شما اگر در نگه داری از سیکلیده های آفریقایی مبتدی باشید، یا سالهای سال تجربه داشته باشید، این مقاله حاوی مطالبی است که شاید مهم ترین اطلاعاتی باشد که تا کنون درباره این ماهی های شگفت انگیز خوانده اید. با گفتن این مقدمه، به شرح اطلاعات می پردازیم:

سیکلیده ها به سه دسته تقسیم می شوند که هر کدام نیاز های غذایی منحصر به فردی دارند:
1. گوشت خوار ها: این دسته، ماهی های دیگر و به خصوص لاروی گونه های دیگر را شکار می کنند.
2. گیاه خوار ها: این ماهی ها زندگی خود را از طریق چریدن و خوردن جلبک روی سنگ ها می گذرانند.
3. همه چیز خوار ها: رژیم غذایی متنوعی دارند و از گیاهان، بی مهرگان و ماهی های کوچک تغذیه می کنند.
4. میکرو شکارچی ها: این ماهی ها بی مهرگان کوچکی مانند آرتمیا و پلانکتون می خورند.

مهم است که شما ابتدا بدانید ماهی تان به کدام گروه تعلق دارد و بر اساس آن شروع به تغذیه ی ماهی کنید. به عنوان مثال گونه های Tropheus دریاچه ی تانگانیا گیاه خوار هستند. اگر آنها را با مقدار زیادی غذای زنده یا منجمد و یا حتی غذا های پولکی ای که در آنها از ماهی خوراک زیادی استفاده شده است تغذیه کنید، ممکن است به خوبی با آن کنار نیایند و در نتیجه دچار "نفخ" شوند که در نهایت به مرگ می انجامد.

لازم به ذکر است که ماهی های گیاه خوار به کمی "گوشت" در برنامه ی غذایی خود نیاز دارند، و ماهی های گوشت خوار نیز به گیاه در رژیم غذایی خود نیازمندند. اگرچه این ها باید به عنوان مکمل و نه رکنی از رژیم غذایی در نظر گرفته شوند. بسیاری از غذا های مخصوص سیکلیده ها برای اکثر گونه ها، چه گوشت خوار و چه گیاه خوار مناسب اند. چیزی که باید مراقب آن باشید، غذاهایی هستند که چربی بالایی دارند. شما به خصوص باید از غذاهایی که گوشت قلب گاو یا فرآورده هایی از دیگر حیوانات خون گرم دارند، دوری کنید.

اجازه دهید که دلیل این مطلب را بررسی کنیم. ماهی ها حیوانات خون سردی هستند، به این معنی که دمای بدن آنها با دمای اطرافشان بالا و پایین می رود. آنها از چربی برای ذخیره انرژی و نیز منبع انرژی استفاده می کنند. درست مانند انسان ها، در بدن خود چربی ذخیره شده دارند. اما این چربی باید دمای ذوب پایینی داشته باشد تا آنها بتوانند هنگامی که آب اطراف آنها سرد می شود از آن استفاده کنند(مثلا در زمستان). در نقطه ی مقابل، موجودات خون گرم چربی ای را ذخیره می کنند که دمای ذوب بالایی دارد. اگر شما به ماهی خود چربی حیوانات خون گرم بدهید، آنها قادر به قادر به تجزیه ی آن برای به دست آوردن انرژی نخواهند بود. در نتیجه آن را در کبد ذخیره می کنند؛ با گذشت زمان این انباشته شدن موجب بروز بیماری سیروز می شود.

من از اسپیرولینا برای تمام ماهی هایم استفاده می کنم. اسپیرولینا در فروشگاه های غذا های سالم به عنوان مکمل برای رژیم غذایی انسان، به دلیل کیفیت غذایی بالایش به فروش می رسد. اسپیرولینا حاوی سطح بالایی از آنتی اکسیدان های زود جذب از جمله کلروفیل، بتا کاروتن و فیکوسیانین است. به علاوه میزان زیادی آهن، ویتامین B 12 و کرومیوم دارد. در ضمن، اسپیرولینا 65 تا 70 درصد پروتئین است. در نتیجه دیگر مجبور به دادن غذای منجمد یا ماهی خوراک برای رساندن پروتئین به ماهی تان نیستید.

