صفحه نخست » ماهی » تولید مثل اصلاحنژاد و هیبرید سازی » روزانه های پرشین پت

باشگاه خبرنگاران:به نقل از فرانس 24،  ۴۴ میلیون فرانسوی می توانند در این انتخابات شرکت کنند و رئیس جمهوری آینده را از میان ۱۰ نامزد این دوره برگزینند. البته نظرسنجی ها نشان می دهند که نیمی از این ۱۰ نفر تأثیر معناداری روی نتیجه نهایی نخواهند داشت. این ۵ نفر عبارتند از:
- اوا ژولی، نامزد حزب سبزها، که گفته می شود احتمالا حدود ۲ درصد آرا را بدست خواهد آورد.
- نیکولا دوپونت- انیان، نامزد دست راستی، که از حزب راست معتدل حاکم انشعاب کرده و احتمالا ۱ درصد آرا را کسب خواهد کرد.
- ناتالی آرتو و فیلیپ پوتو، که نامزدهای احزاب چپ تروتسکیست هستند. آنها طرفدارانشان را به انقلاب علیه سیستم سرمایه داری دعوت می کنند و احتمال می رود هر یک کمتر از ۱ درصد آرا را بدست آورند.
- ژاک شومیناد، نامزدی مستقل است که کمتر از سایرین جدی گرفته می شود و انتظار نمی رود رأی چندانی بیاورد.

اما اگر بتوان به موسسات نظرسنجی و برآوردهای آنها اعتماد کرد، بیش از ۹۵ درصد رأی دهندگان به ۵ نامزد باقی مانده رأی می دهند. این ۵ نفر، که هر یک نماینده یکی از جناح های عمده عرصه سیاست فرانسه هستند، عبارتند از:
- مارین لوپن، از "جبهه ملی" (حزب راست افراطی فرانسه)، دختر ژان- ماری لوپن بنیانگذار این حزب.
- نیکولا سارکوزی، رئیس جمهوری فعلی و نامزد حزب راست معتدل .
- فرانسوا بایرو، نامزد میانه رو از حزب "جنبش دموکرات".
- فرانسوا اولاند، نامزد حزب سوسیالیست، که چپگرایان معتدل را نمایندگی می کند.
- ژان- لوک ملانشون، نامزد "جبهه چپ"، که نماینده بخش اعظم طیف چپگرایان رادیکال است.

بر اساس قوانین انتخاباتی فرانسه، اگر نامزدی در دور اول انتخابات ریاست جمهوری بیش از نیمی از آرا مأخوذه را بدست بیاورد، برنده انتخابات اعلام خواهد شد. اما اگر هیچ نامزدی نتواند چنین اکثریتی را کسب کند، دو نامزدی که بیشترین رأی را آورده اند، دو هفته بعد (یکشنبه ۶ می) دور دوم را برگزار می کنند. در دوران جمهوری پنجم فرانسه، در ۸ انتخاباتی که رئیس جمهوری با رأی مستقیم مردم انتخاب شده، هیچکس– حتی شارل دوگل - در دور اول اکثریت مطلق آرا را بدست نیاورده، و سرنوشت انتخابات همیشه در دور دوم معلوم شده است.

با توجه به نزدیکی احتمالی آرا سارکوزی و اولاند در دور اول،اردوگاه هیچیک از دو نامزد برتری روحی نسبت به دیگری پیدا نخواهد کرد و بقول فرانسوی ها "باد موافق در بادبانشان نخواهد افتاد".

نظرسنجی ها حاکی از آرای نزدیک نیکولا سارکوزی و فرانسوا اولاند در دور اول انتخابات است. اگرچه سارکوزی و اولاند در قبال اتحادیه اروپا مواضعی نزدیک بهم دارند و هر دو طرفدار ادامه وضع موجود هستند، اما در دو زمینه اول سیاست ها و شعارهای سارکوزی به وضوح به مطالبات این دسته از رأی دهندگان نزدیکتر است. این نزدیکی بعضا تا جایی پیش می رود که ژان- ماری لوپن در انتخابات سال ۲۰۰۷ سارکوزی را به دزدیدن ایده ها و شعارهای حزب خودش متهم می کرد.
رابطه طرفداران راست افراطی و راست معتدل به خوبی رابطه چپ رادیکال و حزب سوسیالیست نیست و انتقال آرا بین آنها به همان آسانی صورت نمی گیرد. بخشی از رأی دهندگان راست افراطی از موضع مخالفت با کل نظام سیاسی و باهدف "واژگون کردن میز" به نامزد این حزب رأی می دهند، و جالب اینکه این رأی دهندگان عمدتا از طبقه کارگر هستند، و رأیشان به نامزدهای راست افراطی بیشتر جنبه اعتراضی دارد. بهمین علت هم میانه ای با راست معتدل ندارند. این عده از رأی دهندگان در دور دوم یا به نامزدهای جناح چپ رأی می دهند، و یا اساسا در رأی گیری شرکت نمی کنند. در نتیجه، بر اساس آخرین نظرسنجی ها، در مجموع حدود نیمی از رأی دهندگان به مارین لوپن در دور اول، در دور دوم به سارکوزی رأی می دهند، و باقی رأی به نسبت تقریبا مساوی میان اولاند و عدم شرکت تقسیم می شود.
اما اینکه رأی دهندگان به فرانسوا بایرو در دور دوم به چه کسی رأی می دهند، مبهم ترین و در عین حال سرنوشت سازترین سوال انتخابات امسال فرانسه است.
دوستی و صمیمیت قطعا مشخصه بارز رابطه بایرو و رئیس جمهوری فعلی نیست. در بین دو مرحله انتخابات سال ۲۰۰۷ حتی شایعاتی در مورد توافق بایرو با سگولن رویال (نامزد وقت حزب سوسیالیست) به منظور کمک بایرو به پیروزی رویال در دور دوم شنیده می شد. او در دوران ۵ ساله ریاست جمهوری سارکوزی همواره از سیاست ها، و سبک و روش او در اداره امور (از جمله حضور زیادش در رسانه ها و دخالتش در بسیاری موارد جزئی) انتقاد کرده است. اما در عین حال دموکرات مسیحی ها در فرانسه به طور سنتی خود را در طیف راست میانه تعریف می کردند و خود بایرو هم از ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ در دولت دست راستی آلن ژوپه (وزیر خارجه فعلی) وزیر آموزش بود.
 
