نسرت‌های رضا یزدانی از آن برنامه‌هایی ست که مخاطب حاضر در سالن هیچوقت حوصله‌اش سر نمی‌رود و خسته نمی‌شود.این حس خوب را باید به حساب اجرای خوب و مسلط یزدانی و از آن مهم‌تر، محبوبیت و ماندگاری بالای برخی قطعاتش گذاشت. قطعاتی چون «شمال» و «کافه نادری» و «اتاق یخ زده» و «کوچه ملی» که همخوانی حاضرین در سالن به قدری بالا بود که در برخی مواقع صدای خواننده به زحمت به گوش می‌رسید و کار به جایی رسید که یزدانی با خنده پشت میکروفن رفت و سکوت کرد تا حاضرین در سالن آثارش را به جای او بخوانند.

برای اولین بار بود که یزدانی قطعه پر طرفدار «مش رمضون» را برای آغاز برنامه‌اش انتخاب کرده بود. قطعه‌ای که در تمام کنسرت‌هایش به شدت از سوی حاضرین در سالن درخواست می‌شد و یزدانی با گفتن: «مش رمضون که برگشت رفت به ولایت‌اش..» از خواندن آن طفره می‌رفت. یزدانی با خواندن این قطعه بروی سن آمد و اجرای پر هیجان این قطعه شروعی قوی برای او و گروهش بود که سالن را به وجد آورد.

در‌‌ همان ابتدای برنامه یزدانی بی‌هیچ مقدمه‌ای ترجیع بند ترانه «طهران – تهران» را خواند و همه با شور و حال خاصی آنرا همخوانی کردند. اما یزدانی با گفتن: ‌ «حالا بعدا اینم می‌خونیم…» سراغ قطعات بعدی رفت تا صدای اعتراض توام با خنده حاضرین به هوا برود. در ادامه یزدانی قطعاتی چون شمال، اتاق یخ زده و کوچه ملی که از جمله کارهای پرطرفدارش است را خواند و زمانی که قطعه تلخ «آدم یه وقت‌هایی مجبوره» را می‌خواند چندین بار احساساتی شد و اشک ریخت. این صحنه به شدت مورد توجه عکاسان حاضر در سالن قرار گرفت و همه آن‌ها مقابل استیج تجمع کردند تا این لحظه حسی را از دست ندهند.

همچون بقیه برنامه‌های یزدانی، چهره‌های سینمایی فراوانی هم در سالن حضور داشتند که این خواننده در مقاطع مختلف به معرفی آن‌ها پرداخت. یزدانی پیش از همه «پوران درخشنده» را به حاضرین معرفی نمود و سپس با گفتن: «دونفر که طنز ایران مدیون اونهاست»، امیر مهدی ژوله و خشایار الوند را به حاضرین معرفی کرد. عبدالجبار کاکایی دیگر شخصیتی بود که از سوی یزدانی معرفی شد و در این بین معرفی «ساره بیات» با استقبال بیشتری نسبت به بقیه رو به رو شد که البته قابل پیش بینی هم بود.

در اوایل پارت دوم برنامه رضا یزدانی و گروه‌اش با اجرای شوی پر هیجانی باعث شدند حاضرین در سالن برای دقایقی به شدت هیجان زده شوند. این «شو» که برداشتی از یک کنسرت اسپانیایی در سال ۱۹۹۴ بود، بدین صورت انجام شد که نوازنده‌ها سازهای همدیگر را برداشتند و هر کدام ساز نوازنده کنار دستی‌اش را زد. این حرکت که آن زمان «خودکشی نوازنده‌ها» نام گرفته بود، در کنسرت یزدانی اجرا شد و باعث شد حاضرین در سالن انرژی خوبی بگیرد. خود یزدانی هم در این اجرا پشت «درامز» نشست و به هنر نمایی پرداخت.