باید به یاد داشته باشید که تنوع نیز بسیار مهم است. اگر یک غذای پولکی یا پلت با کیفیت دارید، نیازی به تغذیه ی ماهی با برند های گوناگون نیست. من ماهی های گیاه خوار خود را در درجه ی اول با اسپیرولینا به علاوه ی نخود فرنگی منجمد، کاهو، اسفناج و نوعی پلت بهبود رنگ با بیس ماهی خوراک تغذیه می کنم. برای ماهی های گوشت خوار از پلت یا پولکی با بیسِ اسپیرولینا به علاوه ی پولکی میگوی آب شور و پلت میگو استفاده می کنم. اساس رژیم غذایی آنها 70 درصد اسپیرولینا است. من تمایلی به استفاده از غذاهای منجمد و زنده برای سیکلیده های آفریقایی ندارم و به نظرم نیازیبه استفاده از آنها نیست.

اگر ماهی هایی با رنگ زرد، نارنجی یا قرمز دارید، باید به یاد داشته باشید که برای تغذیه آنها از غذا هایی که رنگدانه ی زیادی دارند استفاده کنید. غذا های آماده ی تجاری برای این کار مناسب اند. این رنگ دانه ها در واقع پس از مصرف در پوست آنها ذخیره می شوند؛ بنابراین اگر در رژیم غذایی آنها کمبود این رنگ دانه ها احساس شود، رنگ ماهی پژمرده و کدر می شود.

اگر چندین ماهی در یک تانک دارید، مهم است که به آنها چند بار در روز غذا بدهید. مقدار غذایی را که قبلا در یک نوبت به آنها می دادید، به چند قسمت تقسیم کنید. به عنوان مثال، من در هر روز به ماهی های خود سه تا چهار وعده غذا می دهم، اما فقط به اندازه ای که در 20 یا 30 ثانیه آن را مصرف کنند. با این روش خواهید دید که خوی تهاجمی سیکلیده هایتان کمتر خواهد شد. به یاد داشته باشید از آنجایی که سیکلیده ها ماهی های حریصی هستند، می توانند در 30 ثانیه غذای زیادی را مصرف کنند.

اولین دلیل تهاجم در سیکلیده ها غذا است. در طبیعت، سیکلیده ها در محیط هایی با تراکم جمعیت بالا دیده شده اند. در نتیجه با دیگر هم نوعان خود برای به دست آوردن غذا رقابت شدیدی دارند.

همانطور که به احتمال زیاد می دانید، سیکلیده ها بسیار قلمرو طلب اند. دلیل قلمرو طلبی آنها این است که در طبیعت، قلمرو هایی را برای خود تاسیس می کنند تا ادامه ی حیات خود را در آن شلوغی تضمین کنند. به این طریق آنها در قلمروی خود می توانند تغذیه کنند و به دنبال بی مهرگان کوچک در میان شن یا گل بگردند. به دلایل واضحی ماهی های دیگری که رژیم غذایی مشابه دارند از قلمرو بیرون رانده می شوند. ماده ها تنها برای جفت گیری می توانند وارد قلمروی نر ها شوند. اما نر ها در هر صورت بیرون رانده می شوند، زیرا علاوه بر رقابت بر سر غذا، به دنبال رقابت در تولید مثل با ماده ها نیز هستند. با سیر نگه داشتن ماهی، می توانید خوی تهاجمی آنها را کنترل و اداره کنید. به همین دلیل است که من در روز 3 یا 4 نوبت به آنها غذا می دهم.

سیکلیده ها، همواره گرسنه به نظر می رسند. سیکلیده های آفریقایی در اسارت پر خوری میکنند و این از عادات غذایی شان در طبیعت سر چشمه می گیرد. در طبیعت اغلب سیکلیده ها برای تغذیه اتکای زیادی به غذا های سرشار از فیبر، مانند جلبک سبز-آبی دارند. در حالی که این مواد اکثریت رژیم غذایی آنها را تشکیل می دهند، اما از ارزش غذایی پایینی برخوردارند. در نتیجه این سیکلیده ها برای اینکه بتوانند نیاز های متابولیک خود را برطرف سازند، باید همواره در حال خوردن باشند. در حالی که این الگوی غذایی از طبیعت در آنها باقی مانده است، سیکلیده ها تمایل دارند که با وجود ارزش بالا و میزان زیاد پروتئین غذایی که شما به آنها می دهید، این کار را در آکواریوم نیز انجام دهند. اگرچه موارد گفته شده برای گونه های شکارچی به طور کامل صدق نمی کند، به آنها نیز باید به اندازه ی کافی توجه کرد زیرا این سیکلیده ها در طبیعت فقط گه گاه موفق به خوردن غذا می شوند و به منابع غذایی کمیاب و حاوی پروتئین بالا اتکا دارند. در نتیجه طبیعت محدودیتی را برای غذا خوردن آنها قرار نداده است و آنها درک پایینی از سیری دارند؛ تا آنجایی که بتوانند غذا می خورند.

