تلسکوپ فضایی هابل در طول بیش از ۲۰ سالی که به دور زمین چرخیده، دنیای اخترشناسی را متحول کرده است. مهم ترین کشفیات تلسکوپ فضایی هابل را در سال ۲۰۱۰ در گزارش تصویری امروز خبرآنلاین ببینید
تلسکوپ فضایی هابل ارزشمندترین ابزاری است که تاکنون به مدار زمین سفر کرده و در طول بیش از ۲۰ سالی که به دور زمین چرخیده، دنیای اخترشناسی را متحول کرده است.
شفافیت بی نظیر تصاویر این تلسکوپ که حاصل ابزارهای پیشرفته و محیط فاقد جو اطراف هابل است، در کنار توانایی عکس برداری ۲۴ ساعته، هابل را به تیزبین ترین چشم زمین بدل کرده است. مهم ترین کشفیات تلسکوپ فضایی هابل را در سال ۲۰۱۰ در گزارش تصویری امروز خبرآنلاین ببینید.


درخشان ترین سحابی آسمان: سحابی بزرگ جبار
این تصویر که بخشی از یک پازل بزرگ تر است، واضح ترین تصویری است که تاکنون از سحابی جبار (شکارچی) گرفته شده است.
ستاره های جوان پرجرمی که این سحابی را شکل داده اند و ستون هایی از گاز چگال که می تواند خانه ستارگان نورس باشد، این منطقه از فضا را به کتابی مصور تبدیل کرده است.
درخشش پرنور موجود در این تصویر مربوط به M۴۳ است، ناحیه کوچکی که به واسطه نور فرابنفش یک ستاره جوان پرجرم ایجاد شده است. اخترشناسان این ناحیه را سحابی جبار مینیاتوری می نامند، زیرا تنها یک ستاره این منظره را به وجود آورده است.
سحابی جبار میزبان ۴ عدد از چنین ستار ه هایی است. با قرار گرفتن در فاصله ۱۵۰۰ سال نوری، سحابی جبار نزدیک ترین منطقه شکل گیری ستارگان به زمین است.


آتشفشان های منظومه شمسی: آیو، قمر مشتری
هم زمان با تصویربرداری از فوران های آتشفشانی قمر آیو در سال ۱۹۹۹ / ۱۳۷۸، تلسکوپ فضایی هابل این تصویر زیبا را از عبور این قمر گریزپا از جلوی صورت مشتری شکار کرد. در حالی که به نظر می رسد آیو در بالای ابرهای مشتری شناور است، این قمر در حقیقت ۵۰۰ هزار کیلومتر از مشتری فاصله دارد.
لکه سیاه رنگ روی سطح مشتری سایه آیو است که با قطری برابر ۳۶۴۰ کیلومتر، تقریبا هم اندازه خود قمر است.
سایه ای که با سرعت ۱۷ کیلومتر بر ثانیه چهره مشتری را درمی نوردد. کوچک ترین جزئیات قابل مشاهده در این تصویر ۱۵۰ کیلومتر پهنا دارد.


خانه سالمندان: خوشه کروی M۷۲
جرم شماره ۷۲ فهرست مسیه یک خوشه کروی است، مجموعه ای باستانی از ستارگان پیر که دارای بیشترین تراکم در مرکز این ساختار کروی هستند.
اخترشناس فرانسوی، پیر مچین، این خوشه غنی را در آگوست سال ۱۷۸۰ میلادی / مرداد ۱۱۵۹ شمسی کشف کرد؛ اما این نام گذاری مدیون دستیار مچین، چارلز مسیه است که آن را دو ماه بعد، به عنوان هفتاد و دومین جرم در فهرست مشور اجرام دنباله دار مانند خود ثبت کرد. این خوشه کروی در صورت فلکی آبریز (دلو) و در فاصله حدود ۵۰هزار سال نوری از زمین قرار دارد.
کل زمان نوردهی برای برای تهیه این تصویر حدود ۲۰ دقیقه و میدان دید آن حدود ۳.۴ دقیقه قوسی بوده است.


کهکشان نامنظم: M۸۲، کهکشان سیگار
این تصویر از کهکشان باشکوه M۸۲، واضح ترین تصویر تهیه شده از این کهکشان است. شهرت این کهکشان به دلیل شبکه ابرهای رشته ای و فوران های شعله مانند هیدروژن سوزان است که از نواحی مرکزی کهکشان به بیرون پرتاب می شود.
در قلب این کهکشان ستارگان جوان با آهنگ ده برابر کهکشان راه شیری متولد می شوند. این کهکشان که با نام کهکشان سیگار نیز شناخته می شود، ۱۱ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.


معجون کیهانی: کهکشان ان.جی.سی ۲۴۶۷
یک زایشگاه ستاره ای رنگارنگ در این تصویر از کهکشان NGC ۲۴۶۷ مشاهده می شود. ابرهای عظیم گاز و غبار در این تصویر که با ستارگان جوان داغی به رنگ آبی روشن تزئین شده اند، دیگ جوشانی از یک معجون کیهانی خوش رنگ را تداعی می کند.
ابرهای غبار با شکل عجیب خود، سیاه قلمی را در مقابل پس زمینه رنگارنگ گازهای روشن ایجاد کرده اند. مشابه سحابی آشنای جبار، کهکشان NGC ۲۴۶۷ ابر عظیمی از گاز اغلب هیدروژن است که نقش یک ماشین جوجه کشی را برای ستارگان جدید ایفا می کند.
ستارگان داغ و جوان که اخیرا از این توده گاز شکل گرفته اند، تابش فرابنفش شدیدی را ساطع می کنند که علاوه بر درخشان شدن کل تصویر، باعث فرسایش تدریجی ابرهای گازی می شود.