شاید بتوان سارکوزی را جنجالی ترین رئیس جمهوری نیم قرن اخیر فرانسه دانست
در نتیجه چه خود بایرو و چه طرفدارانش مشکل بنیادین و ایدئولوژیکی برای رأی دادن به سارکوزی یا اولاند در دور دوم ندارند.آخرین نظرسنجی ها هم حاکی از آن است که حدود یک سوم این رأی دهندگان در دور دوم به سارکوزی، و حدود یک سوم دیگر به اولاند رأی خواهند داد، و یک سوم باقی مانده هنوز تصمیم قطعی نگرفته اند.علاوه بر این، این رأی دهندگان بیش از سایر گروه های مورد مطالعه آمادگی دارند رأی دور دومشان را تغییر دهند. در چنین وضعیتی هر گونه توافق بایرو با یکی از دو کاندیدای حاضر در دور دوم (نظیر واگذاری نخست وزیری به بایرو در صورت پیروزی کاندیدای مورد نظر)، و یا هر گونه اظهار نظر به نفع یکی از آنها، می تواند در سرنوشت آرای حدود ۱۰ درصدی بایرو در دور دوم تأثیرگذار باشد.
برآوردهای فعلی از توزیع آراء ۸ نامزدی که یکشنبه شب از رقابت کنار می روند، نشان از شکست سارکوزی در دور دوم، آنهم با اختلاف حدود ۷ درصد دارد. به همین دلیل علت جلب آراء طرفداران مردد بایرو، و عوض کردن نظر آنهایی که می خواهند به اولاند رأی دهند، برای سارکوزی اهمیتی حیاتی دارد.

"انتخابات ریاست جمهوری در فرانسه معمولا با مشارکت بالای مردم همراه است و نرخ مشارکت معمولا بیش از ۸۰ درصد است. اما مبارزات انتخاباتی امسال شور چندانی ایجاد نکرده و پیش بینی می شود نرخ مشارکت در انتخابات پایین تر از ۷۰ درصد باشد و حتی احتمال می رود رکورد عدم حضور در پای صندوق ها شکسته شود."
وضعیت نامطلوب اقتصادی و ادامه بحران مالی یکی عوامل اصلی دلسردی و رویگردانی مردم از سیاستمداران به شمار می آید. همزمان شدن روز برگزاری انتخابات با تعطیلات عید پاک مدارس بخش هایی از کشور – از جمله پاریس و توابع آن - هم قطعا بر میزان مشارکت تأثیر خواهد داشت (در فرانسه افراد باید حتما در شعبه اخذ رأیی که نامشان در آن ثبت شده رأی بدهند، و در نتیجه کسانی که در سفر هستند نمی توانند در انتخابات شرکت کنند).
چشم امید سارکوزی به بیرون
سارکوزی برای اینکه بتواند فرانسوی ها را به رأی دادن مجدد به خودش متقاعد کند، بیش از آنکه به کارنامه داخلی اش تکیه کند، به خارج امید دارد. دوران ریاست جمهوری او با بحران مالی بین المللی همزمان شد و در نتیجه او نتوانست به وعده بهبود وضعیت معیشتی شاغلان و شعار "کار بیشتر برای درآمد بیشتر" عمل کند، اما در پنج سال زمامداری اش توانسته خود را به عنوان فردی توانا در عرصه سیاست بین المللی و دیپلماسی جا بیندازد.
 
سارکوزی برای اینکه بتواند فرانسوی ها را به رأی دادن مجدد به خودش متقاعد کند، بیش از آنکه به کارنامه داخلی اش تکیه کند، به خارج امید دارد.