اجاه دهید دوباره تکرار کنم: سیکلیده های شما باید همواره گرسنه به نظر برسند. اگر تمایلی به خوردن غذا نداشتن باشند، به این معنی است که یا در غذا دهی به آنها زیاده روی کرده اید و یا مریض اند (شاید هم هر دو!). هر گاه که من نزدیک تانک می شوم، ماهی ها فورا به گوشه ای می روند که همیشه از آنجا به آنها غذا می دهم. سپس شروع به بالا و پایین رفتن می کنند و دهان خود را به سطح آب می آورند. کم غذا دادن بهتر از زیاده روی در غذا دادن است. زیاده روی در غذا دادن نه تنها نا سالم است، که نا بخردانه نیز می باشد. سیکلیده هایی که غذای بیش از حد می خورند، مستعد ابتلا به بیماری های روده ای هستند و این بیماری می تواند تا "ورم مالاوی" نیز تشدید شود. "تورم" در عرض چند روز می تواند ماهی شما را بکشد به طوری که شما هرگز دلیل آن را نخواهید فهمید. دو دلیل دیگر برای اینکه چرا نباید به سیکلیده های خود بیش از حد غذا دهید وجود دارد.

سیکلیده های گیاه خوار روده های درازی دارند، بنابراین مشکلات گوارشی در آنها رایج است. این مورد خصوصا در مورد Mbuna صادق است که دستگاه گوارشی برای هضم مواد گیاهی ساخته شده است. آنها روده های بلندی دارند (چهار برابر طول بدنشان)، که برای استخراج پروتئین و کربوهیدرات از جلبک های دیر هضم طراحی شده اند. گاو ها نیز از چند معده برای هضم علف استفاده می کنند. Mbuna این کار را با یک معده و یک روده ی دراز انجام می دهد. به همین دلایل، ایده ی خوبی است که هر چند وقت یک بار به ماهی خود روزه بدهید تا بتوانند به طور منظم روده ی خود را پاک سازی کنند. البته هنگامی که این کار را می کنید، محتاط باشید، زیرا سیکلیده های گرسنه، سیکلیده های تهاجمی هستند.

دلیل دوم این است که با غذا دهی بیش از حد سطح نیترات آب خیلی بالا می رود. سطح نیترات آب تقریبا به طور مستقیم به چگونگی غذا دادن شما بستگی دارد. اگر سیستم فیلترینگ شما از پس شرایط به وجود آمده بعد از افزایش دفعات غذا دهی در روز بر نمی آید، یا میزان غذا دهی را کم کنید، یا تعداد ماهی هایی که نگه می دارید.

اجازه دهید موضوع بحث را به انتخاب غذای مناسب تغییر دهیم. تجزیه ی غذا هایی که به طور کامل هضم یا به طور کامل دفع نشده اند، می تواند دیواره ی روده را تحریک کند، به ماهی استرس وارد کند و زمینه را برای هجوم انگل آماده سازد. این اتفاق هنگامی می افتد که یک سیکلیده ی گیاه خوار یا جلبک خوار (مانند Tropheus یا Pseudotropheus)، با غذا های سرشار از پروتئینی مانند کرم خونی، یا پلت ها و پولکی های حاوی ماهی خوراک تغذیه می شود. با توجه به این اطلاعات و تجربه، مهم است که از غذا های خاصی اجتناب و بر روی غذا های دیگری تمرکز کنید. سیکلیده ها نمی توانند به درستی قضاوت کنند که چه چیز و چه مقدار برای آنها خوب است؛ پس این شما هستید که وظیفه ی اداره ی منو و رژیم غذای آنها را بر عهده دارید.

غذا هایی که باید از آنها دوری کرد:

توبیفکس: نوعی کرم باریک و لاغر است که در گل و لای رودخانه ها زندگی می کند و معمولا از رودخانه های آلوده جمع آوری می شود. با دادن توبیفکس به ماهی خود، آنها را در معرض بیماری هایی که ممکن است کرم حامل آن باشد قرار می دهید.

لاروی پشه ی قرمز (کرم خونی): من کرم خونی را بدون هیچ مشکلی به ماهی خود داده ام. اما متخصصینی را می شناسم که درباره ی استفاده از آنها هشدار داده اند. به هر حال توجه داشته باشید که من در هر نوبت، میزان خیلی کمی از آنها را استفاده می کردم، به گونه ای که در کمتر از 30 ثانیه خورده می شد.