کهکشان دونیمه: ان.جی.سی ۵۸۶۶
چشمان تیزبین هابل، خط مواجی از غبار را آشکار کرده که کهکشان صفحه ای NGC ۵۸۶۶ را به دو نیمه تقسیم می کند.
این تصویر ساختار کهکشان را برجسته می کند: برآمدگی لطیف سرخ رنگی که هسته روشن را احاطه می کند، صفحه ای آبی رنگ از ستارگان که به موازات خط غبار حرکت می کنند و هاله خارجی شفافی که آن ها را در بر گرفته است.


رقص مرگ: کهکشان های برخوردی Arp۸۷
در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل، رقص پیچیده ای میان دو کهکشان به نمایش گذاشته شده است. این جفت کهکشان که تحت عنوان Arp ۸۷ شناخته می شوند، یکی از صدها کهکشان های شناخته شده در نزدیکی کهکشان ما هستند که در حال اندرکنش و ادغام شدن در یکدیگر هستند. دو بازیگر اصلی که Arp ۸۷ را شکل داده اند شامل کهکشان NGC ۳۸۰۸ در سمت راست تصویر (کهکشان بزرگ تر)، و شریک آن NGC ۳۸۰۸A در سمت چپ هستند.
کهکشان NGC ۳۸۰۸ کهکشانی مارپیچی با حلقه ای روشن و چندین بازوی اصلی است. ستارگان، گاز و غبار خروجی از کهکشان NGC ۳۸۰۸، بازویی جلدی را در اطراف کهکشان همدم به وجود آورده اند.
کهکشان NGC ۳۸۰۸A کهکشانی مارپیچی است که از لبه دیده می شود و توسط حلقه ای گردان از ستارگان و ابرهای گازی میان ستاره ای احاطه شده است. این حلقه عمود بر صفحه کهکشان میزبان قرار گرفته و حلقه قطبی خوانده می شود.
همانطور که در سایر کهکشان های ادغام شونده نیز مشاهده می شود، شکل دربازکن مانند مواد کشندی یا همان پل مواد مشترک بین دو کهکشان، نشان می دهد که برخی از ستارگان و گازها از کهکشان بزرگ تر در اثر کشش گرانشی کهکشان کوچک تر به دام افتاده اند.
شکل هر دو کهکشان به دلیل اندرکنش گرانشی میانشان دچار اعوجاج شده است. Arp ۸۷ در صورت فلکی اسد و در فاصله تقریبا ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد.


بازمانده یک انفجار: سحابی ابرنواختری SNR ۰۵۰۹ ۶۷.۵
این کره شکننده از گاز که عکس آن توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده، بی سر و صدا در اعماق فضا شناور است.
این حباب از گازی تشکیل شده که تحت اثر تکان شدید حاصل از موج انفجار یک ابرنواختر قرار گرفته است. این حباب که SNR ۰۵۰۹ ۶۷.۵ نامیده می شود، باقی مانده مرئی انفجار قدرتمند ستاره ای در ابر ماژلانی بزرگ (LMC) است.
ابر ماژلانی بزرگ، کهکشانی کوچک و قمر کهکشان راه شیری است که در فاصله حدود ۱۶۰ هزار سال نوری از زمین قرار دارد.
موج های سطح این حباب ممکن است ناشی از تفاوت های اندک در چگالی گاز میان ستاره ای پیرامون آن باشد، یا به دلیل بیرون ریختن مواد از داخل آن ایجاد شده باشد. قطر این حباب گازی ۲۳ سال نوری است و با سرعت ۵ هزار کیلومتر در ثانیه منبسط می شود.


خانواده پرجمعیت: خوشه کهکشانی MACSJ ۱۴۲۳.۸+۲۴۰۴
همانند حشراتی که به دور چراغ های خیابان پرواز می کنند، به نظر می رسد که کهکشان های تاریک و کوچک مشغول جابه جا شدن در این تصویر هستند. جسم مرکزی تابناک، کهکشان بیضوی پرجرمی است که برجسته ترین عضو یک خوشه کهکشانی، با نام دهان پرکن MACSJ ۱۴۲۳.۸+۲۴۰۴ است.
این دسته بزرگ از کهکشان ها در فاصله ای حدود ۵ میلیارد سال نوری در صورت فلکی نگهبان شمال یا عوا قرار دارند.
کمان های هموار اطراف کهکشان مرکزی، تصاویری تغییر شکل یافته از کهکشان های دوردست تر هستند.
گرانش کهکشان بزرگ نزدیک تر باعث ایجاد اثرات لنز گرانشی می شود، که هنگام عبور نور در مسیر رسیدن به چشم بیننده ای همچون ما، آن را منحرف و تقویت می کند.






معجون کیهانی





رقص مرگ




کهکشان دونیمه