رطیل ها، چندین سال است که پت های نسبتا محبوبی به حساب می آیند.آنها حیوانات خاص و بی سرو صدایی هستند و به فضای کمی برای زندگی احتیاج دارند، و نگهداری از آنها میتواند تفریحی جذاب باشد.اگرچه، آنها برای بلند کردن و در دست نگه داشتن بهترین انتخاب نیستند. این عامل بیشتر به خاطر استرس و خطری است که حیوان را تهدید میکند نه کسی که آن را در دست دارد.(نمونه های زیادی مشاهده شده است). گونه های زیادی در رنگ ها و ظواهر متفاوت در صنعت حیوانات خانگی موجود هستند،که معمولا نگهداری از آنها کاری آسان است،ولی این مسئله تا مقداری به نوع گونه بستگی دارد.زیرا نیاز به لانه و نوع نگهداری در گونه های متفاوت، فرق میکند.مهم است که بدانید چه گونه ای را به عنوان پت انتخاب کرده اید.
بیش از 800 گونه رطیل که متعلق به خانواده ی تراپوسدیایی هستند در طبیعت وجود دارد.آنها بومی مناطق و آب و هواهای زیادی هستند - خشک، نیمه مرطوب و مرطوب.آنها تقریبا به دو دسته تقسیم میشوند : "جهان قدیم" (از نیمکره شرقی) و "جهان جدید" (از نمیکره غربی). یکی از گونه هایی که محبوبیت بیشتری به عنوان پت دارند، گونه رز شیلی ای است که گونه ای پرطاقت و آسان برای نگهداری در بین عنکبوت های شیلی محسوب میشود.



موجودات خطرناک؟
آنها گاز میگیرند، و گازهایشان هم سمی است.هر چند که درمورد بیشتر گونه ها سمیت در حد نیش یک زنبور است.عواقب آنهم بیشتر موجب ایجاد واکنشی عصبی همراه درد،سرخ شدن و ورم در محل گزیدگی است.هرچند برخی افراد ممکن است به اینگونه گزش ها حساسیت یا آنافیلاکسی داشته باشند.همانطور که برخی به نیش زنبور حساسیت دارند، و واکنش هایی که بوجود می آیند میتوانند خطر ناک باشند.همچنین برخی گونه ها هم وجود دارند که سم قویتری دارند و در صورت گزش میتوانند خطرناک باشند، یا حداقل قربانی را به سختی مریض کنند.حتی تا زمانی که نیش رطیل ها خیلی خطرناک به نظر نمیرسد، شما باز هم میخواهید از خطر گزش بکاهید، و بهترین کار این است که رفتار حیوان را شناسایی کرده و مطابق با آن با رطیل رفتار کنید.رطیل ها حیواناتی وحشی هستند، و نیاز دارند که با احترام باهاشان رفتار شود.هرچند که بیشتر آنها عقب نشینی را به گاز گرفتن ترجیه میدهند.
نگرانی دیگری که در مورد در دست نگه داشتن رطیل ها مورد توجه است، سوزش و خارشی است که بر اثر وجود موهایی خاص در برخی رطیل های دنیای جدید، بوجود می آید.این رطیل ها که دارای موهای خاصی در ناحیه شکم خود هستند که خارش زا نامیده میشوند.این موها در صورت حرکت شدید شکم حیوان در حالت خطر توانایی خارج شدن و پرتاب گشتن را دارند.این موهای باریک خاردار هستند و میتوانند وارد پوست شده و ایجاد خارش و سوزش کنند.این موها اگر وارد چشم شوند، براحتی میتواند باعث التهاب در ناحیه ی چشم شوند.پس این مطلب از این نظر حائز اهمیت است که مراقب باشید موها به چشمها وارد نمیشوند.(در صورت حادثه سریع به چشم پزشک مراجعه شود).مراقب باشید که چشمان خود را بوسیله دستانتان پس از تماس با رطیل یا وسایل آن تا قبل از شستشوی دستها مالش ندهید.(احتمال وجود موهای افتاده از ناحیه شکم در محفظه وجود دارد که ممکن است در حین تمیز کردن یا ... به دست شما بچسبند). و خیلی برای تماشای رطیل به آن نزدیک نشوید.اگر موها وارد دستانتان شدند، میتوانید آنها را بوسیله گذاشتن و برداشتن چسب در ناحیه ی ورود موها بردارید و سپس دستانتان را شستشو دهید.- و کرم موضعی کورتیزون در مورد سوزش هم میتواند کمک کننده باشد.