گوشت قلب گاو: ماهی ها نمی توانند چربی حیوانات خون گرم را برای تولید انرژی مصرف کنند. در نتیجه این چربی در کبد آنها ذخیره و به مرور زمان موجب فاسد شدن کبد می شود. بنابراین گوشت هر حیوان خونگرمی، خصوصا گوشت دل گاو، برای ماهی شما مضر است.

تمام غذاهای ساخته شده برای سیکلیده های آمریکایی: این غذاها برای سیکلیده های آفریقایی بسیار خطرناک اند، زیرا این ماهی ها نیاز های غذایی متفاوتی دارند.


غذاهایی که می توان از آنها استفاده کرد:

پلت ها: برخی از پلت ها، زمان اندکی پس از اینکه در آب قرار می گیرند متورم می شوند. بنابراین قبل از اینکه به ماهیتان بدهید، آن را بخیسانید. نباید اجازه دهید که در شکم ماهی متورم شوند، زیرا می توانند دستگاه گوارش آنها را به طور جدی در معرض خطر تورم، تحریک و یا یبوست قرار دهند.

پولکی ها: باید به گونه ای به سیکلیده های خود غذا بدهید که غذای ریخته شده را در 2 دقیقه مصرف کنند، نه 5 دقیقه! من ترجیح می دهم که در روز چند بار به ماهی های خود غذا بدهم تا آنها نتوانند در یک وعده پرخوری کنند. غذا دهی من به گونه ای است که غذای ریخته شده در 30 ثانیه مصرف می شود. این شیوه طبیعی تر است، زیرا در حیات وحش، سیکلیده ها در روز چندین بار جلبک، پلانکتون یا آرتمیا می خورند. این کار از مشکلات گوارشی ای که قبلا ذکر شد نیز جلو گیری می کند.

غذا های منجمد: هر غذایی که پروتئین حیوانی بالایی دارد، مانند میگوی آب شور، دافنی، پلانکتون، کرم خونی و میکرو کرم ها، باید به میزان کم مصرف شود؛ اما برای ماهی های گیاه خوار به هیچ وجه نباید از آنها استفاده کرد. من در این رابطه از شانس کمی برخوردار بودم و از زمانی که استفاده ی محافظه کارانه ی خود را نیز به طور کلی قطع کرده ام، در چند سال گذشته، دیگر شاهد "ورم" در آکواریوم خود نبودم. به اینکه وجود آنها برای افزایش رنگ و سلامت ماهی ضروری است اعتقادی ندارم؛ اگر چه هرگاه از آنها استفاده کرده ام، متوجه افزایش تخم ریزی ها در تانک می شدم.

اگر تصمیم به استفاده از غذا های منجمد گرفته اید، آنها را تنها به عنوان مکمل رژیم غذایی اصلی به ماهی تان بدهید. غذا های پلت و پولکی ایده آل اند، زیرا زود هضم می شوند و روده ی ماهی را مسدود نمی کنند. اسپیرولینا نیز بسیار مغذی است و پروتئین بالایی دارد. هنگام تغذیه با غذاهای منجمد، مهم است که تنها هنگامی آن را به ماهی خود بدهید که یخ آن کاملا ذوب شده است. در غیر این صورت سیکلیده های قلدر تر می توانند مکعب را درسته ببلعند و صبح روز بعد با یک ورم شدید از خواب بیدار شوند.

برای تغذیه از غذا های منجمد، می توانید ابتدا یک تکه از آن را در یک فنجان از آب تانک ذوب کنید. از غذا های منجمد فقط یک بار در هفته یا یک بار در هر دو هفته استفاده کنید.

ایمن ترین غذا برای گیاه خواران، غذاهایی با بیس سبزیجاتی مانند نخود فرنگی، کدو سبز، هویج، اسفناج، کاهو و ... است. این مواد به دلیل وجود بتا کاروتن، کانتاگزانتین و دیگر ویتامین هایی که دارند، برای حفظ درخشش رنگ ماهی واجب اند. آنها همچنین به علت داشتن فیبر زیاد، به کاهش بروز انسداد روده کمک می کنند. جوشاندن سبزیجات موجب نرم تر شدن آنها می شود و با این کار به کف تانک نیز می روند، اگرچه جوشاندن سبب از دست رفتن برخی از ارزش های غذایی آنها نیز می گردد.

منبع: www.cichlid-forum.com
نویسنده: Marc Elieson
ترجمه: میلاد