 66 پاگ است و از سال 1871 شروع می‌شود.

در همین زمان، در چین، پاگ‌ها در خاندان‌های سلطنتی پرورش داده می‌شدند. زمانی که، در سال 1860، سربازان انگلیسی قصرهای امپراطوری چین را اشغال کردند، در آن‌جا پاگ‌های زیادی یافتند و بعضی از آن‌ها را با خود به انگلستان بردند. از جملۀ آن‌ها دو پاگ خالص بودند به نام‌های لَم (Lamb) و مُس (Moss). تولۀ حاصل از این دو کلیک (Click) نام گرفت. او از پاگ‌های دیگر یک سروگردن بلاتر بود. بارها و بارها جفت‌گیری کرد و فرزندانش از هر دو خانوادۀ موریسون و ولابی درسبی بیشتر شدند. کلیک نژاد پاگ را بهبود بخشید و پاگ‌هایی را امروز می‌شناسیم به وجود آورد.

پاگ‌ها در دوران ویکتوریا بسیار محبوب شدند، به‌طوری که عنصر ثابت نقاشي‌ها، پست‌کارت‌ها و مجسمه‌ها بودند. آن‌ها معمولا با قلاده‌های تزیین‌شده یا پاپیون‌های بزرگ دور گردن‌های کوتاه و کلفتشان تصویر شده‌اند.

ملکه ویکتوریا (Queen Victoria) تعداد زیادی پاگ داشت و پاگ هم پرورش می‌داد. او پاگ‌های زرد-حنایی را بیشتر دوست داشت، ولی لیدی بِرَسی (Lady Brassey)، در سال 1886، چند پاگ سیاه از چین آورد و آن‌ها مشهور کرد. از آنجا که ویلیام هوگارت (Willliam Hogarth)، نقاش انگلیسی، از دوست‌داران نژاد پاگ بود و تصویر آن‌ها، بخصوص پاگ‌های سیاه، را در نقاشی‌های مشهور خود کشیده است، پی می‌بریم که پاگ‌های سیاه در اوایل قرن هجدهم میلادی وجود داشتند. گویا (Goya)، نقاش اسپانیایی نیز، در سال 1785، تصویر پاگ‌ها را در نقاشی‌های خود کشیده است.

امریکایی‌ها، بعد از جنگ داخلی، با نژاد پاگ آشنا شدند و کانون امریکایی نگهداری از سگ‌ها (AKC) در سال 1885 این نژاد را در فهرست خود ثبت کرد. در آغاز سگ‌های نژاد پاگ خیلی محبوب بودند، ولی در پایان قرن نوزدهم، این محبوبیت کاهش یافت و فقط چند پرورش‌دهنده به کارشان ادامه دارند، ولی بعد از چند سال دوباره نژاد پاگ محبوب شد. در سال 1931،  باشگاه سگ‌های پاگ، در امریکا تاسیس شد و در همان سال از طرف کانون امریکایی نگهداری از سگ‌ها به رسمیت شناخته شد.

اندازۀ سگ‌های نژاد پاگ
پاگ‌های نر و ماده، معمولا، بین 6 تا 8 کیلوگرم هستند و قدشان، از زمین تا سر شانه، بین 25 تا 64 سانتی‌متر است.

ویژگی‌های شخصیتی سگ‌های نژاد پاگ
از پاگتان نخواهید که شکار کند، نگهبانی دهد یا شکار تیرخورده را برایتان پیدا کند. آن‌ها متولد می‌شوند که همدم شما باشند و این کار را خیلی خوب بلدند. آن‌ها به محبت و توجه شما نیاز دارند و اگر مهربانی و وفاداری‌شان بی‌پاسخ بماند، بسیار غمگین می‌شوند.

سگ‌های نژاد پاگ ترجیح می‌دهد به جای هر فعالیتی روی پای شما بنشینند. البته این حرف به این معنی نیست که مثل سریش به شما می‌چسبند. آن‌ها بازیگوشی هم می‌کنند و با اداها و رفتارهای خود صاحبانشان را به خنده می‌اندازند. بی‌خود نیست بهشان می‌گویند دلقک.