انتخاب یک رطیل
همانطور که قبلا ذکر شد،گونه های زیادی در صنعت پت موجود هستند، که میتواند در نحوه ی نگهداری متفاوت باشند.در کل، بهترین رطیل هایی که برای شروع میتوان تهیه کرد،رطیل هایی زمین رو یا حفار هستند.چون به نسبت سرعت کمتری در حرکت دارند.در ادامه لیستی از بهترین رطیلهایی که میتوان انتخاب کرد وجود دارد:
- رز شیلیایی 

- کستا ریکاییی گورخری
- زانو قرمز مکزیکی
- پا قرمز مکزیکی

- بلوند مکزیکی
- موفر
گونه ی "انگشت صورتی" اغلب به عنوان گزینه ی مناسبی برای اولین رطیل "درختی" بیان میشود، ولی نه برای اولین رطیل.در کل،نگهداری از گونه های درختی سخت تر است. و انگشت صورتی گونه ای سریع و چابک است، که در دست نگهداشتن حیوان را مشکل میکند.
به عنوان پت، ماده ها گزینه های بهتری برای انتخاب هستند چون طول عمر بیشتری نسبت به نرها دارند.یک رز شیلیایی ماده میتواند تا بیش از بیست سال زندگی کند، در حالی که نر ها از هر گونه ای، در بهترین حالت چند سالی بیشتر دوام نمی آورند.بسیاری از دلال ها جنسیت حیوان را تضمین میکنند.در مورد نرها، آنها بیشتر سعی دارند که از محفظه خارج شوند و به دنبال جفت بروند.عاملی که خود میتواند باعث استرس در حیوان شود.



لانه سازی
نیازی به محفظه ی بزرگی نیست، ولی یک گونه ی درختی به محفظه ای بلند و یک گونه ی حفار به بستری مناسب و فضایی برای حفر کردن نیاز دارد.و در کل،عنکبوت ها به علت اجتماعی نبودن باید به صورت انفرادی نگهداری شوند.
برای رطیلهای حفار یا زمین رو، طول قفس باید تقریبا سه برابر و عرض آن دو برابر طول پاها باشد.ارتفاع محفظه نباید از طول رطیل خیلی بیشتر باشد.این عنکبوت ها سنگین وزن هستند و در سقوط میتواند برایشان خطرناک باشد.آکواریوم های 2.5 تا 5 گالونی میتوانند مناسب باشند.در این زمینه،آکواریوم های بزرگتر بهتر نیستند.زیرا که رطیل ها به فضای اضافه احتیاج ندارند، و بزرگ بودن محفظه پیدا کردن طعمه را سخت میکند.سرپوش محفظه باید امن باشد.چون رطیل ها در فرار کردن ماهر هستند.ولی محفظه باید قدرت تهویه ی مناسب را نیز دارا باشد.در کف، بستری از ورکومولیت یا مخلوطی از آن به همراه خاک یا تورب باید فراهم شود و عمقی به ارتفاع حداقل 2-4 اینج داشته باشد که قابلیت حفر و نگهداری رطوبت را دارا باشد.
مکانی برای پنهان شدن هم باید تعبیه شود.پوستهای چوب پنبه مناسب هستند.یا کنده های توخالی و نصف شده درختان (که در پت شاپ ها موجود هستند) یا گلدانی که نصف شده باشد هم مناسب هستند.
رطیل های درختی به محفظه های بلندی احتیاج دارند که بتواند فضایی برای بالارفتن برای آنها را فراهم کند.همچنین قرار دادن چوب های کوچک و بلند در محفظه به حیوان در ساختن لانه اش کمک میکند.یک آکواریوم عمودی 10 گالونی برای این منظور مناسب است.
رطیل ها به نور و روشنایی نیاز ندارند، در اصل آنها باید در مناطق تاریکتر اتاق نگهداری شوند، جایی که از تابش مستقیم نور آفتاب بدور باشد.لامپ های گرما ده هم نباید استفاده شوند چرا که میتوانند موجب خشک شدن بدن رطیل شوند.پدهای گرمایی (قابل تهیه از پت شاپها) میتوانند در ناحیه ی کوچکی از محفظه قرار داده شوند که نیاز به دما را تامین کنند.بیشتر گونه ها در دمایی بین 75-85 فارنهایت خوب زندگی خواهند کرد.
ظرف آب کم عمقی هم میتوان در محفظه تعبیه کرد.لازم است که ظرف کم عمق باشد تا از خطر غرق شدن جلوگیری کند.اگر هنوز شکی وجود دارد، میتوان با قرار دادن سنگریزه هایی در این ظرف به رطیل در صورت افتادن در آب کمک کرد که خارج بشود.


دما و رطوبت مناسب باید ایجاد شود.ولی این مطلب درمورد گونه های متفاوت فرق میکند. برای رطیل هایی که به رطوبت بالا نیاز ندارند قرار دادن یک ظرف آب کم عمق در محفظه و آبپاشی هفتگی کفایت میکند.برای آنهایی که به رطوبت بالاتری نیاز دارند، آبپاشی بیشتری باید انجام شود.در هر موردی، دما و رطوبت باید به صورت مداوم بررسی شود.در دماهای بالاتر مراقبت های بیشتری باید لحاظ شود تا با رطوبت محیط مناسب باشد.رطوبت بیش از حد می تواند رشد کپک ها را تشویق کند پس باید اجتناب شود.
محفظه ی حیوان نیازی به نظافت زیادی ندارد.برای عنکبوت هایی که در دمای پایین تری زندگی میکنند، سالی یکبار کفایت میکند.(این عمل در صورت مشاهده ی کپک،قارچ یا موریانه باید زودتر انجام شود)برای آنهایی که در دمای بالاتر زندگی میکنند، نظافت باید بیشتر از مقدار ذکر شده صورت بگیرد.




