بتدا شیر رو توی قابلمه بزرگی می ریزیم و روی حرارت قرار می دهیم. مواظب
باشید سر نره. یه جوش كه خورد، بسه. قابلمه رو از روی گاز بر می داریم و
یه جا می ذاریم (!) مثلاً روی كابینت. صبر می كنیم تا از اون داغی بیفته.
حرارتش باید ولرم باشه. نه گرمتر نه سردتر. وقتی به این مرحله رسید، به
میزان هر لیتر شیری كه داشتیم، یه قاشق ماست اضافه می كنیم. مثلاً اگر پنج
لیتر شیر داشتیم، پنج قاشق ماست می ریزیم توی یه كاسه و مقداری از شیر
ولرم رو روش می ریزیم و با هم مخلوط می كنیم. سپس اینها رو به همه شیرها
اضافه می كنیم و حسابی مخلوط می كنیم.

بعد، در قابلمه رو می
بندیم و روی قابلمه رو ملافه ضخیم یا پتوی نازك می اندازیم و حسابی قابلمه
رو با اینها می پوشونیم. یكی دو ساعت صبر می كنیم. حالا دیگه ماست به
اصطلاح « گرفته » است. ولی نباید بخوریمش. پتو و ملافه رو از روش بر می
داریم و می ذاریمش توی یخچال. تا 24 ساعت طرفش نمی ریم. بعد از این مدت،
گوشه ماست رو با یك نعلبكی به اصطلاح می شكنیم. یعنی با یك نعلبكی گوشه ای
از ماست رو برمی داریم و اون تیكه از ماست رو روی بقیه ماست ها می گذاریم.
نعلبكی رو هم می ذاریم همون گوشه ماست بمونه. این كار باعث می شه كه آب
ماست توی اون قسمت از ظرف جمع بشه. باید به ماست سر بزنیم و آب ماست رو از
ماست جدا كنیم. با این كار هم ماست سفت تر می شه، هم آب ماست به این دردی
كه می گم می خوره. تا اینجا ماست حاضره.

آب ماست ها رو
توی یه شیشه یا بطری می ریزیم. وقتی همه اش یه جا جمع شد، در بطری رو سفت
می كنیم و می ذاریم یكی دو روز در دمای آشپزخونه بمونه. البته وقتی كه
داریم آب ماست رو توی بطری می ریزیم، قطعاً مقداری ماست هم واردش می شه.
دوغ بعد از یكی دو روز آماده است.

نكته 1 : اون چند قاشق ماستی كه به شیر اضافه می كنیم، مایه ماسته. هرچی اون مرغوبتر باشه، ماستی كه درست می شه هم بهتره.

نكته 2 : وقتی كه بعد از دو روز خواستید در بطری دوغ رو باز كنید، خیلی مواظب باشید. آخه خیلی گاز داره !

منبع : وبلاگ میز غذا