اینکه پاگ شما چه خلق‌وخویی داشته باشد، به خیلی چیزها بستگی دارد، از جمله: وراثت، تربیت و اجتماعی شدن. توله‌های خوش‌اخلاق پاگ بازیگوشی و کنجکاوی را دوست دارند. به آدم‌ها نزدیک می‌شوند و  به آغوش آن‌ها می‌روند. توله‌ای را انتخاب کنید که متعادل باشد؛ نه ترسو باشد و گوشه‌ای پنهان شود و نه توله‌های دیگر را گاز بگیرد. هنگام گرفتن توله یک از والدینش را ببینید تا مطمئن شوید که خلق‌وخویش را می‌پسندید و با او راحتید. دیدن یکی دیگر از اعضای خانواده، مثل دایی، به تصمیم‌گیری شما کمک ‌می‌کند.

مثل بقیۀ سگ‌ها، پاگ‌ها هم باید خیلی زود اجتماعی شوند. آدم‌ها، بوها، صداها و شرایط مختلف را تجربه کنند. توله‌ای که به‌خوبی اجتماعی شود، در آینده، سگ خوشبختی خواهد بود که از تجربه‌های مختلف لذت می‌برد.

برای اجتماعی کردن سگ خود، اگر جایی را می‌شناسید که در آن سگ‌ها متنوع و متعددی وجود دارد، می‌توانید او را به آن‌جا ببرید. به خانه‌تان مهمان دعوت کنید. او را به پیاده‌روی ببرید و بگذارید به آرامی با همسایه‌ها آشنا شود.

بیماری‌های رایج در نژاد پاگ
سگ‌های نژاد پاگ، معمولا، سالمند، ولی بعضی بیمار‌ی‌ها در این نژاد شایع‌تر است. مسلما همۀ پاگ‌ها به همۀ بیماری‌ها مبتلا نمی‌شوند، ولی آگاهی داشتن دربارۀ این بیماری‌ها به ما کمک می‌کند که بهتر از سگ خود مراقبت کنیم.

تولۀ خود را از پرورش‌دهنده‌ای بگیرید که آگاه و مسئول باشد و از سگ‌ها به‌خوبی مراقبت کند. دربارۀ پاگ‌ها، مطمئن شوید که پدر و مادر تولۀ شما به چند بیماری مبتلا نباشند: مثل ناهنجاری‌های مفصل ران (Hip Dysplasia)، ناهنجاری‌های آرنج (Elbow Dysplasia)، کم‌کاری تیروئید (Hypothyroidism)، بیماری فون ویلبراند (Von Willebrand’s disease)، کمی پلاکت خون (Thrombopathia).

بهتر است که با بیماری‌هایی که در نژاد پاگ شایع است بیشتر آشنا شویم:

شوره (Walking Dandruff):
وجود نوعی کنه در پوست سبب به وجود آمدن این نوع شوره می‌شود. اگر بر پوست سگ خود، بخوصوص در ناحیۀ پشتش، مقدار زیادی شوره مشاهده کردید، حتما او را نزد دامپزشک ببرید. این نکته را هم بدانید که این نوع شوره واگیردار است.

آنسفالیت سگ‌های پاگ (Pug Dog Encephalitis):
نوعی التهاب مغزی است که فقط در نژاد پاگ دیده می‌شود. محققان نمی‌دانند چرا پاگ‌ها به این بیماری مبتلا می‌شوند، فقط می‌دانند که این بیماری وراثتی است. هیچ راهی برای آزمایش آنسفالیت وجود ندارد. در نتیجه دارویی هم نمی‌شود تجویز کرد. آزمایش دربارۀ این بیماری فقط بعد از مردن سگ امکان‌پذیر است. سگی که آنسفالیت دارد تشنج می‌کند. کور می‌شود. به کما می‌رود و می‌میرد. این روند در چند روز یا نهایتا در چند هفته اتفاق می‌افتد.

صرع (Epilepsy):
پاگ‌ها به نوعی از صرع مبتلا می‌شود که علتش مشخص نیست. صرع موجب تشنج آن‌ها می‌شود. اگر سگ شما دچار تشنج شد، او را نزد دامپزشک ببرید تا داروی مناسب را تجویز کند.

