صفحه نخست » اخبار روز » دنیای حیوانات

از دامپروری تا کشتارگاه، داستان واقعی یک گاو

www.persianpet.org/forum/showthread.php/-24674/index.html
صبح یکی از روزهای ماه سپتامبر 2008 (تغریبا یکسال قبل) بود و کامیون حامل گاوهای زنده، گاوها را یکی یکی در محوطهء اصلی کشتارگاه Walton در ایالت کنتاکی پیاده می کرد. تمام گاوها پیاده شدند ولی او نمی توانست از جایش تکان بخورد. او به شدت بیمار بود، ولی با این وجود به کشتارگاه آورده شده بود. کارگران کشتارگاه Walton با سیخ های الکتریکی که مختص همین کار ساخته شده بودند به گوشت او ضربه های پیاپی زدند تا از درد برخیزد و از کامیون خارج شود. گوش او خون آلود شد ولی از جای خود برنخواست. کارگران سپس به صورت ، پشت و پیشانی او لگدهای محکم زدند تا از جای خود بلند شود ولی او تکان نخورد. کارگران با بستن طنابی دور گردن او و بستن سر دیگر طناب به یک تراکتور او را به زور به بیرون از کامیون کشیدند. او محکم از بالای کامیون به زمین خورد و در همان لحظه هر دو دست جلویی و لگنش شکست. از آن زمان تا ساعت 7:30 بعد از ظهر آن روز ، آن گاو به همین حالت باقی ماند.




تا ظهر در زیر آفتاب داغ باقی ماند و یک وند نعره می زد و گریه می کرد ولی کارگران کشتارگاه انگار صدای ماده گاو را اصلا نمی شنیدند. سرانجان بعد از ساعت ها توانست با کمک پاهای عقبی خود و با کشیدن خود بر روی زمین خود را به سایه برساند. بیش از هشت ساعت طول کشید تا توانست به اندازهء 13 الی 14 قدم خود را روی زمین بکشد. کارمندان کشتارگاه Walton به او اجازه ندادند آب بنوشد. تنها آبی که دریافت کرد آبی بود که Jessie Pierce ، یکی از فعالان حقوق حیوانات محلی به او خوراند. Jessie در بعد از ظهر به آنجا رسید پس از آنکه خانمی عابر با دیدن صحنهء ناله های ماده گاو ، با او تماس گرفته بود. کارکنان کشتارگاه با Jessie همکاری نکردند و او مجبور شد با پلیس محلی تماس بگیرد . پلیس آمد ولی به Jessie گفت که از مافوق خود دستور دارد در این زمینه دخالتی نکند. آن پلیس پس از دقایقی محل را ترک کرد و Jessie عاجرانه از کارکنان کشتارگاه خواست تا ماده گاو بیچاره را زودتر راحت کنند ، ولی آنها گفتند تنها زمانی این کار را خواهند کرد که Jessie آن محل را ترک کند . Jessie ساعت 3 بعد از ظهر محل را ترک کرد و ساعت 4:30 برگشت. گاو بیچاره هنوز در محل قبلی بود. سگ های نگهبان کشتارگاه به او حمله کرده بودند و تکه هایی از بدن او را به شدت پاره پاره و زخمی کرده بودند درحالیکه گاو بیچاره هنوز زنده بود. کاسهء آبی که Jessie برایش قرار داده بود برداشته شده بود. Jessie دوباره با پلیس تماس گرفت. ساعت 5:30 پلیس آمد. یکی از پلیس ها خواست با تفنگ خود گاو را راحت کند ولی کارکنان کشتارگاه مانع از این شدند و گفتند برای تضمین سلامتی گوشت ، فقط یک دامپزشک باید این کار را انجام دهد، ولی دو دامپزشک کشتارگاه از انجام این کار ممانعت می کردند و گفتند برای تضمین سلامتی گوشت گاو ، نمی توانند با تزریق دارو او را از بین ببرند. سرانجام قصاب بومی در حدود ساعت 7:30 رسید و گاو را کشت. جسد گاو به قیمت 307.50 $ به یک همبرگر فروشی فروخته شد.

وقتی یکی از کارکنان کشتارگاه توسط خبرنگار روزنامهء Kentucky Post دربارهء آن گاو مورد پرسش قرار گرفت او جواب داد :" ما هیچ کار بدی با او نکردیم." او در تمام طول مصاحبه می خندید و به مسخره از خبرنگار می پرسید :" این همه هیاهو فقط به خاطر یک گاو؟! "

این تنها مورد نیست. بنا به آمارهای خود کشتارگاه ها هر ساله میلیون ها مرغ ، گوسفند ، گاو و دیگر حیوانات درحالی به کشتارگاه می رسند که یا بر اثر شدت فشار جسمی و روحی در کامیون های حمل به کشتارگاه مرده اند ، یا به شدت زخمی شده اند به گونه ای که نمی توانند با پای خود به محل کشتار بروند. این حیوانات بیچاره بعد از یک زندگی سراسر درد و رنج و شکنجه ، با شرائطی وحشتناک به کشتارگاه ها انتقال می یابند. بسیاری از این حیوانات فرسنگ ها را در کامیون ها یا محفظه های بسیار تنگ و متعفن حمل می شوند و در معرض انواع هوای سرد و گرم قرار می گیرند بدون اینکه دسترسی به آب یا غذای مناسب داشته باشند. از این میان می توان یه میلیون ها گوسفندی اشاره کرد که سالانه مسیر طولانی استرالیا تا خلیج فارس را با کشتی طی می کنند تا به کشتارگاه های کشورهای حوزهء خلیج فارس برسند که مقصد نهایی آنهاست.


خوک بیچاره بعد از یک عمر رنج در دامداری ، دیگر نمی تواند روی پاهای خود بیاستد و در گوشه ای رها شده تا با درد فراوان و به تدریج ، بمیرد.


حقیقت غیرقابل انگار این است که در اکثر دامپروری ها خدمات دامپزشکی جداگانه برای حیوانات بیمار ارائه نمی شود و برای دامپروری ها بسیار به صرفه تر است که حیوانات مریض را به حال خود رها کنند تا بمیرند ، به نسبت اینکه بخواهند آنها را درمان کنند.

با تلاش های فراوان پتا (جمعیت طرفداران رفتار اخلاقی با حیوانات) امروز یکسال بعد از ماجرای دردناک کشتارگاه Walton ، قانونی در ایالت کنتاکی به تصویب رسیده که کشتارگاه ها را موظف به خواباندن سریع ( و بدون درد) حیواناتی می کند که به خاطر بیماری قادر به راه رفتن و رسیدن به محل کشتار نیستند. این قانون در کنتاکی به تصویب رسیده ، ولی حقیقت ماجرا همچنان در جای خود باقیست. حقیقت این است که هنوز هر سال ، بلکه هر ماه ، بلکه هر روز هزاران گاو و گوسفند و مرغ در نقاط مختلف زمین همان چیزی را تجربه می کنند که آن گاو بیچاره در کشتارگاه Walton تجربه کرد.