پرنده
وابسته به قفس،
پرنده ای است که از
قفس بیرون نمی آید. این یک
فوبیای اکتسابی است. این عمل مشابه انزواطلبی است که در آن
پرنده تمایلی به
ترک خانه یا محیط آشنای ایمن خود ندارد.
این اضطراب بیمارگونه ناشی از اجتماعی نشدن و غفلت طولانی مدت است.
پرندگانی که به عنوان حیوان خانگی نگهداری می شوند در ابتدا زمان زیادی را خارج از
قفس می گذرانند اما با گذشت زمان که دیگر تازگی خود را برای نگهدارنده از دست می دهند، این زمان کمتر و کمتر می شود تا اینکه کاملا حذف شود. نتیجه ی آن
پرنده ای است که تمام مدت در
قفس اسیر است. این پرندگان ارتباط اجتماعی خیلی کمی خواهند داشت، هیچ اسباب بازی یا سرگرمی نخواهند داشت. فقط تغذیه می شوند و ظرف آبشان تازه می شود.
و در نتیجه
پرنده از "دنیای خارج" وحشت زده می شود چون
قفس را پناهگاهی ایمن می پندارد. غالب پرندگان محصور در
قفس اگر مجبور به
ترک آن شوند به شدت ترسیده و رفتاری تهاجمی از خود نشان می دهند.
هنگام ترمیم و درمان یک
پرنده محبوس در
قفس لازم است بدانید که هر گونه رفتار خشونت آمیز، جیغ کشیدن یا سایر رفتارهای مخرب ناخواسته
همگی ناشی از
ترس هستند.
تلاش برای درمان این رفتارها بدون حذف عامل اصلی و لایه های زیرین موجب رنج بیشتر
پرنده می شود
قبل از تلاش برای رفع رفتارهای ناخواسته و نامناسب پرنده، باید ترس بیمارگونه
پرنده از
ترک قفس را درمان کرد.
حقیقت این است که چنین ترسی در
پرنده غالبا ناشی از سپری کردن زمانهای بسیار طولانی در
قفس است که حتی ارتباط درستی هم با یک همدم انسان ندارد. حتی اگر اسباب بازی و سایر تفریحات را هم برای
پرنده فراهم کنید،
برای پیشرفت و رشد نیازمند انگیزش بر اثر ارتباط با بقیه است. محبوس کردن طوطی در
قفس بدون ارتباطات کافی منجر به اختلالات روانی حادی خواهد شد از جمله پرکنی و یا حتی آسیب به خود.
روشن گذاشتن رادیو یا تلویزیون اصلا جایگزین مناسبی برای روابط عمیق عاطفی
پرنده با یک انسان یا
پرنده دیگر نیست.
- بزرگترین قفسی را که قادر به خریدش هستید برای پرنده تهیه کنید. ترجیحا در بزرگی هم داشته باشد. بزرگی قفس به پرنده امکان تحرک بیشتری می دهد و در بزرگ نیز رفت و آمد او به داخل و خارج از قفس را تسهیل می کند.
محل قرار دادن قفس: قفس پرنده را هرگز در فضای باز قرار ندهید. پرندگان درطبیعت طعمه هستند و شکار می شوند و گذاشتن
قفس در وسط اتاق یا جایی پر رفت و آمد موجب ترس و دلهره ی او خواهد شد.
غریزه طبیعی به او می گوید: "فرار کن" اما حصار
قفس به او این اجازه را نمیدهد. و در نتیجه ی این اضطراب دائمی با پرکنی یا سایر اختلالات رفتاری مانند فوبیا مواجه خواهد شد.
بهترین جا برای گذاشتن
قفس جایی است که از دو طرف بسته باشد مانند کنج اتاق. اینکار فضای
قفس را برای
پرنده مشابه یک
آشیانه می کند و بر احساس امنیت او می افزاید.
پرنده ای که احساس امنیت کند در مقابل
پرنده ی وحشت زده، با احتمال بیشتری اقدام به خروج از
قفس خواهد نمود.
پرنده باید بیرون
قفس نیز به آب و غذا دسترسی داشته باشد تا شما ناچار نباشید برای تامین آنها به
پرنده نزدیک شده و او را بترسانید.
- محیط را برای پرنده امن کرده، در قفس را باز کنید و از محل فاصله بگیرید.
برداشتن اولین گام برای خروج از
قفس باید با
تمایل خود پرنده انجام شود. این نکته بسیار مهم است. اجبار کار را سخت تر خواهد کرد.
قبل از باز کردن در
قفس به اطراف نگاه کرده و به دنبال هر چیزی که می تواند برای
پرنده خطرناک باشد یا او را بترساند بگردید.
گام دوم گذاشتن غذاها و اسباب بازیهای مورد علاقه ی
پرنده درست کنار در قفس، بالا و روی سقف و در اطراف
قفس است تا
پرنده را ترغیب به خروج از
قفس "امن" کند. گاهی ممکن است
پرنده بیرون بیاید و غذا/اسباب بازی مورد علاقه را برداشته و سریع به داخل
قفس باز گردد. مهم این است که بالاخره از این "پناهگاه امن" خارج شده و
این خود گاهی بسیار مهم است.
اما هرگز همیشه در
قفس را باز نگذارید.
تنها وقتی که می توانید ایمنی پرنده را تامین کنید. مثلا
در طول شب لازم است که در داخل
قفس بخوابند. چون سر و صدای بیرون حتی تطبیق یافته ترین
پرنده را خواهد ترساند طوری که کومال کورمال پرواز کند و به دیوار بخورد.در تاریکی شب نمیتوانند ببینند به کجا می روند و چه سر راهشان قرار دارد. این اتفاق صدمات شدیدی به
پرنده وارد خواهد کرد و حتی می تواند منجر به مرگ شود.
ترجمه: The Almighty
ادامه دارد...