محققان موفق شده‌اند با استفاده از باکتری باسیلوس‌سوبتیلیس، گاز دی‌اکسید‌کربن را به شکلی تقریبا غیرقابل نشت در حوضچه‌های شورابی میان صخره‌ها دفن کنند و راهی مطمئن برای کاهش این گاز خلق کنند.
محبوبه عمیدی: علیرغم استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر، جهان امروز هنوز هم متکی به انرژی حاصل از سوخت‌های فسیلی است. به همین دلیل یکی از نگرانی‌های زیست‌محیطی قرن حاضر انتشار روز‌افزون
گازهای گلخانه‌ای و اثر گرمایش ناشی از آن روی زیست‌بوم‌های متعدد کره زمین به شمار می‌رود.
تاکنون فناوری‌های متعددی مانند پمپاژ گاز دی‌اکسید‌کربن به میان لایه‌های سنگی نفوذ‌پذیری که زیر سطح نفوذ‌ناپذیر صخره‌ها واقع شده‌اند یا تزریق این گاز به درون حوضچه‌های شورابی میان سنگ‌ها و استفاده از تله حلال برای کاهش حجم انتشار این گاز به کار گرفته شده‌اند اما در کنار آنها همیشه نگرانی از آزاد شدن دوباره گاز دی‌اکسید‌کربن و برگشت آن به جو وجود داشته است.
به گزارش نیوساینتیست، محققان به تازگی موفق شده‌اند با استفاده از میکروارگانیسم‌ها روشی دائمی برای دفن کربن در زیر زمین ابداع کنند. آنها برای ایجاد شرایط موجود در حوضچه‌های آب شور زیرزمینی، محفظه‌ای با فشار بالا را از آب شور پر کرده‌اند و به این محفظه باکتری باسیلوس‌سوبتیلیس، گاز دی‌اکسید‌کربن در حد اشباع و حجم اندکی اوره برای تغذیه باکتری‌ها اضافه شده است.
نتایج نشان می‌دهند باسیلوس‌سوبتیلیس با مصرف اوره و تکثیر درون محفظه باعث افزایشpH آب‌شور و در نتیجه افزایش احتمال واکنش میان دی‌اکسید‌کربن با کلسیم موجود در صخره‌های تشکیل شده از کربنات کلسیم شده است. در نتیجه فرم پایداری از کربن جامد در اطراف دیواره‌ها شکل گرفته که سایر مواد معدنی خلل‌و‌فرج آنرا پر خواهند کرد و از سوی دیگر این باکتری با تولید یک لایه بیوفیلم در سطح داخلی محفظه فضای آنرا غیرقابل نشت کرده است.
ترکیب این بیوفیلم غیرقابل نفوذ و رسوب مواد معدنی در لایه‌های کربنات‌کلسیم شکل گرفته، امکان تراوایی گاز را تا 95 درصد کاهش خواهد داد.
نکته جالب دیگر اینست که افزایش pH باعث بالا‌رفتن قدرت جذب دی‌اکسید‌کربن در آبهای شور می‌شود. نتایج نشان می‌دهند با استفاده از این روش می‌توان بیش از 30درصد حجم ذخیره مطمئن گاز را در شوراب‌ها بالا برد.
در مقیاس صنعتی می‌توان از فاضلاب‌ها برای تأمین اوره مورد نیاز این باکتری استفاده کرد. فاضلاب‌های صنعتی همیشه حجمی از کربن اتلاف‌شده را به همراه خواهند داشت و به همین دلیل استفاده از آنها باز هم باعث کاهش حجم کربن محیط خواهد شد.
به عقیده کارشناسان روش نگهداری و ذخیره کربن با استفاده از میکروارگانیسم‌ها ایده فوق‌‌العاده‌ای است و ارزش سرمایه‌گذاری دارد اما پیش از این باید کارایی آن در مقیاس صنعتی تأیید شود.