تغذیه
رژیمی متشکل از جیرجیرک ها و سایر حشرات برای رطیل ها خوب است.بالغ ها به طور شگفت آوری به غذای کمی نیاز دارند - به طور قطع تغذیه ی روزانه مردود است، هفتگی یکبار میتواند کافی باشد.برخی صاخبان ممکن است سعی به تقلید از حالتی داشته باشند که ممکن است برای حیوان در طبیعت رخ دهد - (به طور مثال، تغذیه به صورت کاملا رندم باشد : تعدادی جیرجیرک امروز،یکی چند روز بعد،دو-سه تا یک هفته بعد و به همین ترتیب) بالغ ها ممکن است بعضی وقت ها تا مدت ها دست از خوردن بکشند.(به مدت 1 یا دوماه معمول نیست)، که این اعتصاب بیشتر قبل از دوره ی پوست اندازی رخ می دهد.
جیرجیرک باید قبل از قرار گرفتن در مقابل رطیل تغذیه بشود - آنها باید روی رژیمی از غذاهای ویتامینه باشند که رطیل بتواند مواد مورد نیاز را از آنها بدست بیاورد . بیاد داشته باشید آنچه که به جیرجیرک میدهید، سرانجام وارد بدن رطیلتان خواهد شد.کرم ها و سوسکها باید بصورت کم استفاده شوند.به رطیل های بزرگتر حتی میتوان نوزاد موش و مارمولک های کوچک را هم داد، هر چند که اغلب نیاز نمیشود.مهمترین مطلب این است که غذا باید از بدن رطیل کوچکتر باشد و اطمینان حاصل کنید که رطیل توسط طعمه اش آسیب ندیده است.این بدان
معناست که نباید حشراتی را که از طبیعت گرفته شده اند به حیوان داد تا زمانی که از بی خطر بودن آن اطمینان حاصل کرد.زمان پوست اندازی رطیلها بسیار ارزشمند است و طی آن جیرجیرکها قابلیت آسیب رسانی به حیوان را دارند.پس طعمه هایی که طی 24 ساعت خورده نشده اند از محیط باید از محفظه خارج شوند.
همانطور که در بخش لانه سازی مطرح شد،ظرف آب کوچک و کم عمقی هم باید تعبیه شود.همچنین پیشنهاد میشود با قرار دادن سنگ در ظرف خطر غرق شدن رطیل یا شکارش را از بین ببرید.


پوست اندازی
رطیل ها بدینوسیله به اندازه ی بزرگتری رشد میکنند،با خارج شدن از پوست قبلی و تولید پوستی جدید.این پروسه ی استرس زایی برای حیوان خواهد بود و در این زمان وجود رطوبت بحرانی خواهد بود.عنکبوت به مدت چند وقت دست از خوردن بر میدارد و سپس به پشت دراز کشیده و پوست اندازی میکند.این پروسه میتواند چند ساعت زمان ببرد.زمانی که پوست قدیمی خارج شد، چند روز زمان میبرد تا پوست جدید محکم شود.(این زمانی است که رشد رخ میدهد) و در این دوره به علت آسیب پذیری عنکبوت نباید چیزی خورانده شود.در این دوره حتی یک جیرجیرک قادر خواهد بود که به حیوان آسیب برساند یا حتی آن را بکشد.همچنین در این دوره حیوان نباید از محفظه اش بلند یا در دست گرفته شود.ممکن است تا دوهفته زمان ببرد که حیوان به حالت طبیعی خود برگردد.


در دست گرفتن
در حالی که بیشتر رطیل ها سمی نیستند، اکثر حرفه ای ها مخالف این کار هستند.برای شخص،نیش حیوان میتواند درد آور باشد و موهای پشت حیوان هم میتوانند موجب سوزش و خارش شوند.ولی بزرگترین خطر خود رطیل را تهدید میکند.زمانی که رطیل را در دست خود میگیرید، حیوان ممکن است
به علت تغییر مکان، شروع به دویدن یا پریدن کند که ممکن است به افتادنش و صدماتی خطرناک منجر شود.حتی سقوطی جزیی، در عنکبوت های بزرگ میتواند موجب شکستگی ناحیه شکم شده و میتوان کشنده باشد.بعضی رطیل ها خیلی سریع هستند و میتوانند فرار کنند.کودکان به علت خطراتی که خود و عنکبوت را تهدید میکند، نباید رطیل ها را در دست بگیرند.