زوال اعصاب (Nerve Degeneration):
اگر پاگ مسن شما پاهایش را بر زمین می‌کشد، تعادل ندارد، نمی‌تواند بالا یا پایین بپرد، کنترل ادرار و مدفوعش را ندارد، احتمالا به زوال اعصاب مبتلا شده است. این بیماری به مرور رشد می‌کند و سگ در آن درد نمی‌کشد. پاهای جلو معمولا قوی باقی می‌مانند. بسیاری از کسانی که پاگشان به این بیماری مبتلا شده است با تهیۀ ویلچر به او کمک می‌کنند. بعضی دامپزشکان سعی می‌کنند این بیماری را با دارو کنترل کنند. محققان هنوز دلیل پدید آمدن این بیماری را نمی‌دانند.

زخم قرنیه (Corneal Ulcers):
چون چشم پاگ‌ها بزرگ و برجسته است، به‌سادگی صدمه می‌بیند. اگر سگ شما چشمانش را نیمه‌باز نگه می‌دارد یا چشمانش خیلی قرمز می‌شود، خیلی سریع او را نزد دامپزشک ببرید. خوشبختانه، زخم قرنیه با دارو درمان می‌شود، اما اگر مداوا نشود ممکن است به کوری منجر شود.

خشکی چشم (Dry Eye):
خشکی چشم زمانی بروز می‌کند که چشم نتواند به اندازۀ کافی اشک تولید کند. اگر دامپزشک با انجام آزمایش تشخیص دهد که علت خشکی چشم کمی اشک است، دارو تجویز می‌کند. گاهی همزمان با خشکی چشم، سگ به کراتیت رنگ‌دانه (Pigmentary) نیز مبتلا می‌شود. کراتیت رنگ‌دانه بر روی قرنیه، مخصوصا در گوشه‌های چشم، لکه‌های سیاه ایجاد می‌کند. اگر این لکه‌های سیاه روی چشم را بگیرد، سگ کور می‌شود. درمان دارویی چشم را تر نگه می‌دارد و لکه‌ها را از بین می‌برد، ولی باید بدانید مدت زمان درمان آن طولانی است.

مشکلات چشمی (Eye Problems):
بیماری‌های چشمی در پاگ‌ها شایع است:

کرۀ چشم از جایش خارج شده و پلک پشت آن قرار می‌گیرد (Proptosis).
مژه درون پلک رشد می‌کند و موجب خراشیدگی سطح چشم می‌شود (Distichiasis).
سلول‌های بینایی در شبکیه از بین می‌رود و به کوری منجر می‌شود (Progressive retinal atrophy).
 پلک لوله می‌شود و به داخل چشم برمی‌گردد (Entropion).
جرب (Demodectic Mange):
در پوست همۀ سگ‌ها تعدادی انگل جرب وجود دارد. این انگل‌ها، بعد از تولد توله، از مادر به او منتقل می‌شود، ولی به انسان یا سگ‌های دیگر منتقل نمی‌شود. انگل جرب در ریشۀ موها زندگی‌می‌کند و معمولا مشکلی برای سگ ایجاد نمی‌کند، اما اگر سیستم ایمنی پاگ شما ضعیف باشد، او را بیمار می‌کند. بیماری در آغاز، فقط در قسمت‌هایی از بدن دیده می‌شود، ولی اگر درمان نشود در سرتاسر بدن سگ پخش می‌شود. قسمت‌هایی از پوست، که مبتلا به جرب باشد، قرمز و پوسته‌پوسته می‌شود و موی آن قسمت‌ها می‌ریزد.

عفونت استاف (Staph Infection):
باکتری استاف در پوست سگ‌ها وجود دارد، اما دستگاه ایمنی بعضی سگ‌ها بر اثر استرس ضعیف می‌شود و در نتیجه این باکتری جوش و عفونت در فولیکول‌هاي مو ايجاد می‌کند. در قسمت‌هایی از پوست که مو دارد، شکل زخم‌ها شبیه کهیر است، اما در قسمت‌های بدون مو شبیه به قارچ پوستی است. شما در صورت مشاهدۀ هر نوع جوش یا قرمزی سگ خود را به دامپزشک نشان دهید.

عفونت قارچی (Yeast Infection):
اگر سگتان بوی بد بدهد، خارش داشته باشد و پوستش ضخیم شود، احتمالا به عفونت قارچی مبتلاست. به دامپزشک مراجعه کنید تا داروی مناسب را تجویز کند.

