علت
ناخنک نامعلوم است، اما در افرادی که در محیط خارج در معرض نور آفتاب و باد هستند، برای مثال کسانی که در محیط باز کار می‌کنند، شایع‌تر است.
عوامل خطرساز برای ایجاد
ناخنک قرار داشتن در محیط‌های آفتابی، پرگرد و غبار و توفانی است. کشاورزان، ماهیگیران، و افرادی که در نزدیک خط استوا زندگی می‌کنند بیشتر به
ناخنک مبتلا می‌شوند.
ناخنک در کودکان نادر است.
علامت اصلی
ناخنک یک بافت سفیدرنگ برجسته بی‌درد است که رگ‌های خونی از حاشیه بیرونی یا درونی قرنیه به آن وارد می‌شود. گاهی این بافت ملتهب می‌شود و باعث سوزش، تحریک، یا احساسی مانند وجود جسم خارجی در
چشم می‌شود.
تشخیص
ناخنک با معاینه فیزیکی چشم‌ها داده می‌شود و معمولا آزمایش خاصی لازم نیست.
ناخنک در اغلب موارد نیازی به درمان ندارد مگر اینکه باعث اشکال در بینایی شود یا علائم آزارنده‌ای داشته باشد که قابل کنترل نباشد. در این صورت با جراحی آن را بر می‌دارند.
به
چشم زدن عینک‌های محافظتی و به سر گذاشتن کلاه لبه‌دار از عود
ناخنک پس از جراحی جلوگیری می‌کند.
در اغلب موارد
ناخنک مشکلی ایجاد نمی‌کند و نیازی به درمان هم ندارد. اگر ناخنک؛ قرنیه (بخش شفاف جلوی چشم) را درگیر کند، معمولا پس از جراحی مشکلی ایجاد نمی‌شود و بینایی به حالت عادی باز می‌گردد.
افرادی که
ناخنک چشم دارند، باید هر سال نزد متخصص
چشم بروند، به این ترتیب می‌توان این عارضه را پیش از تاثیر بر بینایی درمان کرد.
ممکن است
ناخنک پس از جراحی عود کند، بنابراین در صورتی که پیش از این
ناخنک داشته‌اید و علائم‌‌تان عود کرد، به چشم‌پزشک‌تان مراجعه کنید.
حفاظت از چشم‌ها در مقابل اشعه ماورای بنفش ممکن است به پیشگیری از ایجاد این عارضه کمک کند.