Click this bar to view the full image.

چهار سال پیش، زمانی که Marshall Lee یک سگ Besset Hound را به سرپرستی پذیرفت نمیدانست که با اینکار 2 زندگی را نجات میدهد: زندگی خودش و زندگی آن سگ.

بلافاصله بعد از گرفتن این سگ، دچار یک افول و سقوط شد: از دست دادن شغل اش، افسردگی حاد و افکار روزانه ی خودکشی.

اگر به خاطر Antigone، یک سگ hound مهربان که او هم از جهنم خودش نجات یافته بود، نبود احتمالا آقای حتی زنده نمی ماند تا امروز بیش از 3000 مایل را با دوچرخه به سمت پورتلند بپیماید و مشغول نوشتن کتابی در مورد این آزمون سخت از دیدگاه سگ اش باشد.

در آگوست 2006 بود که آقای Lee تصمیم گرفت سگی را نگه دارد. به زودی به این نتیجه رسید که یک Besset Hound همدم مناسبی برایش خواهد بود: باهوش و سرسخت.

Guardian Angel Besse Rescue، واقع در 70 مایلی خارج شیکاگو، که آقای لی آن زمان سکونت داشت، یک سگ Hound ماده داشت که در یک پرورشگاه به عنوان حیوان بارور نگهداری میشد. Antigone نسبت به مردها محتاط بود ولی Lee را دوست داشت – خیلی زیاد.

"رابطه ای را که با Antigone داشتم هرگز با هیچ سگ دیگری نداشته ام. انتظار این همه شور را نداشتم."

و هنوز نمیدانست که مصاحبت شان چقدر پرهیجان خواهد بود.


Lee در فوریه 2007 کارش را به عنوان مدیر کالج از دست داد. طی سال بعد، چندین رزومه ارسال کرد و تنها یک تماس داشت – آن هم برای شغلی که درآمدش از بیکاری کمتر بود.

در افسردگی شدید فروافتاد، نمی توانست از تخت بلند شود، ساعتها روی تخت اش دراز میکشید و برای اینکه چطور به زندگی اش پایان دهد نقشه میکشید. همانطور که در مورد افسردگی حاد رایج است، ارتباط اش را با خانواده و دوستان اش قطع کرد. فکرش را هم نمیکرد مرگ اش ذره ای روی آنها تاثیر داشته باشد.


ولی دوستی داشت که نمیتوانست از او چشم بپوشد: Antigone.

Antigone زمانی هم که روی تخت دراز کشیده بود درست کنارش بود. تردیدی در مورد مشکلات این سگ در صورت نبود اش نداشت، اگر نه از لحاظ عاطفی حداقل از جهت تدارکات.

نمیدانست تا زمانی که جسد اش را می یابند چطور خوراک Antigone را تامین کند. به عنوان یک Basset واقعی، حتی اگر ظرف بزرگی هم برایش میگذاشت، Antigone تمام آنرا بلافاصله میخورد. و Lee به زحمت ادامه میداد، برای کار در Besset Rescue داوطلب شد و تلاش کرد با ککl آروماتراپی از فشار روانی اش کم کند.


"فکر نمیکنم اگر او را نداشتم زنده می ماندم. همیشه چشم اش به من بود."


حدود یکسال بعد از اینکه کارش را از دست داد، شغل جدیدی پیدا کرد. عالی نبود و حقوق خوبی نداشت ولی شغل بود. دیگر به خودکشی فکر نمیکرد و به کندی، خیلی کند، از افسردگی اش بهبود یافت. حدود 18 ماه طول کشید تا بالاخره دوباره خودش شد.

میدانست که دیگر نمیخواهد در شیکاگو زندگی کند و میخواست جایی در غرب، دوباره از نو شروع کند. ولی چطور با کمترین هزینه اینکار را انجام دهد؟ دوستی ماشین اش را به او داد ولی آن را هم دزدیدند.

بعد دوست دیگری، دوچرخه ای در اختیارش گذاشت. و باز هم در یک شهر بزرگ در حرکت بود و به این فکر میکرد با یک دوچرخه چقدر میتواند دور شود. در آخر به این نتیجه رسید که اگر زمان کافی داشته باشد میتواند خیلی دور شود.

 

Click this bar to view the full image.

در اکتبر 2009، آقای لی Antigone را در یک ترک بند کودک گذاشت و شیکاگو را به مقصد ساحل غربی ترک کرد. در حالیکه برای هفته ها زیر باران به سمت مناطق خشک تر و گرمتر رکاب میزد، Antigone هر روز در ترک بند به همان سمت می ایستاد، سرش را تکان میداد، به مناظر نگاه میکرد و بو میکشید.

لی میگوید: "راضی به نظر میرسید"

به نشستن در ترک بند عادت کرد. اوایل پس از حدود یک ساعت بیقراری میکرد ولی بعد از چند هفته می توانست تا 3 ساعت هم بدون کشیدن پاهایش آنجا بنشیند.

با دوستان و آدمهای خوب میماند و گاهی هم کمپ میزد. آقای لی هر روز وقتی زمان حرکت میشد، آنتیگون را با یک کلاه ایمنی و کمربند ویژه آماده میکرد.

در طول مسیر با 2 نوع برخورد مواجه میشدند: آنهایی که با دیدن این زوج عجیب لبخند میزدند و آنهایی که خود را به ندیدن می زدند. آقای لی اذعان دارد که با ادامه ی سفر ،ظاهرش چندان خوب به نظر نمیرسید. از اینها گدشته، وقتی همراه یک سگ Besset Hound با دوچرخه سفر کنی از رسیدگی به لباس هایت صرفنظر میکنی.

دلیل سفر طولانی اش با دوچرخه، صرفه جویی در هزنه نبود. او مصاحبه هایی را با روزنامه ها و تلویزیون های محلی انجام داد تا آگاهی افکار عمومی را در خصوص 2 موضوع مهم در زندگی خودش افزایش دهد: جلوگیری از خودکشی و نجات سگ های Besset.


پس از رکاب زدن بیش از 3300 مایل، بالاخره در ماه مارس، هر دو به پورتلند رسیدند. لی می دانست که مردم پورتلند دلباخته ی 2 چیز اند: دوچرخه و سگ. و جالا لی که یک رمان چاپ نشده را نوشته در سنت جونز زندگی میکند و کتابی را با نام مستعار بهترین دوست اش در دست تهیه دارد.

در طول این سفر، لی دو رخداد نگاشت تهیه کرد: یکی شرح افکار و مشاهدات اش و دیگری بلاگی که با نام آنتیگو منتشر شده و از دیدگاه او نوشته میشود. او قصد داشت از این رخدادنگاشتها برای تحریر کتاب اش بهره ببرد.


او در حال حاضر مشغول نوشتن کتاب است، گرچه متفاوت با آنچه در ذهن داشت. با توجه به محبوبیت بلاگ آنتیگو، لی قصد دارد کتاب را هم از دیدگاه او بنویسد.

اینکار باعث شده به خودش نیز با دیدگاهی متفاوت نگاه کند. مثلا بخشی از نوشته هایش در خصوص راندن مخالف جهت باد، اکنون بصورت خندیدن Antigone به نق زدن هایش نوشته شده.

نگاه طنزآمیز به چالش های حوادث 4 سال گذشته، خوانندگانی را که ممکن بود با موضوع تیره و محزون آن دلزده شوند، به وجد می آورد. شهرت و محبوبیت بلاگ نیز موید همین مطلب است.

لی میگوید: "اگر Antigone در این سفر همراهم نبود، برای هیچکس جالب نبود"