جابه‌جایی مهره (Hemi-vertebrea):
در سگ‌های پوزه‌کوتاه، مثل پاگ‌ها و بولداگ‌ها، جابه‌جایی مهره شایع است. گاهی فقط چند مهره درگیر می‌شوند. در این حالت سگ‌ می‌تواند به زندگی عادی خودش ادامه دهد. گاهی مهره‌های بیشتری دچار جابه‌جایی می‌شوند و ممکن است سگ را فلج شود. در این شرایط ممکن است عمل جراحی مفید باشد.

ناهنجاری‌های مفصل ران (Hip Dysplasia):
عوامل بسیاری در ناهنجاری مفاصل ران موثر هستند: مثل وراثت، عوامل محیطی و بعضی رژیم‌های غذایی. اغلب پاگ‌هایی که این ناهنجاری را دارند، تحت نظر پزشک، می‌توانند زندگی عادی داشته باشند.

بیماری لگ پرتس (Legg-Perthes Disease):
این بیماری هم مفصل ران را درگیر می‌کند. خون‌رسانی به سر استخوان ران (استخوان بزرگ پاهای عقب) کاهش می‌یابد و استخوان، از ناحیۀ سر که به لگن وصل می‌شود، تجزیه می‌گردد. اولین نشانه‌های این بیماری، از قبیل لنگیدن و از بین رفتن ماهیچه‌ها، در 4 تا 6 ماهگی خودش را نشان می‌دهد. این بیماری را با عمل جراحی می‌توان کنترل کرد.

دررفتگی کشکک (Patellar Luxation):
به وضعیتی گفته می‌شود که کشکک زانو از جای خودش خارج بشود. معمولا سگ‌ها باوجود این بیماری می‌توانند به زندگی عادی خود ادامه دهند، اما گاهی این بیماری منجر به درد زیاد و لنگیدن در سگ می‌شود که در آن صورت به عمل جراحی نیاز دارد.

حساسیت به واکسن (Vaccination Sensitivity):
در سگ‌های نژاد پاگ حساسیت به واکسن گزارش شده است. این حساسیت معمولا به صورت کهیر، التهاب، درد و خوابالودگی خودش را نشان می‌دهد، اما در موارد نادری منجر به مرگ سگ هم شده است. بعد از زدن واکسن تا چند ساعت سگ خود را تحت نظر بگیرید و با مشاهدۀ هر نشانۀ غیرطبیعی با دامپزشک خود تماس بگیرید.

مراقبت و نگهداری از سگ‌های نژاد پاگ
سگ‌های نژاد پاگ گرچه بازیگوش و پرانرژی‌اند، به مراقبت زیاد نیاز ندارند. برای همین افراد مسن به‌راحتی می‌توانند از آن‌ها نگهداری کنند. پاگ‌ها ساکتند و در فضای خانه تحرک چندانی ندارند، به همین سبب برای زندگی در آپارتمان بسیار مناسبند.

در جسم کوچک آن‌ها انرژی فراوانی پنهان شده است. اگر به اندازۀ کافی با پیاده‌روی و بازی انرژی‌شان را تخلیه نکنید، آماده باشید که رفتارهای احمقانه‌ای ازشان سر بزند. سگ‌های نژاد پاگ به گرما و رطوبت حساسند. اگر در جایی زندگی‌می‌کنید که آب‌وهوای گرم و مرطوب دارد، سگ خود را زیاد بیرون از خانه نگه ندارید.

پاگ‌ها، در خواب، خرخر می‌کنند. اگر خواب سبکی دارید، در گوشتان پنبه بگذارید.

تغذیۀ سگ‌های نژاد پاگ
روزانه حدود نصف یا یک پیمانه غذای خشک. بهتر است غذا را تقسیم کنید و در دو وعده به او بدهید.

اولین عشق سگ‌های پاگ صاحبانشان هستند، اما دومین عشق آن‌ها غذاست. آن‌ها دوست دارند همیشه در حال خوردن باشند. این علاقه به غذا، در کنار جثۀ کوچکشان، آن‌ها را در معرض چاقی‌ مفرط قرار می‌دهد. نباید در غذا دادن به او زیاده‌روی کنید. بهترین شکل تغذیه برای نژاد پاگ این است: خوراکی کمتر و تشویق به فعالیت و ورزش بیشتر.

