ست بوم – در سال ۲۰۰۶ / ۱۳۸۵، اندرو شویمان در شن‌زار سابی آفریقای جنوبی با فریادهایی از سر درماندگی از خواب پرید، فریادهایی که خیلی زود متوجه شد متعلق به یک اسب آبی است که در آب‌های کم‌عمق رودخانه توسط دو گربه بزرگ محاصره شده است. وی در این باره می‌گوید: «هر بار که اسب آبی می‌خواست فرار کند، شیرها به دنبال وی می‌رفتند و وی مجبور می‌شد که مجددا به درون آب عقب‌نشینی کند. نهایتا پس از چند ساعت تعقیب و گریز شیرها توانستند بر اسب آبی غلبه کرده و آن را غرق کنند.» .

به گزارش نشنال جئوگرافیک، لوک هانتر، رئیس جمعیت حمایت از گربه‌های وحشی پانترا می‌گوید: «شیرها می‌توانند هر چیزی را بکشند. مناطقی در آفریقا هستند که گله شیرهای بزرگی دارد، شیرهایی که عادت دارند به فیل‌ها حمله کنند. با این حال به ندرت پیش می‌آید که شیرها به یک اسب آبی حمله کنند.»

برای مثال، هانتر می‌گوید که طی تحقیقی که بین سال‌های ۱۹۸۸ تا ۲۰۰۰ / ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۹ در منطقه شن‌زار سابی –بخشی از زیست‌بوم بزرگ‌تر پارک ملی کروگر- انجام شد، بیش از ۴۰۰۰ مورد قتل توسط گوشتخواران بالای هرم غذایی شناسایی شد که تنها یک مورد مربوط به کشته شدن اسب آبی توسط شیرها بود. مایک واتسون، مدیرعامل سازمان حفاظت از حیات وحش لیوا می‌گوید: «شیرها دوست ندارند که خودشان را در معرض خطر بزرگ صدمه دیدن حین شکار پستانداران بزرگ قرار دهند، زیرا آن‌ها به راحتی می‌توانند باعث صدمه دیدن شیرها شوند. تجربه شخصی من می‌گوید که شیرها به دنبال شکارهای ساده‌تری می‌روند؛ و اسب آبی، فیل و زرافه های بالغ مطمئنا در این دسته قرار نمی‌گیرند.»

نبرد خونین

خراش‌های خونین پشت اسب آبی نشان دهنده نبردی طولانی با این دو شیر است.عکس ها این باور رایج را که شیرهای نر حیوانات تنبلی هستند رد می‌کند. کریگ پاکر، زیست‌شناس و متخصص شیرها در دانشگاه مینه‌سوتا می‌گوید: «شیرهای ماده عموما طعمه‌های کوچک‌تر را برای گله شکار می‌کنند، اما شیرهای نر شکارچیان اصلی طعمه‌های بزرگ‌تر همچون بوفالوها، زرافه‌ها و اسب‌های آبی هستند. باید گفت که شیرهای نر، خصوصا در موقعیت‌های مناسبی همچون این مورد، شکارچیان بسیار خوبی هستند.»

شکار پر دل و جرات

به گفته شویمان، اسب آبی دلیر نبرد خوبی را به نمایش گذاشت و مرتبا به شیرها حمل می‌کرد. پاکر گمان می‌کند که این اسب آبی احتمالا مریض بود. وی می‌گوید: «بسیار کم پیش می‌آید که شیرها یک اسب آبی را در آب‌های عمیق تعقیب کنند. آنها باید می دانستند که این اسب آبی برای فرار یا جنگیدن خیلی ضعیف است.» اما هانتر گمان می‌کند که اسب آبی باید به نوعی از گله جدا شده باشد، حادثه‌ای که این جوانک را در مقابل حمله شکارچیان آسیب پذیر ساخته است. علاوه بر آن، هانتر بیان می‌کند که شیرها شکارچیانی کمین‌کننده هستند و پیش از حمله به شکار لزوما زمانی را برای ارزیابی مریض یا سالم بودن آن در اختیار ندارند. در مقابل شکارچیان همانند گرگ‌ها، حیوانات مریض را پس از کیلومترها تعقیب گله آنها شناسایی و برای شکار انتخاب می‌کنند.

بر بالای طعمه

در میانه نبرد، شیرها در خشکی مخفی شدند تا اسب آبی مجروح از آب بیرون بیاید. شکارچیان قبل از آنکه به تعقیب طعمه بروند، صبر کردند تا اسب آبی حدود ۵۰ متر از گودال آب دور شود. به گفته واتسون، شیرها در توسعه تاکتیک‌های شکار برای طعمه‌های خطرناک بسیار مبتکر هستند. برای مثال، در موردی در کنیا ۱۸ شیر برای شکار یک زرافه جوان با یکدیگر همکاری کردند.

فرار از حمله

اسب آبی برای اینکه بتواند از دست شیرها خلاص شود، به درون آب فرار می‌کند. نادر بودن این گونه حملات در مطالعه دیگری که بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۶۶ / ۱۳۱۲ تا ۱۳۴۵ در منطقه کروگر انجام شد نشان داده شده است. به گفته هانتر این مطالعه نشان داد که از ۴۶۱۸۱ مورد شکار توسط گوشتخواران بالا رده، تنها ۶ مورد شکار اسب آبی توسط شیرها بود. ۴ مورد از این شکارها نیز در دوران خشکسالی شدید رخ داد، زمانی‌که اسب‌های آبی در وضعیت نامناسبی قرار داشتند.

واژگون کردن

اسب آبی شیرهای جوان -که اکنون شیر سومی نیز به آنها ملحق شده است- تلاش می‌کنند تا اسب آبی را واژگون کنند. زمانی‌که شیرها با چنین طعمه دشواری درگیر می‌شوند با یکدیگر همکاری می‌کنند؛ اما در شکارهای ساده‌تر معمولا اعضای گله عقب می‌ایستند تا رفیق پیروز آنها شکار را به پایان برساند.

پایان خوش یا ناخوش؟

در نهایت شیرها موفق می‌شوند تا اسب آبی را واژگون کرده و آن را غرق کنند. اگرچه نتیجه کار وحشتناک به نظر می رسد، اما شیرها مجبور هستند که برای زنده ماندن شکار کنند.