سال 1957 بیست هزار زن روسپی كه عمدتا نیز خارجی بودند، در خانه‌های فساد زندگی می‌كردند اما ظرف مدت هفت سال تعداد زنان روسپی به 400 هزار نفر رسید و
تایلند در كنار فیلیپین به بهشت
جنسی سربازان آمریكایی
تبدیل شد.
طی نزدیك به 10 سال نبرد سنگین در ویتنام مهم ترین اولویت برای فرماندهان نظامی آمریكا و مقامات سیاسی این كشور حفظ روحیه سربازان آمریكایی برای ادامه اشغال این كشور بود.
جنایات بی شمار، نبود یك هدف مشخص برای نبرد و سربازان جوانی كه هزاران كیلومتر دورتر از خانه و خانواده خود در حال نبرد با دشمنی سرسخت بودند، شرایط ناگواری را از لحاظ روحی و روانی برای ارتش ایالات متحده آمریكا فراهم كرده بود.
تمرد از دستور مافوق، خودكشی، استفاده از مواد مخدر تنها گوشه ای از مشكلاتی بود كه گریبانگیر نیروهای آمریكایی شده بود.
از همین مسئولان ارتش ایلات متحده برای تخدیر فضای ذهنی سربازان آمریكایی و پیش گیری از معضلاتی كه ناشی از نبود روحیه نبرد در بین سربازان آمریكایی می شد، شروع به برگزاری برنامه هایی در قالب سفرهای تفریحی به كشورهای هم پیمان آمریكا همچون تایلند، فیلیپین، كره و ژاپن كرد.
این برنامه ها در وا‍ژگان ارتش ایلات متحده معنایی جز فراهم كردن شرایط مناسب برای ارضای
جنسی سربازان ایالات متحده از طریق خانه های فساد نداشت.
فساد و تن فروشی ارمغان آمریكایی برای كشورهای جنوب شرقی آسیا
سابقه گسترش فحشا و خانه های فساد برای استفاده سربازان آمریكایی در منطقه جنوب شرق آسیا به تصرف فیلیپین در اوایل قرن یستم بر می گردد.
فیلیپین كه پیش از این به صورت مستعمره ای در اختیار كشور اسپانیا قرار داشت، بار دیگر در جنگ های بین آمریكا و اسپانیا تحت كنترل یك قدرت استعماری دیگر قرار گفت.
تن فروشی تا زمان ورود اسپانیایی ها در فیلیپین ناشناخته بود و هیچ واژه بومی برای آن وجود نداشت. حتی در دوران تسلط اسپانیا هم این كار كاملا ناشناخته بود و در سال 1900 میلادی سرشماری ها نشان می داد كه در شهر مانیل تنها 11 زن تن فروشی می كردند كه چهار تن از آنان خارجی بودند.
اما در اوایل قرن بیستم و پس از اشغال فیلیپین به واسطه حضور ارتش ایالات متحده روسپی گری سازماندهی شده در مقیاسی وسیع پایه گذاری شد. ارتش ایالات متحده در همان زمان قانونی را به تصویب رساند كه براساس آن "خانه های فساد " جهت "محافظت " از نیروهای آمریكایی در مقابل بیماریهای مقاربتی اجازه تأسیس پیدا می كرد.
پس از پیروزی آمریكا در جنگ جهانی دوم نیز ارتش ایالات متحده خود برای این كار وارد عمل شد و به پایگاه "كلارك ایر " در كشور فیلیپین فرمان داد تا برای سرگرمی سربازان آمریكایی ده خانه فساد را تأسیس كند و از كشورهای مجاور زنانی را در اختیار سربازان آمریكایی قرار دهند.
نكته جالب در اینجا بود كه درصد وسیعی از این خانه فساد در تصاحب نیروهای ارتشی پیشین ایالات متحده قرار داشت.
فیلیپین پایگاه اصلی عیاشی سربازان آمریكایی در ویتنام
در دوران جنگ ویتنام به دلیل حضور صدها هزار سرباز آمریكایی در منطقه آسیای جنوب شرقی، فیلیپین به دلیل موقعیت آن و سابقه طولانی حضور ارتش آمریكا
تبدیل به پایگاه اصلی برای عیاشی سربازان آمریكایی شد.
در دهه 60 و اوایل دهه 70، آمریكایی ها و سرمایه داران فیلیپنی چندین مركز "استراحت و سرگرمی " برای سربازان آمریكایی ایجاد كردند كه به این ترتیب روزانه 10.000 سرباز آمریكایی برای استفاده از این خانه های فساد توسط هواپیماهای آمریكایی از جبهه های ویتنام به این كشور منتقل می شدند.