اینکه سگ بزرگسال شما چه قدر غذا بخورد، بستگی به اندازه، سن، متابولیسم و مقدار فعالیتش دارد. سگ‌ها منحصر به فردند و هر کدام ویژگی‌های خاص خودشان را دارند. همه‌شان به یک مقدار غذا نیاز ندارند. فقط می‌شود گفت سگ‌هایی که فعالیت بیشتری دارند، بیشتر غذا می‌خورند. کیفیت غذایی هم که به سگتان می‌دهید مهم است و در مقدار آن تاثیر می‌گذارد. به هر حال غذا دادن بیش از حد به سگتان، او را چاق می‌کند.

موها و بهداشت سگ‌های نژاد پاگ
همۀ پاگ‌ها پوزۀ کوتاهِ تخت سیاه‌رنگ دارند. از ویژگی‌های دیگر نژاد پاگ داشتن دو لایه موی کوتاه و صاف است. موهای پاگ معمولا حنایی روشن یا سیاه است. رنگ حنایی پاگ طیف وسیعی دارد، از زرد تا نقره‌ای. فریب کوتاهی موهای پاگ را نخورید. ریزش موی پاگ‌ها بسیار زیاد است، مخصوصا در تابستان. بهتر است به جای اینکه مدام جارو دستتان باشد، لباسی بپوشید که موی سگتان، بر روی آن، کمتر به چشم بیاید. به هر حال شانه کردن روزانه و حمام ماهانه موها را سالم نگه می‌دارد و تا حدی ریزش آن را کنترل می‌کند. هنگام شانه کردن، پوست سگتان را معاینه کنید تا زخم، التهاب، قرمزی، جوش نداشته باشد.

ناخن سگ خود را مرتب کوتاه کنید. ناخن سگ‌هایی که زیاد پیاده‌روی می‌روند ساییده می‌شود، ولی سگ‌هایی که در خانه هستند بیشتر به کوتاه کردن ناخن احتیاج دارند.

لابه‌لای چین و چروک‌های صورت پاگ باید مدام تمیز شود، در غیر این صورت میکروب و عفونت آنجا جمع می‌شود. بعد از حمام حتما لای چروک‌ها را، با گوش‌پاک‌کن یا چیزی شبیه به آن، خشک کنید.

مراقب چشم‌ها و دندان‌های پاگ خود باشید. آن‌ها را تمیز نگه دارید. دندان‌هایش را با مسواک نرم و خمیردندان مخصوص مسواک بزنید. او را از تولگی به این کار عادت بدهید تا در بزرگی اذیت نشود و شما را هم اذیت نکند. داخل دهان او را معاینه کنید و هر چیز غیر عادی را به پزشک اطلاع دهید.

رابطۀ سگ‌های نژاد پاگ با کودکان و حیوانات دیگر
پاگ‌ها بچه‌ها را دوست دارند. درست است که آن‌ها کوچکند، ولی شکننده نیستند. برای همین کمتر احتمال دارد که کودک به او آسیب بزند، ولی پاگ‌ها زیاد از بازی کردن و دویدن لذت نمی‌برند و این ممکن است باعث شود که حوصلۀ کودکان در کنار او سر برود. به هر حال بزرگ‌ترها همیشه باید مراقب رابطۀ سگ‌ها و کودکان باشند.

اگر پاگ خود را درست و به‌موقع آموزش دهید و اجتماعی کنید، او می‌تواند دوست خوبی برای سگ‌های دیگر یا گربه‌ها، پرنده‌ها و خرگوش‌ها باشد.

توضیحات:
کانون سگ‌ امریکا(American Kennel Club) :
کانون سگ‌ امریکا یا به اختصار AKC؛ یک سازمان غیر انتفاعی امریکایی و بزرگترین مرکز ثبت نژادهای خالص است. این سازمان در کنار برگزاری مسابقات جهانی برای سگ‌ها، برای بهبود و ارتقاء سطح کیفی زندگی سگ‌ها با نژاد خالص و نژادهای ترکیبی تلاش می‌کند.

سگ‌ مراقب یا Watchdog :
با سگ نگهبان فرق می‌کند. سگ‌های مراقب جثه‌های کوچک‌تری دارند. آن‌ها به‌خوبی حواسشان به اطراف هست، و به‌موقع به صاحبشان فقط هشدار می‌دهند.

شیرهای سنگی یا Foo Dogs :
مجسمۀ شیرهای سنگی در چین، که از زمان امپراطوری هان، جلوی کاخ‌ها، آرامگاه‌ها، معابد و دفاتر دولتی گذاشته می‌شد.