در اوج جنگ ویتنام حدود 7000 زن فیلیپینی مشغول سرگرم كردن سربازان آمریكایی در اوكیناوا، ژاپن و فیلیپین بودند. البته تمام این اقدامات با پشتیبانی بانك جهانی از سیاست دولت فیلیپین در رابطه با توسعه خانه فساد بود و كلیسای كاتولیك نیز به عنوان اصلی ترین مرجع مذهبی مردم این كشور نسبت به این سیاست هیچ اعتراضی تكرد.
50 هزار كودك بدون پدر ثمره توریسم جنسی
نتیجه پیگیری چنین سیاستی درفیلیپین از سوی آمریكا بر جای ماندن پنجاه هزار كودك بی پدر تا سال 1992 بود كه اغلب زنان فحشه فیلیپینی موفق به سقط كردن آن ها نشده بودند.
بسیاری از این كودكان بار دیگر به چرخه
توریسم جنسی بازگردانده می شوند و یا به گروهای قاچاق انسان فروخته می شوند.
گذشته از تبعات اجتماعی چنین مسئله ای گسترش بیماری های مقاربتی در فیلیپین و به خصوص گسترش ایدز از مهم ترین تبعات اتخاذ چنین سیاستی در این كشور بود.
فیلیپین هنوز هم از گسترش فحشا و خانه های فساد در دوران جنگ ویتنام كه زمینه های آن از زمان تسلط ایالات متحده در این كشور فراهم شده است، رنج می برد.
تایلند، قربانی دیگر سرگرمی آمریكایی
تایلند كشوری كه امروز به عنوان مهد
توریسم جنسی مطرح است، تا قبل ازجنگ ویتنام میانه ای با این صنعت كثیف نداشت.
درحقیقت اولین نشانه های مرتبط با گسترش صنعت فحشا زمانی بود كه برخی از زنان چینی كه توسط سربازان ژاپنی به اجبار برای تن فروشی به سربازخانه های ژاپنی برده شده بودند، برای كسب درآمد بیشتر از این طریق وارد
تایلند شدند.
با وجود این هم چنان تعداد زنان روسپی در
تایلند به هیچ عنوان درصد بزرگی از جمعیت این كشور را تشكیل نمی دادند.
بر طبق آخرین آمار سال 1957 تنها بیست هزار زن روسپی كه عمدتا نیز خارجی بودند، در خانه های فساد زندگی می كردند، اما ناگهان با آغاز حضور نظامی آمریكا در جنگ ویتنام همه چیز عوض شد.
مسئولان آمریكایی گسترش خانه های فساد را به عنوان سیاستی پر رونق برای گسترش گردشگردی در كشورهای منطقه به دولتمردان آسیای جنوب شرقی معرفی كردند.
رشد آمار حیرت آور است. ظرف مدت هفت سال تعداد تعداد زنان روسپی به 400 هزار نفر رسید و
تایلند در كنار فیلیپین به بهشت
جنسی سربازان آمریكایی
تبدیل شد
رونق بی نظیر خانه فساد سبب شد تا
تایلند در سال 1967 خود را به عنوان مركز
توریسم جنسی و در رقابتی نزدیك با فیلیپین معرفی كند. كاری كه تنها انگیزه آن دلارهای سربازان آمریكایی بود كه روزانه بالغ بر 180 هزاردلار می شد.
نتیجه چنین سیاستی تبدیل تایلند به مركز توریسم جنسی بود
با پایان جنگ ویتنام، نه تنها ازادامه روند
تبدیل شدن
تایلند به مركز
توریسم جنسی نكاست، بلكه دولت
تایلند كه به دلارهای آمریكایی معتاد شده بود، مجبور به پیگیری این سیاست در دهه 70 شد.
بانك جهانی به رهبری "رابرت مك نامارا " وزیر سابق آمریكا نیز دولت
تایلند را به بهانه توسعه گردشگری و جهانگردی با دادن اعتبارات چشمگیر تشویق به گسترش این سیستم كرد.
نتیجه چنین سیاستی
تبدیل تایلند به مركز
توریسم جنسی بود.
هم اكنون نه تنها زنان تایلندی بلكه زنان چینی، فیلیپینی، اندونزیایی، اروپای شرفی و حتی آسیای میانه برای تامین درآمد خود در خانه های فساد
تایلند مشغول كار می شوند.
البته عواقب چنین سیاستی نیز كاملا روشن است. گسترش بی بند و باری، تجاوز، فرزندان بدون والدین مشخص همه و همه نتیجه عیاشی سربازان آمریكایی در این منطقه بوده است